donderdag 29 juni 2017

Struggle 's in de bieb

-Moeder! Ben jij een spekkie? Kom dan nu naar speknek.nl
Geert brengt me met zijn vraag weer terug in het hier en nu. En ik moet lachen. Maf joch!

Ik lig lekker op de bank en sluit mijn ogen. En wéér komt de film langs. Van die jonge dappere man. Donker. Surinamer? Molukker? En die ouwe kerel, met zijn witte haar en felle ogen. Hoe ze vlak naast ons zaten aan een tafeltje, tegenover elkaar. Zonder geschreeuw of gescheld was het er opeens. Ruzie. Gevecht. De ouwe trekt aan de laptop van de man. Het lijkt of hij hem pakken wil. Of hij de ander er een mep mee wil verkopen.
Huh? We zitten hier toch rustig in de bieb? Koffie drinken. Gezellig bijkletsen. Rust en ruimte om ons heen? De ouwe staat op, de man ook. Een stomp tegen de zijkant van zijn hoofd, en nog een stomp, en weer. Stomverbaasd kijken we toe. Daar staan ze. Tegenover elkaar. De man afwerend en uiterst beheerst. De ouwe boos, woedend en vol venijn. Klaar om het gevecht aan te gaan, klaar om de ander keer op keer te lijf te gaan.

Wahhh! Waarom doet niemand wat! Ik ken mijn lijf, ik weet: dat is hier niet tegen bestand. Maar die mannen daar, in de stoel met hun krantje. Kom op, doe eens wat! Nou ja, tot meer dan denken ben ik even niet in staat. Gelukkig staat één man op, bemoeid zich er wat mee. En verder op zie ik al iemand zijn mobiel grijpen. Maar dat alles helpt niet. Die ouwe is door de dolle heen. Opeens valt hij, maar snel krabbelt hij weer overeind.
Nu snappen wij het: die ouwe is dronken!! De man loopt naar achteren, nog steeds rustig en beheerst. Zo knap! Ik zou gillend weg rennen!! Met een bonzend hart kijk ik toe. Tot niets in staat. Zo vervelend!
De ouwe legt een arm om de nek van de man. Heft zijn vuist en knalt in zijn nek. Nog één stap en hij zit bij mij op schoot. Maar zover komt het niet. De stem van de man klinkt:
- Moet ik nu echt een ópa gaan slaan?
En dan kiest hij ervoor naar buiten te gaan. Rustig loopt hij weg.
- Ik ga, zegt hij, wij kunnen niet samenwerken. Zoiets.
De ouwe erachteraan. Maar gelukkig komen nu de mensen van de bieb in actie en zorgen ervoor dat alles met een sisser afloopt.

Gelukkig. Niemand gewond. Niets aan de hand. Relativeer, Aline. Liggend op de bank kom ik tot rust.
Misschien moeten we nog getuigen. Mijn vriendin is naar de man gegaan toen alles weer rustig was. Heeft respect naar hem toe uitgesproken en gezegd dat we, als het moet, willen getuigen. Aangemoedigd ook om aangifte te doen. We dachten even dat de politie getuigen kwam ondervragen, toen ze een half uurtje later op toneel verschenen. Maar nee, toen ze hoorden dat de mensen weg waren, gingen zij er ook snel weer vandoor. Dat was jammer, want iedereen die er bij was, zat er nog.

Mijn vriendin en ik praten nog wat na over wat er gebeurde. Telkens weer komen we er weer op, hoe vaak we ook naar een ander onderwerp toegaan.
Nou ja, verzuchten we: wel weer wat te bloggen... en te bidden.

woensdag 7 juni 2017

Meer dan je vraagt, geeft Hij

Het is alweer even geleden dat ik hoorde over 'gaan naar De Bron'. Daarmee wordt Jezus bedoeld en de samenvatting van wat ik hoorde kwam hier op neer: Je mag altijd naar Hem toe gaan, je mag alles bij Hem brengen en laten. Maar je moet wel gaan!
Je kunt de rivier instappen, je voorzichtig laten zakken en je stevig aan de oever vastklampen, maar daarmee kom je niet bij de bron. Soms is het nodig dat je iets meer doet dan je durft, meer dan je ooit gedaan hebt, meer dan je zou willen. Maar eenmaal op plaats van bestemming aangekomen, zul je overwinning en rust vinden maar vooral Jezus zelf!!

Maar, wat als het té zwaar is? Als je het niet meer redt naar Jezus te gaan? Bij de Bron te komen?
Gisteren las ik in mijn Bijbelstudieboek van Beth Moore, Boven jezelf uit, over de vrucht van de Geest. Zij zegt dat God, de Bron ook wel naar jou toe wil komen. In de Bijbel staat het verhaal van een vrouw die bij de Bron komt, waar Jezus zit (Johannes 4). De vrouw komt naar de bron toe, niets vermoedend treft ze Jezus daar.
Al vele jaren eerder is God in gesprek met een vrouw en brengt Hij een Bron bij haar (Genesis 21).
Hagar ziet het leven niet meer zitten. Weggestuurd door haar man zit ze in de woestijn. Verderop ligt Ismael, hun zoon, dood te gaan van dorst. En dan is God daar. En zegt dat Hij de vaderrol over gaat nemen voor Ismael. Dat Hagar de moed niet moet verliezen, maar op moet staan, haar zoon bij de hand moet nemen en water moet geven. En zie daar, vlak naast Hagar is de bron waaruit ze verfrissend water kan scheppen voor haar zelf en haar zoon. Die had ze niet eerder gezien! Wat een zorg en liefde van God de Vader!
Waar Abraham geen vader meer kan zijn voor Ismael, zal God dat doen. Hij zal de zorg voor de Ismael niet laten, want Hij heeft Abraham belooft dat Hij voor zijn nageslacht zou zorgen. Ook al is Ismael dan niet de zoon van de belofte, God doet wat Hij belooft!

Zo is God. Ook al maken wij mensen er een zooitje van, Hij blijft trouw aan Zijn Woord. Doet wat Hij beloofd. Gaat zelfs verder dan dat. Geeft ons meer dan we vragen. Hij geeft ons zelfs de Bron binnen handbereik, als we er zelf niet kunnen komen, wat de reden dan ook is.
Dat doet me al schrijvend denken aan Pinksteren. God kwam heel dicht bij de mensen toen Jezus Mens werd. Maar met Zijn Geest wil Hij zelfs in ons wonen. Zo dichtbij is Hij. Kom maar, zegt Hij en maak plaats voor Mij Ik wil heel graag dicht bij je zijn.


vrijdag 2 juni 2017

Onrust en Oxepam

En dan opeens zit je, op een doodgewone vrijdagavond, thuis.
Al wekenlang het idee dat je steeds minder kunt hebben.
Steeds sneller in tranen bent.
Steeds meer lijkt te piekeren.

En het stapelt zich maar op. En op. En op.
En je snapt jezelf niet. Juist nu het met iedereen goed gaat??

Manlief heeft weer werk.
Willeke een eigen huisje
Jorike en Matthias zijn druk bezig met trouwplannen
Rob doet het fantastisch goed en is super lief
Geert evenzo, al maakt de beslissing na de zomervakantie naar de VMBO te gaan het leven voor hem stukken dragelijker.
Ik heb mijn gezin, mijn werk, hobby's, sport...

En dan: WHAM!
Zeggen ze op het werk: ga jij maar lekker naar huis. Slapen. Arg... het laatste wat ik wil is dat!
Daar word ik juist zo onrustig van. En die onrust in mijn geest maakt me zó moe...

De huisarts geeft op mijn eigen verzoek medicatie. Even een cirkel doorbreken. Gelijk maar even alles eruit gegooid. En ach, zo zegt ze: het is eigenlijk helemaal niet raar. Al die veranderingen zijn voor een mama best wel erg ingrijpend.
Het praten lucht me enorm op. En na de Bijbelstudie die ik net deed, gaat het alweer wat beter.
Zometeen neem ik dat pilletje, als hulpmiddeltje nu het even niet meer gaat. Wetend dat God in al Zijn geduld over me waakt, vol genade en barmhartigheid.
Welterusten!

Pagina's