zaterdag 30 januari 2016

Wat griep, keelamandelen en jarig zijn met elkaar te maken hebben...

Een volle week ligt achter ons. Daarom ook zo weinig geblogd.
Deze week stond vooral in het teken van mijn werk. Met errug veel zieke collega's thuis, heb ik veel gewerkt. Helemaal niet erg, ik werk met veel plezier en geniet van elk moment. Maar wel jammer voor de collega's die de strijd tegen de griep voor even op moesten geven. Samen met half Nederland. Dat is niet fijn en vooral heel vervelend. Beterschap, mensen!

Tot op heden doen wij hier niet mee. En dat is maar goed ook. Want morgen vieren we de verjaardag van Geert, die maandag 12 jaar hoopt te worden. We wilden de visite wat verspreiden, ivm de drukte voor manlief. Maar iedereen gaf aan zondag te komen. En dat kon, want ik gaf de vrije keus... Zodoende wordt het morgen een drukke avond, maar maandag relaxed. Is bij Geert direct ook heel veel spanning weg. Want hij is zó zenuwachtig! Terwijl hij al weet wat hij krijgt, één groot gezamenlijk cadeau van ons en de families: een Cajon. Wat dat is? Zo'n kist waar je op gaat zitten en dan tegenaan ramt tot je mooie muziek heb. Of wel: een stoel en dumbé in één. Compleet met ingebouwde snaren. Hij heeft zelfs al geoefend, samen met mij (ik op de gitaar), maar het maakt de spanning er niet minder om. Arm kind...

Dinsdag wordt Willeke geopereerd. Keelamandelen. Niet knippen,  maar pellen. Dus nog een rede voor liever geen griep. Na drie maanden keelontsteking is haar weerstand al zover omlaag, net als haar gewicht, dat juist nu een griep de hele planning zou omgooien. Of na die tijd, als ze weer een poosje hier komt logeren. Ik moet er toch niet aan denken dat juist dan de griep hier binnen komt. Buikgriep met zo'n kapotte keel lijkt me verschrikkelijk, maar koorts net zo goed.
Ach, we zien wel. Ook hierin maar vertrouwen op de zorg van onze hemelse Vader. Hij is er bij.

Ik wens jullie allemaal een heel fijne week. Ik bid je gezondheid toe, maar vooral een week met God.

zaterdag 16 januari 2016

Een toevallige (?) ontmoeting

- Oh, doet u maar rustig hoor, ik pas er wel bij!
Glimlachend kijk ik de man aan, die onbehouwen z'n fiets wat rechter probeert te zetten.
- Kijk, het is al groen, we kunnen gaan.
Maar in plaats van dat hij wat doortrapt, komt de man naast me fietsen.En begint een gezellig praatje. Prima, daar ben ik altijd wel voor in. Kom maar op.

Z'n dialect verraad natuurlijk wat ik ook al zag: buitenlander. Vluchteling? Geweest ja.
Azerbeidzjan. Daar komt hij vandaan.
- Weet u wel waar dat ligt?
Jazeker, ik weet het en zeg het in één keer goed. Naast Rusland ergens?
- Ja, en bij Irak.
Ai... mijn hersens kraken. Irak en Rusland? Ligt dat echt zo vlakbij elkaar? Thuis toch eens opzoeken.
Ondertussen kletst de man lekker verder. Over de Nederlandse les die hij volgt. Dat hij oefenen moet.
Aha... ik ben zeker zijn projectje en ik grinnik. Deed ik ook toen ik voor PPT moest oefenen. Maar dat mag je natuurlijk tegen niemand zeggen.  Hij woont in de flat, ja, inderdaad. Alleen. Helemaal alleen. Alleen.
Jaja, ik hoor het wel. Ik lach in stilte om zijn blik, terwijl hij het woord wel drie keer uitspreekt.
Oké dus. laat ik even duidelijk worden.
-Waar gaat u nu heen? Naar het centrum? Ik ook, dus fietsen we nog even samen door.
- Ik woon vlakbij de flat, vertel ik hem. Met mijn man en kinderen.
Zie ik hem nu echt teleurgesteld kijken?
- Ah, zegt hij, dat is heel fijn voor u.
En zo is het.
Hij is er, daar waar hij zijn moet.
-Tot ziens, roep ik. Al denk ik dat die kans maar heel klein is.
Maar ook hij groet:
-Tot ziens!

Zomaar een ontmoeting? Toevallig? Daar geloof ik niet zo in. En in stilte bid ik voor deze man. Wie weet heeft nog niemand dat ooit gedaan. Zo was deze ontmoeting toch waardevol.

woensdag 6 januari 2016

Afval scheiden

Nadat ik gisteren al de kerstzooi heb opgeruimd., en dan bedoel ik met recht zooi, want wát is het nu weer lekker strak en rustig in huis, is vandaag de bovenverdieping aan de beurt.
En dat komt me goed uit. Niet zozeer omdat ik daar zin in heb, maar vooral omdat ik dan even lekker kan nadenken. Dat is soms wel eens nodig, toch?

Ik begin bij Rob's kamer. Rob is een creatieve jongen, en daarnaast ook een echte verzamelaar. Die combi is niet erg handig. Verbaasd kijk ik rond in z'n kamer. Hoe meer ruimte, hoe meer verzamelingen geloof ik...
Ik stuit op kubusjes van papier, sterren van karton, een megagroot huis, helemaal van papier. Ja, het is toch echt wel knap allemaal. Maar wát moeten we er mee?

Ik besluit alleen maar te ruimen. En het echte afval weg te gooien.
Maar dan kom ik voor een keuze. Zomaar weggooien is er niet meer bij.
Rob heeft de gemeente Veenendaal goed begrepen.
-We gaan afval scheiden, wesp, zo zei hij enkele weken terug.
Hij nam een plasticzakkenzak (daar verzamel je oud plastic in...) een kartonnen doos (voor oud papier) en een prullenbakzak (restafval). Hij pakte papier en stift en ging keihard aan het werk.

Toen ik een poosje later op z'n kamer kwam schrok ik wel een beetje: daar op z'n nieuwe bureau: plakband. En tuurlijk vergeet ik dat te veranderen ... Schilderstape was beter geweest voor het hout, maar goed. Nu heeft dat niet meer veel zin. Laten hangen maar. Forever.

Dus nu sta ik met een afgeknipt stukje rietje. Euhhh... plastic. Dit kartonnetje? Papier. Dat stuk kaarsvet met daarin stukjes rietje? Moeilijk. Moet ik die rietjes er nu uit gaan halen? Nee. Besluit ik. Restafval.

Eindelijk is de kamer klaar en schoon. De prullen(z)bakken vol. Snel nog even de stofzuiger er door. Een rietje er in, een stukje papier. O help! Goed dat Rob het niet ziet. Zo secuur hij is!

Omdat Rob een grote fan is van mijn blogs, kan ik het hier wel neerzetten: Rob, als je spullen kwijt ben. Kijk eens in je lade onder het bed of in je bureaukastje.
Kijk, dat scheelt weer voor vanmiddag. Hoef ik dat niet te zeggen. Want ik heb genoeg te doen. Stofzuigerzak op schoot en scheiden maar... Als ze nog eens wat weten bij de gemeente??

De kartonnen doos, wat mag er in?

Restafval, wat is dat eigenlijk?

De plasticzakkenzak. Duidelijk toch?



zaterdag 2 januari 2016

Hoe gaat het met jullie?

Dat vragen veel mensen. Dus eerst maar even een update.

Het was een vreemd oud en nieuw, dat is een ding dat zeker is. En ergens heb ik ook het idee dat ik het gemist heb. 
Net zei ik nog tegen Jorike, die de voorbede wilde terugluisteren en verbaasd was over het feit dat 1 januari  niet op de kerksite stond
- Nee, hèhè, dat moet ook nog komen!
Vervolgens keek ze me stomverbaasd aan en ik staarde gewoon terug. Tot het kwartje bij me viel: het is vandaag 2 januari! Heel raar...
We doen wel meer gekke dingen. Zo sjoelde ik oudejaarsavond in de hoop van m'n schoonmoeder en dochters te winnen. Ging niet lukken, het schuifje zat er nog voor. En ik maar rammen op dat ding en niet begrijpen waarom 3 en 4 niets willen hebben...
Of Jorike dan, zet vanavond een bakje tapenade in de magnetron! 
Maar verder gaat het goed met ons.

Met manlief gaat het ook heel prima. Morgen mag hij weer naar huis. Dat is leuk en spannend tegelijk. Ik denk terug aan de vorige keer. Hoe fijn het was en hoe lastig. Dus ja, ik zie er best ook wel tegenop. Al ben ik ook dankbaar. Iemand zei me: dat blije is er, maar dat andere ook. Dat hoef je niet weg te stoppen.
Dus daarom zet ik het hier maar gewoon neer. Dan weten jullie het allemaal tegelijk. :) 

We zijn 2016 begonnen. Op een heel bijzondere manier. Dag in dag uit gaan we verder. Niet wetend wat dit jaar ons brengen zal. Misschien nog heftiger? Misschien rustiger? Zo dat ik het weer saai ga vinden? 
Ik weet het niet. Ik wil het niet weten ook. Een beetje met de dag leven is goed voor me. Ik leg ons leven in Gods handen. daar is het veilig, wat er ook gebeurd. Dat is het enige wat zeker is.

Heel speciaal voor jou, die dit leest: een heel goed, gezegend en gezond 2016 toegewenst.
Bron: Boekhandeldebron.nl

Pagina's