zaterdag 23 april 2016

Enkelbanden gescheurd

Geschuif met dozen, gepraat van stemmen.
'Hallo daar! Kan het wat zachter! Ik slaap.' Moeizaam draai ik me weer eens om en knipper met mijn ogen. En nog eens. Wát zie ik daar? Mijn man! En mijn dochter. In de hal. Lamp aan. Midden in de nacht. En ik dacht nog wel dat ik droomde!
Verbaasd kijk ik op mijn wekker. De rode cijfers staan op 23.05. Volleybal!!! Als een pijl schiet ik uit mij bed en in mijn pantoffels.
-Wat is er?, vraag ik geschrokken.
Als ik een half uurtje later weer tussen de lakens schuif, nu naast mijn man, probeer ik de slaap weer op te pakken. Maar dat gaat niet zomaar. Honderd gedachten dagen me uit wakker te blijven.
Hoe moet dat deze week? Kamp van Rob? Verjaardag manlief? En naast me mijn man met een dubbeldikke enkel en voet. Gevallen met volleyballen. Geblokt, maar nu niet door de hartblokkers. Het ging alleen wat ongelukkig. Kan gebeuren. Niets aan te doen. Maar wel even lastig...

De volgende morgen maakt de foto op de poli duidelijk dat de voet niet gebroken is. De huisarts constateert wel gescheurde enkelbanden en een stevige kneuzing. Voorlopig even heel rustig aan doen en intapen. En blijven bewegen. Want kans op trombose is bij dit mannetje wat groter dan bij anderen.

De krukken zijn gehaald, de voet ingetapet. extra paracetamollen ingeslagen en de spciale dokterssok gaat aan. Dé sok die Rob altijd aan deed als hij wéér geholpen moest worden aan een ontstoken teen...

Terwijl man zijn verplichte rust houdt - en daarvan baalt- ren ik me tureluurs van winkels naar kamp (Rob wil er echt níet blijven slapen), naar huis, naar sport, naar werk, naar muziekschool, naar winkel, naar huis naar ....
Maar ach, dat is te overzien. Zes tot twaalf weken geeft de huisarts aan. En met hem zeg ik: fijn dat het alleen maar de enkel is. Want die reactie was hartverwarmend!!


1 opmerking:

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's