dinsdag 31 oktober 2017

Hoera! 70 jaar

Ja, kijk, daar zijn ze!
Stiekem proberen we om het hoekje te gluren, lachend duwen we elkaar wat aan de kant. Pas op, ze zien je! fluistert iemand. En ja hoor, we zijn betrapt.
Het gezicht van mijn ma begint te stralen, mijn pa heeft nog niets door. Maar dat duurt niet lang!
Snel lopen we hen tegemoet en omhelzen we hen.
-Pa, van harte gefeliciteerd met uw zeventigste verjaardag!
En mama natuurlijk ook! Blij veegt ze haar ogen droog. Tjonge, is me dat een verrassing!
Samen lopen we het restaurant door. We volgen de bordjes 'ontbijtbuffet'.

Mijn zusje was secretaresse en maakte een mooie anonieme uitnodiging.  Je kent het wel: zorg dat je klaar staat zaterdagochtend om 7:15 uur. Maar dan leuker ;)
Mijn broer was taxichauffeur. Liet mijn ouders heel Veenendaal zien en reed toen door naar het prachtige hotel wat onze stad rijk is.
Wij waren het toetje. De laatste verrassing van die vroege morgen. En niet veel later zit ik met mijn twee broers, mijn twee zussen en mijn ouders aan een grote ronde tafel. Tegenover een groot rijk gedekt buffet.

- Nou pa, u mag eerst. Dat is oké. Maar euh... willen jullie even zeggen hoe dit werkt??
We  laten het goed smaken! En wat was het gezellig en goed om met elkaar te ontbijten en zo pa's zeventigste verjaardag te vieren. Dankbaar met hem en ons ma, met de eenheid in ons gezin en de liefde voor elkaar. Hoe bijzonder is dat! Goddank! Soli Deo Gloria!!


zaterdag 14 oktober 2017

Papa wacht op mij

Daar sta je dan, in je hempie.
Stralend om je fijne dag, blij met jezelf en de mensen die je lief zijn.
Hard gewerkt vandaag. Met je werkbroek nog aan, terwijl het zweet onder je oksels klotst, heb je al snel bedacht dat je shirt wel uit kon. Op deze koude regenachtige dag waar anderen hun winterjas hebben overwogen aan te doen, kun jij het nog goed handelen in je shirt. En nu zelfs in je hemd.

Je kwam blij en opgelucht de bus binnen. Gehaald. Je checkte in, liep door het gangpad, op zoek naar een lege stoel. maar opeens stond je stil. Eerst papa bellen. Met kop en schouders steek je boven iedereen uit, je lengte suggereert zeker 16 jaar. Je werktenue misschien nog ouder. Maar je geest is jong.
Je grijpt je mobieltje uit je broekzak en toets wat. Dan naar je oor.
- Papa, met mij. Ik kom er aan hoor, we waren wat verlaat. Maar ik ben nu in de bus. Jij wacht op mij hè. Tot zo!
Dat je het warm hebt, -  misschien heb je hard gerend om déze bus wel te kunnen halen?- daar heb je last van. En dus gaat je shirt uit. Je propt hem in je tas en zoekt naar een stoel. In het looppad blijven staan is ook niet alles toch?

Dan ben je op plek van bestemming. De blijdschap straalt uit je ogen als je de bus uitloopt en je je vader ziet wachten. Trouw en vol liefde, als altijd. Op je hempie. Want dat het koud is, voel je niet. Dat het nat is, je hebt geen idee. Je weet één ding zeker: ik heb vandaag mijn werk gedaan en dat ging goed. Nu ben ik bij papa en dat is heel goed.

Ik zit in de bus. Ben een voorbijganger. Wilde je bemoedigen: jij mag er zijn. Maar je keek niemand aan. Ook mij niet. Maar ik herken je blijdschap. Mijn eigen zoon zou ook zo kunnen doen! Maar wat meer is: mijn Vader wacht ook altijd op mij. Zo trouw, zo liefdevol. Mijn Vader wil ook de jouwe zijn. Als jouw papa niet meer kan, blijft Hij. Zeker weten!

Pagina's