vrijdag 11 april 2014

Pesten doet pijn

Was autismeweek vorige week? Nou, dan lopen wij zeker een weekje achter.
Poeh hé, ik ben er helemaal klaar mee en verlang naar een periode zonder. Maar ja...




Maandag goed gesprek gehad met stichting MEE over Rob en zijn toekomst. We besloten hem aan te melden bij een instelling, waar hij interne behandeling kan krijgen die past bij zijn  persoonlijkheid en autisme. Direct maar gedaan, dat aanmeldformulier invullen. O ja, en de huisarts gebeld over verwijsbrief, dat moet ook.  Met Geert zitten we ook een beetje en na een tweede telefoontje met de huisarts, meld ik hem ook aan.
Natuurlijk vragen ze om het nummer van de identiteitskaart, waardoor de aanmelding een week vertraagt, want die hebben we voor allebei nog niet. Op naar het gemeentehuis dus. En handtekening oefenen! We liepen tegen begripvolle mensen aan, zowel bij MEE als bij het gemeentehuis. Ook woensdagmiddag was het één en al begrip, toen Rob en ik bij de brandweer op bezoek gingen.
Zíj hadden kennelijk wel allemaal de autismeweek meegekregen...


Vanochtend kwam Rob met de nare mededeling dat hij wordt gepest. Nee, zo zei hij het niet, maar zo is het wel.
Leerlingen hebben een  protestclub opgericht. Daar mag je bij horen als je brutaal doet, strafwerk krijgt en zo. Rob is er ontzettend vatbaar voor, voor beloning en voor groepsdruk. Totaal niet weerbaar en opgewassen tegen zoveel leeftijdsgenoten. Dus Rob doet wat ze zeggen.
Nu hadden ze peper in zijn oog gestrooid. Brrr... Hij voelde zich hierdoor van binnen erg geïrriteerd en ongelukkig, zo zei hij, maar van buiten deed hij alsof hij het leuk vond. Stoer dus.


Onmiddellijk mailde ik school vanmorgen, ik krijg hier toch echt buikpijn van. Nu peper, de volgende keer alcohol, sigaretten of drugs? Rob doet wel...
School reageerde acuut op mijn mail door te bellen. Ze zitten er met hun neus bovenop, maar het valt niet mee precies aan te wijzen wat mis gaat. Mail zoveel mogelijk deze dingen mevrouw, aldus de leerkracht, want we zien niet alles en nu kunnen we er nog gerichter aan werken!


Rob merkt niet dat hij gepest wordt, dat doet pijn. Rob wordt wel gepest, dat doet ook pijn. En even was er een moment vandaag dat ik het echt niet meer zag zitten. Waar moet dat heen met hem? Hoe verder? Hij wordt alsmaar groter en brutaler, sterker en zo ontzettend puber. Hoe lang redden we dit nog?
Voor me zie ik een grote, stoere vent met onnoemelijk veel kracht, maar diep vanbinnen  is het een klein bang jongetje die zich afvraagt: wie ben ik en hoe moet ik doen? Help me om deze wereld te begrijpen!!


Dat gaan we doen dus. Het kost onmetelijk veel energie, maar hij is het allemaal waard. We gaan er voor. Wij, school, MEE en later ook de plek waar hij terecht komt.
En God is er bij. Met Hem kan ik over muren springen. Kom op Aline, je wilt toch niet beweren dat deze dingen groter zijn dan die muur, sterker dan jouw God???


Bewijs? Vanmorgen smeekte ik in gebed om een knuffel van iemand die kon luisteren. En zie daar: een vriendin voor de deur, met haar armen wijd uitgespreid en een hart van goud. Dank je wel Irene!
God bestaat, zeker weten!

Pagina's