donderdag 28 maart 2013

Efeze 1 en 2:1-7

Neem je Bijbel er bij en lees mee. Of, als je geen Bijbel bijd ehand hebt, lees je zo. Al is Gods Woord wel veel belangrijker dan mijn blogje :-)
 

Deze brief begint met de welbekende groet van Paulus aan de gemeente van Christus. ”Genade zij u en vrede”. Hierna gaat Paulus over op een andere persoonsvorm: hij verandert het ‘u’ in ‘wij’ en ‘ons’. In alles wat Paulus hier zegt rekent hij zichzelf en mogen wij ons rekenen. God de heilige Geest spreekt hier rechtstreeks tot ons. (: 3)
Jezus Christus zegent ons en Hij heeft ons uitverkoren. (: 4) Hij heeft ons voorbestemd om als Zijn kinderen aangenomen te worden (: 5) tot lof en eer van God in Christus Jezus. (: 6)
Hij schenkt ons verlossing door Zijn bloed, vergeving van zonden door Zijn genade. (: 7) Hij schenkt dit ons in overvloed. (:8) Zijn wil is dat wij weer bij God in hemel komen, omdat wij Zijn erfdeel zijn.  (: 9, 10, 11) En weer: dit alles wil Christus tot lof en eer van Hem, dat is ons levensdoel: leven tot Zijn eer. Onze hoop is immers alleen op Hem? (: 12) Hij schonk ons namelijk de Heilige Geest, Die een onderpand is van de belofte van onze erfenis, namelijk: vergeving van zonden en eeuwig leven met Hem. (: 13 en 14)
Pas als we hier ‘amen’ op kunnen zeggen mogen we ons zelf bij deze woorden insluiten en met Paulus praten over ‘wij en ons’, tot lof en eer van Christus.
In vers 15 valt Paulus terug in ‘ik en u’. Hij dankt God voor het geloof van de Efeziers en wenst hen de wijsheid van de Heilige Geest toe, (: 15, 16 en 17) verlichte ogen van het verstand, de heerlijke erfenis (: 18) en de overtreffende grootheid van Gods kracht te zien, in de opwekking van de Heere Jezus Christus uit de doden. (: 19 en 20) Hij is aan Gods rechterhand, een teken van de belangrijkste Persoon. Hij staat boven alles én alles is Hem onderworpen. Hij is het Hoofd van de gemeente. (: 22) Hij is het hoofd, de gemeente Zijn lichaam, de vervulling van Hem. Christus zorgt voor de gemeente en vervult haar met Zichzelf, maakt haar helemaal compleet, vol. (: 23)

Duidelijk is dat Paulus het hier over de gemeente van Jezus Christus heeft als hij is hoofdstuk 2 verder gaat. Hij wordt heel persoonlijk: Ook ú heeft Hij levend gemaakt. U was dood door de zonde, door satans macht. (: 1) Wij, Paulus betrekt zichzelf er weer bij, wij waren allen van nature kinderen des toorns. We zijn niets beter dan al de anderen. Het was onze natuur geworden tegen God in te gaan. (: 3)

En dan vers 4: Maar God! Maar, dat wijst op een tegenstelling. De grote liefde die Hij voor ons had bewees Hij door uit genade zalig te maken. Je kunt ook zeggen: Hij wilde ons genezen. Ziek waren we in ons zelf. Doodziek. Hij genas ons. Paulus gaat nog verder. We waren niet doodziek, we waren dood! Maar God maakte ons met Christus levend. We zijn met Hem opgewekt en met Hem in de hemel gezet. Horen we dat? Hij heeft ons met Christus in de hemel gezet! (: 6). Vanuit Gods oogpunt zijn we daar al zodra de Heere Jezus Christus voor ons, voor mij heel persoonlijk, dé Middelaar werd. Ten diepste al met Pasen, toen Christus uit de doden opstond. Nog voordat we het zelf wisten, wist God het al, heeft Hij ons al in de hemel gezet. Een plek gegeven. Wat een troost.

Uit genade zalig geworden. Uit genade een plek in de hemel. Genade. Gratis. Gratis? Er was er Eén, die duur heeft betaald. We zijn duur gekocht met het bloed van Christus. Het kostte Hem zijn leven, het kostte Hem de dood. Hij de vloek, wij de gerechtigheid. Hij de dood, wij eeuwig leven.

Maar Hij is opgestaan. De dood heeft het einde niet. Satan is verslagen. Er is redding, verlossing, eeuwig leven voor een ieder die gelooft. Omdat Jezus Christus de dood heeft overwonnen!!

Pas het maar toe op je eigen leven. Belijdt Hem uw zonden en geef Hem uw leven. Want Hij deed dit ook voor u, voor jou, voor mij. Er was geen druppel bloed te weinig: Hij betaalde voor al onze zonden, voor een ieder die gelooft. Nam Hij ook uw schuld en zonden op zich?

Opdat ik niet hopeloos sterven, maar Uw heerlijkheid zou erven.
Duizend, duizendmaal o Heere, zij U daarvoor dank en ere.

Gezegende Paasdagen toegewenst!!!


zaterdag 23 maart 2013

Jezus leeft!

-Kom Poes, werken!
Dwingend klinkt Robs stem en automatisch reageer ik op zijn koosnaampje voor mij.
Ik ben helemaal geen spelletjes mens, maar ja, Rob wel.
En als hij eenmaal wat in zijn hoofd heeft...
Ik kan enkel nog sturen, of uitstellen, maar van dit spelletje meespelen kom ik niet af. En aangezien het me nu beter uit komt, dan op een ander moment, nu dus maar. Hebben we het maar gehad hè.

Op de tafel, waaraan Rob vol ongeduld wacht, staat een zwarte beker. Daarin de dobbelstenen met letters.
-Wie het eerst 'Jezus leeft' heeft. Dat wordt het spel.
Ik heb altijd pech met zulke dingen, weet je dat? Rob niet.
Ik stop na 15 keer gooien, zonder iets voor elkaar te hebben gekregen. Rob heeft met 14 keer gooien de woorden staan! Hij weet exact op welke dobbelstenen de J, Z en U staan. Deze drie letters komen maar één keer in het spel voor. Híj weet welke dobbelsteen hij niet moet nemen, ik niet. Arme ik....

Maar, het resultaat mag er zijn. Dat zie je op de foto hierboven.
- Goed ben ik hè, Poes? Ik ga er een foto van maken!

Sinds we op onze kast het Paasverhaal hebben uitgebeeld(klik), is hij erg druk bezig met nadenken over pasen. En bedenkt hij zelf dingen om hier ook creatief mee bezig te zijn. En dat vind ik een erg leuke vooruitgang.


En zo leven we met elkaar toe naar Goede vrijdag en Pasen. Morgen de zevende lijdenszondag alweer. Wat gaat het snel hè. Ik wens jullie allemaal een goede stille week toe. Zorg er voor dat je stille tijd hebt, stille dagen. En lees Efeze 1 en 2 eens. Daar kom ik nog wel even een keer op terug. Voor nu wil ik alleen maar zeggen: Jezus leeft! En wij???

woensdag 20 maart 2013

Make a difference: de voetafdruktest




Hieronder zie je de uitslag. En ik raad je aan, ga eens naar de site van het Wereld NatuurFonds en doe de test ook eens. Zo gedaan. Eens zien hoeveel aarde jíj nodig hebt...
Mijn wens voor ons gezin: graag 2,5 aardbollen.
Offe...moet ik anders gaan leven??

En de meest moedige mensen geven hun uitslag ook even door!


Je hebt de test doorlopen

Jouw voetafdruk is:
4.49 hectare
Als iedereen zo zou leven als jij, dan hebben we
2.5 aardbollen nodig.

De voetafdruk van de gemiddelde Nederlander is:
6,3 hectare
© Wereld Natuur Fonds 2011
 
 
 

maandag 18 maart 2013

Cake-pops en judowedstrijd

Zaterdag....pffff.... is voorbij. Hèhè. Ik loop er nog van uit te hijgen, de zondagse rustdag ten spijt. Waar ik overigens erg van genoten heb.
Willeke ging voor een goed doel cake-pops versieren. Het was een heel karwei. Te veel voor één persoon. En wat doen mama's dan??? Juist: helpen. Om tijd én keuken te sparen. Ruim drie uren zijn we samen bezig geweest met het versieren van 160 (!) cake-pops.
Eén ding is nu duidelijk: zoveel doe ik nooit meer. Hoewel het voor 20 of zo wel leuk is...

Wel leuk hè. En lekker!!!!!
Ondertussen mocht ik ook nog genieten van een gave judowedstrijd. De eerste van Rob. Hij is pas begonnen, januari 2013 en heeft al wel de gele slip. Het was gaaf om te zien.
Rob vond het fijn als ik niet zou blijven kijken, direct naar huis ging. Maar eenmaal daar was hij snel overstag. Wat een drukte! Wat een ouders! Hij klampte zich aan me vast om me niet meer los te laten. Behalve tijdens de wedstrijden dan. Gelukkig maar...

Rob speelde twee potjes gelijk en verloor twee potjes. Best knap, als je bedenkt dat het allemaal geleband-kinderen waren ...
En volgens Mark, de judoleraar is het net zo knap om iemand in de houtgreep te krijgen, als op de grond te blijven liggen! :-)

Spannend!!!!

De poule, met medaille om de nek of in de hand!
Helemaal rechts is Rob
Als klapper op de vuurpijl hadden we 's avonds nog een concert. Maar daarover de volgende keer meer!

donderdag 14 maart 2013

Een eigen facebookaccount, kattenbrokken en nog meer verrassingen

Het lawaai in de slaapkamer van Willeke maakt me afgrijzelijk hard wakker.
Wat ís er aan de hand?
Na een onrustige nacht waarin ik Geert twee keer terug naar bed heb gebracht ben ik nog helemaal niet bereid wakker te worden.
Maar ik zal er wel uit moeten, als Willeke ook al zover is.
Net als ik mijn voeten voorzichtig op de koude vloer zet, mezelf in mijn badjas prop en in m'n sloffen schuifel krijg ik mijn eerste felicitatie.
"Mam! Je hoeft alleen nog maar te bevestigen, dan heb je je verjaardagscadeau.
'Waar heb je het over", snurk ik.
FACEBOOK!!

Ooo???? Jaaaa!!! Ik ben jarig!!
Willeke maakte voor mij een facebookaccount.
"Dat is toch echt een must mam, tegenwoordig", zei ze in eigen pubertaal.

"Poe-oes, Poe-oes!! Je bent jarig!!"
Met een stralend hoofd feliciteert Rob me.
Aan zijn koosnaampje zijn we allang gewend, maar dat ik van hem twee knuffelmuisjes kreeg...
"Kun je lekker smikkelen, hè Poes?
Geert komt aanzetten met een zelfgemaakte doos kattenbrokken. Voor als de muisjes op zijn...

Zo werd mijn verjaardag ingeluid. Door ieder van de kinderen op een heel speciale manier. Want al deed Jorike dan gewoon: gefeliciteerd, hier is het cadeau en een zelfgemaakte kaart, de liefde in haar ogen maakten het heel bijzonder. En dat ze me hielp apelstrudel te maken en daarmee riskeerde dat ze te laat op school kwam :-)

Manlief had de spanning in de ogen staan toen ik een lekker geurtje uitpakte. Had hij het goed gedaan?

Wat een rijkdom, wij allemaal, als gezin compleet, met elkaar op het bed de feestvreugde delend.
De verrassing was nog groter toen ik buiten ons lekker warme huis een prachtig witte wereld zat. Sneeuw! Wow. Op mijn verjaardag! Nog nooit gebeurd!
En toen ik de mailbox opende was de verrassing compleet: tig mailtjes. Allemaal facebookvrienden. Kennelijk heb ik die nu...

Nou, ik laat me voor vandaag maar verder verassen. Ben benieuwd!

maandag 11 maart 2013

Kou-ou-oudddd

Brrrrrrr, wat is het kou-ou-ouddddd...
Nadat ik vanmorgen Rob naar school fietste, lijkt het of ik niet meer warm word.
Wat een verschil met vorige week!
Nu houd ik erg van kou en sneeuw, maar dit is me een beetje té ...
Die wind is zo vals, zo guur!

Er stond mij maar één ding te doen en dat is direct door karren naar de supermarkt. Al heel veel boodschappen voor mijn komende verjaardag gedaan, omdat ik de rest van de week niet veel tijd meer heb. :-(
Nu dus echt opwarmen.
Handen rond een beker hete koffie, wat warm naar binnen wordt geslurpt, zodat de ingewanden ook weer warm worden. Ondertussen lees ik met een warm gevoel jullie blogs. dat doet me goed.
Zometeen gaat de pc uit, want ik ben van plan te gaan sporten. Lukt ook alleen vandaag, deze week.
Als ik nu stevig doortyp en me inleef in jullie gebeurtenissen heb ik de warming-up al wel gehad.
Ben ik lekker snel uitgesport...

Volgende taak: houtkachel aan en de kamer op orde brengen na het weekend. Het is alsof er een stel zwijnen heeft rondgedoold... Dat staat zo raar voor al de visite die me komen feliciteren, donderdag.
Mocht ik het hierna nog koud hebben, dan kan ik altijd, net als de koning van Siam, m'n hoofd in de kachel douwen. Maar ja, dan ben ik nog niet jarig...

donderdag 7 maart 2013

Make a difference: God is trouw!


Actiedag van gisteren was niet zo moeilijk :-)
Dinsdagochtend vroeg werd ik weer tante van een lief klein nichtje.
Zus en zwager, van harte gefeliciteerd. Om het verschil te maken maar eens via de blog :-)
Voor de 21ste keer tante! Best heel wat hè... Het leuke is, het overkomt je, je hoeft er niets voor te doen!
We genoten gisteren van Jinte, de nieuwste aanwinst en van elkaar met een bak koffie en een heerlijk beschuitje met muisjes. En zo deden we onbewust uitgebreid actie 25...

Vanmorgen belde er iemand van de gemeente. De predikant. Hij had een vraagje waar ik nu verder niet op in ga. Maar het vervolggesprek maakte niet echt hét verschil
Hij vroeg hoe het ging met ons en de kidneren. Ik was eerlijk: Rob is heftig, maar dat is altijd zo, blablabla. Verteld over de nieuwe stap naar het VSO, wat de nodige zenuwen met zich meebrengt, nu al.
Dat het met Willeke goed gaat had hij al door. Hij spreekt haar iedere week op belijdeniscathechisatie.
Daarna vertelde ik over Jorike, over de HMS. Wat dat is en hoeveel pijn ze heeft, elke dag weer. Hoe dapper ze doorgaat en hoe de vooruitzichten zijn.

Pas toen ik de telefoon uitdrukte bedacht ik dat het weer een grote klaagzang was. Over Rob, over Jorike. Terwijl het deze week voorbereidingsweek is op het Heilig Avondmaal zit ik al de vervelende dingen uitgebreid aan te halen. Terwijl ik dominee een goede week had kunnen wensen en goed had kunnen spreken van God, die ons dwars door de zorgen heen tilt, hield ik daarover mijn mond.
Wat zitten we toch menselijk in elkaar. Logisch, maar ik had het achteraf bezien echt anders moeten doen. Ik had kunnen zeggen dat alles prima ging, omdat God ons helpt. Zo is het immers ook!

Moet dat altijd dan? Nee! Maar soms moet je gewoon eens het verschil maken en met elkaar groot spreken over God, om elkaar op te beuren en moed te geven. Hij is zo geweldig trouw! Daar tegenover zijn wij zó ontrouw. En toch wilde Hij ruilen: Hij de dood, ik het leven. Hij de zonden, ik gerechtigheid. Om niets? Jawel, het kostte Hem zijn bloed. Duur gekocht. En uit genade zalig geworden.
Zing je mee?


zaterdag 2 maart 2013

Schokkend: Heden overleed


    

Heden overleed, na een kalm en geduldig gedragen lijden

DE GEMEENTE

De rouwdienst zal plaats hebben op zaterdagmiddag a.s. in de kerk, waar gelegenheid is de overledene nog eenmaal te zien

”Dit was de aanhef van een rouwbrief, die onlangs door een Engelse predikant aan al zijn gemeenteleden werd toegezonden. Hij heeft met en om zijn gemeente jarenlang geworsteld, in de nette wijk, die hem in zijn stad is toebedeeld.
Hij heeft gepreekt met al de warmte van zijn hart om de gemeente tot de vreugde en de zegen van een echte gemeente van Christus te lokken. Hij heeft gepleit en getuigd op huisbezoek en op de gemeenteavonden. Hij heeft gebeden, met taaie volharding, of zij elkaar toch eens mochten leren vinden als broeders en zusters in een levende gemeenschap met de ene Heere.
Het heeft alles niet mogen baten. Ds. Fox ploegde op de rotsen van een traditioneel, ongeïnteresseerd Christendom, dat als enige prestatie een half gevuld kerkje opbracht, een kille verzameling luisteraars, wier voornaamste beweging bestond in een stijf knikje naar deze en gene, maar vooral niet naar die of die.
Op een morgen, nadat hij weer eens zijn trouwe gebeden voor de gemeente had beëindigd, kwam er plotseling een idee. Ds. Fox nam een vulpen en schreef deze rouwbrief op: “Heden overleed, na een kalm en geduldig gedragen lijden, de gemeente. De rouwdienst zal plaats hebben op zaterdagmiddag a.s. in de kerk, waar gelegenheid is de overledene nog eenmaal te zien.
Vooral deze toevoeging deed het kerkje volstromen. Men vroeg zich af, wat de dominee voorhad. Men was niet gewend dat hij gekke dingen deed. Er moest iets ernstigs achter steken. Werd de kerk afgebroken? Werd de gemeente opgeheven? Onder de kansel stond inderdaad een kist. Ds. Fox besteeg de kansel en hield een korte toespraak. Hij herdacht in sobere woorden de overledene. Zij was aan een toenemende lusteloosheid en zwaarmoedigheid overleden. Dat zij geen pijn voelde had tragisch genoeg haar einde verhaast.
Zo was zij zacht en kalm en in zichzelf gekeerd, als zij sinds jaren was, overleden. Het enige, wat ons overblijft, is haar ziel in de oneindige barmhartigheid van God aanbevelen, aldus besloot Ds. Fox zijn toespraak, waarna hij nog aankondigde, dat er nu gelegenheid was langs de kist te defileren voor een laatste groet. Schuw en bevreemd bleef de gemeente aanvankelijk zitten. Maar Ds. Fox, die ernstig terzijde van de kist was komen staan, wenkte de kerkenraad om de rij te openen. De broeders traden aan en wierpen een voor een laatste blik in de kist waar volgens de dominee, de dode gemeente in lag. Weinige gezichten bleven onbewogen na de blik. Sommigen verbleekten plotseling, anderen schenen verschrokken, of wierpen een vragende of verontwaardigde blik op Ds. Fox, die nog altijd zwijgend, maar met een grote liefde voor de gemeente op zijn gelaat, terzijde stond. Langzaam volgde de gemeente het voorbeeld van de kerkenraad. In een diepere beklemming dan op welke begrafenis dan ook, schoven de gemeenteleden de rij zwijgend uit. Daarna zette iedereen zich weer neer in de bank, de hand voor de ogen. Een vrouw begon gedempt te snikken... in de kist lag een grote spiegel. Wie zichzelf over de dode gemeente boog, zag zichzelf in de ogen.
’s Avonds stonden ze op de stoep bij Ds. Fox: een ouderling en zeven gemeenteleden, waaronder twee vrouwen en twee jongeren. De ouderling, die het woord zou doen, had het er niet gemakkelijk mee. Hij zei: "Dominee... we hebben het allemaal begrepen... Maar we willen, niet meer dood zijn, we willen een levende gemeente van onze Heere zijn. Wilt u ons helpen om dat te worden? En eh... buiten staat de rest van de gemeente. Die hebben ons gestuurd."

uit: Geestelijke groei, Arjan Baan

Naar aanleiding van dit verhaal de vraag: "Hoe kunnen wij de persoonlijke verantwoordelijkheid en het eigen initiatief van de gemeenteleden bevorderen, zodat er binnen de gemeente meer wordt omgezien naar elkaar?"

Pagina's