zaterdag 29 oktober 2011

Om te beginnen een antwoord op de vraag van Giselle, hoe het met Willeke gaat.
Redelijk goed. Ze slaat zich er goed doorheen en is al weer met te veel andere dingen bezig.
De herfstvakantie was echt een periode om bij te komen, na alle leed vanwege de diertjes en na de dossiertoetsen. Daar heeft ze inmiddels de cijfers van: tussen de 7,1 en de 9. Fantastisch toch? En reuze knap! Anderzijds ziet ze er nog bleek en moe uit en eet ze slecht. Maar dat is iets wat bij haar hoort, dat laatste. Alsof haar lichaam niet aangeeft dat ze trek heeft of zo.  Ze heeft geen ritalin ofzo, geen medicijnen dus. Herkennen jullie dat bij jullie kinderen met autisme??

Vrijdag mocht Rob bij Boddaert een intekenlijst inleveren. Maar vooraf moest er dus wel het een en ander gebeuren. Wat was het geval? Er kwam een intekenlijst mee naar huis en Rob mocht familie, vrienden en buren langs om koekjes te verkopen. Koekjes die ze zelf zouden gaan bakken op de naschoolse opvang. Het doel: een dagje uit! :-)
Samen gingen we de buurt langs. Want we hadden nog maar één avondje, dus familie en vrienden vielen af.
Allereerst naar Rien. We oefenden onderweg steeds wat er gezegd moest worden, zodat Rob goed voorbereid zijn praatje kon houden. Maar o,o wat heb ik, stiekem, gelachen!
-Ga jij koekjes kopen?
-Wat voor koekjes?
-Dat wéét ik niet.
-O. Hoeveel kosten ze dan?
-Vier voor een euro, dus twee zakjes is 2 euro. Doe je twee zakjes?

Of, bij een ander huis, de overburen.
-Hallo, ik kom bestellen, valt-ie met de deur in huis, direct naar binnen stappend.
En als de overbuurvrouw begrijpt wat hij bedoelt, komt juist de overbuurman ook bij de voordeur.
-O, u kunt ook wel koekjes kopen, toch?
Dat is dan weer twee euro.

Zo kreeg meneertje bijna iedereen aan de twee euro en haalde hij er zo rond de vijfentwintig op.
Vrijdag worden de koekjes gebakken en meegegeven.
Kunnen we weer de buurt langs, maar nu om wat te brengen. Dat zal soepeler verlopen, denk ik zomaar.
Nu maar hopen dat het dagje uit in de Kerstvakantie valt. Want vanaf januari stopt ook de naschoolse opvang Boddaert, wat Rob betreft.
Nou ja, anders heeft Rob nog een ander idee. Hij vond dit zó goed gaan.
-Volgend jaar doen ik weer een lijst om koekjes te bakken mama, ook al zit ik dan niet meer op Boddaert. Kan ik lekker zelf een dagje uit.
Nou zeg, hem toch eens vertellen over goede doelen...

donderdag 27 oktober 2011

Tjonge, ik ben zeer onder de indruk van jullie mooie reacties. Wat geweldig hier op deze manier er zo naar op zoek te zijn.
Inderdaad weet ik dat Paulus Timotheus aanraad een beetje wijn te drinken. Dat de Heere Jezus zelf wijn geeft op de bruiloft. En, de druiven zijn toch ook niet voor niets zo geschapen??
Maar ik zat inderdaad wel met dat mengen. Gemengde wijn. Is dat wijn mengen en dan drinken? Wijn verdunnen? Wijnen door elkaar drinken, glas voor glas, soort voor soort, zoals wij deden?
Trouwens, we mochten het gewoon doorslikken, tenzij het niet lekker was of nog zouden moeten rijden. Er stond inderdaad wel een spuugbak op tafel! :-)

Ik denk dat het is zoals de kanttekeningen zeggen, ik citeer Christiens reactie:
Dit ziet op de wijze van doen, gebruikelijk in hete landen, waar men den wijn met water mengt om zijn kracht te matigen, of vermengt met verscheidene specerijen; onder Spreuk. 9:5, en Spreuk. 23:30; Jes. 5:22, en Jes. 65:11.
Dank jullie wel voor alle leerzame reacties!

Nieuwe volgers, van harte welkom: Amber, Gerda (2 nieuwe blogs over ADHD) en Antoinette (over onderzoeken en autsime)





dinsdag 25 oktober 2011

Wijn proeven


Luister! Moet je horen wat hier staat. Even zoeken hoor. Eh, Spreuken 23 vers 30 geloof ik. Ja, hier heb ik het!
"..Bij hen die lang doorgaan in de wijn, bij hen die komen om gemengde drank te proeven..."

Het wordt stil in de huiskamer.
Daar zitten we dan. Mijn broers, zwager, zus, schoonmoeder en vrienden. We wachten op de man die een ons een wijnproeverij heeft beloofd. Gewonnen bij een kruiswoordraadelstje. Leuk hoor, al ging ik bij het inzenden natuurlijk voor dat weekend. Maar vooruit.
Nu zaten we dus met het dilemma. Wat en hoe. Als deze tekst zo in de Bijbel staat, mogen wij hier dan aan mee doen? De man kan elk moment aanbellen, dan kun je hem toch niet zo verwijderen...
Zo van:
-Sorry, meneer, maar zojuist lazen we in de Bijbel dat we dit niet mogen doen, dus gaat u alsublieft maar weer weg.
Over naasteliefde en huis open zetten gesproken...
We schuiven de tekst van ons af en laten de man binnen, zodra de bel gaat.
En, het was erg leuk. Lekker, meestal :-) leerzaam en vreselijk gezellig.

Maar over die tekst moet ik nog wat gaan spitten.
Waarom staat het er zo in?
Gemengde wijnen?
Proeven?
 Precies wat wij deden?
Nee, ik ben er nog niet uit.
Nog genoeg te leren, dus!

zaterdag 22 oktober 2011

Op naar verkeerspark Assen

Kijk! Daar komt-ie!!


Vol verwachting klikte ik op het blog van Christien die vroeg om leuke ideeen voor een dagje uit. Ons idee werd ook al door Yvonne aangegeven: Verkeerspark Assen. Dat zouden wij ook wel willen ja, maar we willen met de trein. Nu zagen we dat de verbinding met de trein zeer slecht is, vanaf het station mag je nog 5,6 km lopen naar het park. Helaas. Bus en taxi, allemaal mogelijk, maar niet heel handig. De taxi moet je een dag van te voren bestellen, dat was dus niet meer mogelijk.
Weet je wat? We zien wel, dachten we en stapten vol goede moed de trein in. Via Arnhem naar Zwolle en vandaar uit richting Groningen. Onderweg stapten we in Assen uit. Ruim twee-en-een-half-uur waren we onderweg. We zijn: papa, mama, Rob en Geert. De meisjes bleven alleen thuis, wat moet kunnen op hun leeftijd. En we reisden met een Jumbokaartje, onbeperkt door heel Nederland voor een kleine prijs.
Het ging super. Tot net voor Assen. Opeens roept Rob hard door de trein:
-Ik wil nu naar huis!!
En met nu bedoelt hij dan ook nu! Dus nu hij zoiets zegt kunnen we het verkeerspark wel vergeten.
Het lukte ons inderdaad niet om een goede busverbinding te vinden die ook nog eens heel regelmatig reed. Een taxi?
-Ja sorry, mevrouw, die had u echt eerder moeten bestellen..

Geert las Oki en Doki in de trein
 We vroegen Rob wat hij wilde. Hij wilde via Utrecht Centraal terug nar huis. Want daar kon je tenminste electriciteitspalen zien. Zíjn electriciteitspalen, wel te verstan. Die naar zijn huis gaan. Hoewel die bij Zwolle ook best heel mooi waren.
We besluiten te doen wat hij vraagt. Anders mislukt het toch en betalen we een hoop entree voor niets.
Geert gat accoord en zo stappen we, na een bak koffie met broodje, in de eerstvolgende trein terug naar Zwolle. Via Amersfoort en Hilversum belanden we in Utrecht.
Mac Donald, mm, tijd voor iets lekkers, geloof ik.
De jongens een happy meal, wij een milkshake. En dan snel weer terug naar het sationsplein.
Al met al zijn we weggeweest van half tien tot half vijf.
Eenmaal thuis vroeg ik of de boys het leuk hadden gehad.
-Ja! zeggen ze samen
-En weet je wat ik het leukst vond? vraagt Rob met een stralende snoet.
-Nou?
-In Assen, toen we koffie gingen drinken!

donderdag 20 oktober 2011

Ziek en PGB

Vandaag pyamadag. Niet gepland, maar wel verplicht.
Duizeligheid en misselijkheid spelen me parten, evenals vermoeidheid.
Heel andere vermoeidheid dan alle andere weken ;-).
Ik denk meer moe van een griepje of zo.
Maar vervelend is het wel.
Hoewel het nu wel minder wazig ziet als vanochtend vroeg, dat snap je.
Anders zat ik hier nu niet...

Vanmorgen Bureau Jeugdzorg gebeld. Of ze al meer weten over de PGB, die per 30 september verlopen is.
Na heen en weer bellen door onze contactpersoon kon ze ons zeggen dat onze papieren vandaag of morgen in de brievenbus vallen.
Kletteren denk ik, want deze mevrouw gaf direct ook aan dat ons verzoek niet helemaal is ingewilligd.
Het postje 'tijdelijk verblijf' wordt er af gehaald.
Dat betekent dus: geen logeerweekenden meer op de boerderij.
Geen avonden meer zonder Robert-Jan. Geen gezellige contactjes meer voor ons met onze vrienden. Vooral: geen rustmomenten meer in ons gezin.
Ik ben er behoorlijk van onderste boven. Het zal niet mee gaan vallen, vooral de vakanties zullen lang gaan duren.
En weet je? Hoe ga ik Rob vertellen dat hij niet meer kan logeren? Dat mensen vanachter hun bureautje dat voor hem bedenken? Het kan nog wel eens een moeilijk punt worden.
Gelukkig zijn er bezwaarschriftmogelijkheden. Opvangadressen voor overspannen ouders en instellingen zijn er vast ook nog wel...
We beginnen maar met de eerste!

zaterdag 15 oktober 2011

Na al deze weken van intensief verzorgen van dochterlief en haar dieren, wordt het hoognodig eens tijd te vertellen dat de fiets binnen is.
Eind juni, toen ik alleen nog maar kampte met overbelaste knieen, (waar zeurde ik over!) heb ik bij de Wmo van onze gemeente een duofiets met trapondersteuning aangevraagd.
Na onze vakantie werd ik uitgenodigd voor een bezoekje aan de Wmo-arts. Ik kon er net komen, had de rollator nog thuis staan. Dus de rugklachten waren op dat moment zeer veel meer overtreffender dan de knietjes. Maar de arts dacht er toen anders over. Ik had de aanvrag immers gedaan vanwege de knieen?? Gelukkig ging hij helemaal accoord en zou de gemeente de duofiets aanraden. En ook de gemeente ging in de aanvraag mee.
Na al deze formaliteiten was het alleen nog maar wachten op de fiets zelf.

groen licht betekent: elektriciteit genoeg. Handig!

Maandag 26 september was het zo ver! Van de thuiszorgwinkel hadden ze vrijdag al gebeld. Maandagmorgen, dan komen ze. Dat 'morgen' een ruim begrip is, begreep ik achteraf. Na een telefoontje om 11.45 uur waar ze bleven gaven ze toe dat hun ochtenden  tot 13.00 duren. Meneer de bezorger maakte veel goed, door exact 12 uur aan te komen.
Nou en dan komt het he. Uitladen liet ik aan hem over. Maar, o mensen, wat een joekel. Ondanks dat we al zo'n fiets hadden, die de man mee terug nam uiteraard, leek deze fiets veel groter.
"Alstublieft, twee meter fiets", zo grapte de bezorger. Hij legde een klein beetje uit hoe de trapondersteuning werkt, maar verder "moest ik maar even de beschrijving doorlezen ". En dat was een slim idee!
Na een uurtje lezen en proberen kwam Rob thuis. Hij rende het schoolbusje uit.

Dat is Rob..ik ben de echte!

-Is-t-ie er, mam!!! Gaan we dan nu naar de kastanjeboom??
 Wat een feest voor hem. Eindelijk kon zijn eigen mama hem weer rijden. Geweldig, fantastisch vond hij het.
Dus hij voorop op zijn plekkie (passagier), ik achterop (piloot) en daar gaan we.
Ik had al gemerkt dat het net een brommertje was. Draaien aan het handvat geeft snelheid.
Dus...draaien maar en zzzzzzoeooeoeoemmmm, daar gaan we dan!
-Scootmooooobielllllll, roept Rob entghousiast.
En inderdaad, dat geluidje. Ken je dat? Van rollator naar scootmobiel. Wel anders. Maar met hetzelfde zoemgeluid.


Zijn plekje, met gordel...
 

woensdag 12 oktober 2011

Lieve dochter van me,


Daar sta je dan, voor het lege hok. Nog een konijn en een stel cavia's, wat betekent dat nou?
Je houding toont verdriet. Je gezicht ziet rood van emotie. Het eten hoef je niet. Slapen doe je niet. Wat maakt het je allemaal nog uit? Wat moet je zonder Standy? Zonder Pluisje? Wat kun je zonder Izabella en Nozy?
Ik weet nog goed hoe je binnen kwam lopen met Nozy in je armen. In plaats van folders doen kwam je terug met een konijn. Het arme beest was bij het voorhekje neergezet en als het voor zes uur die avond niet was meegenomen, zouden de mensen hem dood maken. Hoe verontwaardigd was jij. En terecht.
Is het daarom dat je helemaal ging voor het leven van deze dieren? Is het je liefde die alles van je vergde? Al je kracht en energie, al je hoop en optimisme? Jouw liefde is voor deze knuffeltjes zo groot, dat je alles voor ze aan de kant zette, deze laatste weken. Zelfs de dossiertoetsen konden je gestolen worden.
Meis, ik weet dat je super je best heb gedaan om je lievelingetjes in leven te houden. Stond je niet elke ochtend een uur eerder op om de konijnen persoonlijk te voeren? Je spoot met het spuitje water in de bekjes. En je eiste van ze dat ze zouden slikken. Niet dat die beestjes daar wat mee hadden. Maar je zag het niet. Je wilde het niet zien. Al die uren zorgen voor, al die extra dingen die je voor ze kocht en je ze gaf aan voer en vitaminen, het mocht niet baten. Maar o, wat deed jij je best. Daarom hoef je je ook niets te verwijten: jij hebt alles gedaan wat je kon! Ik ben super trots op je dat je volhield.
Maar toen ik je diepe, intense verdriet zag bij de dood van deze huisdiertjes, brak mijn hart. Hoe kon ik je troosten als je je van me afkeerde? Hoe kon ik je peilen als je niets meer zei? Hoe kon ik niet zeuren over eten als ik je met de dag magerder zag worden? Die ingevallen wangen vrijdag, daar moest ik als mama toch iets aan doen?
Maar opeens, de knop ging om. Heel langzaam, maar toch. Je ging weer letten op je omgeving en op de taken die er nog wel voor je waren. Op het konijntje, wat het wel had overleefd. Je moest klarinet gaan spelen omdat je je had opgegeven  voor zaterdag. En dat gaf verlichting en ontspanning. Ik merkte het gewoon aan je. Aan je lach. Aan je houding. Aan je 'jezelf zijn'.
En als ik nu zie hoe je je op de dossiertoetsen stort...als je zin hebt tenminste :-)  Als ik hoor hoe je op dit moment achter de keybord zit te zingen, jezelf begeleidend.
Dan kan ik maar één ding zeggen: wat ben ik blij, dat je dit kan. Wat ben ik dankbaar dat je dit lukt. Wat een kanjer en doorzetter ben je zeg. Maar ja, dat wist je eigenlijk al!
Kom op, zet 'm op dit jaar voor je examen. En onthoud goed: nieuwe konijnen komen er zodra de vorst zijn intrede heeft gedaan en al de muggen heeft vermorzeld. Dag lieverd, 'k hou van je.
O wacht, nog een ding: jij wordt de beste dierenartsassistent!! Of wist je dat soms ook al?

xxx, je mama

zaterdag 8 oktober 2011

Blijft niet alleen bij foto's...





klik op de foto's voor een groter formaat
Gedetailleerd
Precies
Uit het hoofd
Los uit de hand
Nieuwe obsessie
=
Uren tekenplezier

vrijdag 7 oktober 2011

Einde van de week. Hehe. Maar ik kijk toch wel een beetje tevreden terug: alle winterkleren buiten gehad. Linnenkasten schoongemaakt. Zomerkleren opgeruimd. Winterkleren weer naar binnen gehaald, gestreken en in de kasten gelegd. Kom maar op, winter. Ik ben er klaar voor. Heerlijk! Ik ga wachten op sneeuw en heel veel ijs... Ondertussen neem ik vast een voorproefje door middel van een milkshake.

Voor Willeke heb ik tabletjes gekocht van Valdispert, voor stressmomenten. Omdat dat de juiste benaming is heb ik haar deze pillen gegeven. Een per dag. En het werkt. Ze leek direct wat ontspannener. Overigens droeg de vorige blog daar ook aan bij. Daar las ze zwart op wit dat het haar schuld niet is dat de konijntjes ziek werden en dood gingen. En dat heeft ze nodig: iets zwart op wit lezen. Ze is nu eenmaal veel meer visueel ingesteld.
Maar de pilletjes geven haar ook de kracht om nu te relativeren, te ontspannen en lekker te slapen zonder nare dromen van konijnen op een brandstapel en zo. Dat staat zo op de bon bij de dierenarts: onder 'euthanasie'  staat 'verbrandingsbijdrage'... Logisch dat je daarvan gaat dromen, als die beestjes je zo lief zijn.

Helaas staat de volgende afspraak al weer gepland: 2 keer euthanasie. Nu voor Isabelle (deftig he) en Nozie. Vanavond. Om half zeven. Dan hebben we alleen Sproetie nog. Vannacht slaapt zij alleen. Maar wat ons betreft gaat dat niet lang zo blijven. Stel je voor, ze zou dood gaan van eenzaamheid...

Net heb ik mooigebakken scones uit de oven gehaald. Eigenlijk zijn ze voor de gemeentedag van de kerk morgen, maar omdat ik niet mee kan (Rob wil niet..) heb ik er stiekem vast een geproefd. Lekker joh. Met wat jam en slagroom, mm, echt smullen.
Nu ben ik niet zo bedreven in het bakken van allerlei spul, maar een pak van home-made maakt veel goed. Water bij mix en.. binnen een half uur fantastisch lekkere hapjes. Gelukkig mag ik nu niets meer proeven, anders zou er echt niets overblijven!

Op de foto heeft het wel wat weg van oliebollen. Maar ach, dat maakt niets. Die zijn ook heel lekker!!

dinsdag 4 oktober 2011

(G)een dierendag

Waffie is de liefste!
Net als anderen horen jullie van mij ook iets over dierendag. Behalve dat Geert zijn knuffel mee naar school nam hebben we er hier niets van gemerkt. Normaal gesproken zorgen de meisjes voor het meest verrassende voedsel voor hun lieve konijntjes en cavia's. Helaas is momenteel de stemming erg bedrukt. Nog steeds rouwt Willeke om haar twee lieve konijntjes. En dan is dat woord rouwen echt niet overdreven. Ze is helemaal zichzelf niet. Stil. Verdrietig. Somber. Afstotend tegen mij. Agressief in haar taalgebruik. Ze droomt over beestjes of ze ligt de halve nacht wakker. En dus is ze moe en reageert ze moe. Maar vooral ontzettend verdrietig. Ik vermoed dat ze zichzelf de schuld geeft. Maar echt, ze heeft alles gedaan wat ze kon. Het is soms stevig slikken. Ik weet waardoor het komt. Wist ik ook maar wat ik er aan kon doen.

En ik vraag me af: gaat de grootste klap nog komen?? Konijn 3 en 4 zijn nu ook ziek. En wie rekenen kan weet dus dat we nog maar een gezonde hebben. Wat een verdriet en ellende.
En dat, terwijl volgende week de dossiertoetsen voor het examen beginnen, zeg maar het oude tentamen.
 Gelukkig is het daarna een weekje niets. Als we dan nog maar wel konijnen hebben...
groepsfoto van Geert's knuffels

zaterdag 1 oktober 2011

Verdriet

Na een zeer intensieve week van verzorgen, zorgen maken en volhouden heeft ze de strijd moeten opgeven. Na veel praten en uitleggen dat het zo echt beter was, was Willeke overstag. Ze belde de dierenarts zelf, voor een afspraak in verband met een euthanasie van twee konijnen. In de hoop dat de man zou zeggen dat ze het echt nog wel zouden overleven, deze ziekte van myxomatose. Maar ergens weet ze het ook wel, diep in haar hart. Maar 10% van alle konijnen overleeft deze ziekte, die ontstaat via een muggenprik.
Na met papa naar de dierenarts te zijn gereden komt ze weer thuis. Diep verdrietig. Met lege handen. Niet aanspreekbaar en heel afwijzend en zeer teleurgesteld. Alles, alles geprobeerd, maar toch...
Dag Standy
Ter afleiding kijken we met elkaar een film: Life, van Earth. Van de week gekregen van de EO, klik hier als je het ook wil krijgen.. Mooi om te zien hoe de natuur leeft. Hoe dieren overleven. Vooral door elkaar af te maken. Ik loop weg bij het beeld. Waar ze zin in hebben op een avond als deze!!!

Pagina's