zaterdag 29 januari 2011

Water en vuur

Rob en Geert zijn momenteel water en vuur. Niet zo verwonderlijk: ze worden allebei ouder en vooral Geert gaat inzien dat zijn grote broer 'een beetje' anders denkt dan anderen. Vroeger, (waar praat ik over: Geert is bijna 7!) stond Rob op een hoog voetstuk, maar tegenwoordig brokkelt dat langzaam maar zeker af.
Nu is het Geert die mij regelmatig waarschuwt: "Mam, Rob heeft dit, Rob doet dat!"
Hierdoor, (denk ik), ontwikkelt Geert zich als een behoorlijk boosachtig jongetje. Als een leeuw die vecht voor zijn eigen ding.  Tegelijkertijd doet hij er alles aan om zijn grote broer te vriend te houden.
Maar vanuit Robs oogpunt is dat dan weer heel lastig. Want vrienden maken is al moeilijk, laat staan vrienden houden. En zo'n broertje, ach die houd je even goed wel. Dus daar kun je gerust de baas over spelen, of beter gezegd, die kun je gerust naar je hand zetten. En dat doet hij. Zodat hij zelf de regie in handen houdt, de controle over alles wat er gaat gebeuren. En Geert is nu op de leeftijd dat hij daar niet meer in trapt...


betere tijden: tijdens een wandeling
Een moment dat ze elkaar goed zat waren was natuurlijk de kerstvakantie. Ze zaten voortdurend bij elkaar op de lip, hadden steeds bonje. Op een avond, aan het eind van een ruzieachtige dag waren Rob en ik aan het koken. Geert lag in de kamer te spelen met iets van lego, geloof ik. En ondertussen praatte hij met Rob. Wat hij zei? Ik weet echt niet alles, het was door alle kookgeluiden en door de afstand niet goed te verstaan. Maar de toon was fout. Beetje pesterig. Gemeen. treiterig.

"Dat geloof jij zeker niet he?"
Rob liet zich niet op de kast jagen (wel knap!) en zei iets wat hij niet van mij heeft. Hoe komt hij er op?
"Geloven is lief hebben en vertrouwen. Ik houd wel van je, maar vertrouw je niet!"
Toen werd het stil in de kamer...

Allemaal fijn weekend!!

dinsdag 25 januari 2011

HIEPERDEBIEB!!!

Soms zou ik wel eens willen dat je aan Rob kan zien dat hij wat heeft. Soms zou ik wel willen dat hij in een duidelijke rolstoel zat. Maar dan weet ik natuurlijk niet wat ik wens, ook dat zal heus zijn moeite geven. Maar soms..
Robs gedrag is niet altijd zoals we wensen, of, meestal niet. Het is moeilijk met hem ergens heen te gaan omdat het toch meestal uitloopt op energiekostende  relletjes.  Maar gelukkig kunnen we op sommige plekken nog met een gerust hart terecht.
Neem nu bijvoorbeeld de bieb. Altijd een heerlijke plek om even met z’n allen bij te komen, boeken uit te zoeken en dan thuis lekker te  lezen. Maar…sinds kort zit onze bieb in een nieuw gebouw. Prachtig. Niets was onze gemeente te veel om de bieb tot een visiteplaatje van ons dorp te maken.
Je komt binnen in een grote hal, je kunt kiezen: naar boven of naar museum doorlopen. Wij gaan altijd naar boven, met de roltrap (andere optie is er niet, behalve de lift). Bovenaan kun je weer kiezen, je gaat of inleveren en uitlenen, je gaat naar de kinderafdeling of naar de volwassenafdeling (=nog een keer met een roltrap). Wij kiezen altijd eerst voor de kinderafdeling. Jeugdboeken te over.

Deze nieuwe bieb is absoluut niet autiproof. Zelfs ik, en  dat zegt wat J, wordt er een beetje dol, bij de eerste aanblik. Rob is er nu niet meer zo gezellig, kan de weg niet zo vinden en vindt het zoeken dus moeilijk. Maar met dank aan z’n mama vinden we altijd wel weer wat. Als dat klaar is ga ik uitlenen, superdeluxe met de computer. Helemaal goed gaat het niet altijd en ik concentreer me vooral op hoe ik de boeken moet uitlenen, ‘stempelen’. Intussen spelen Rob en Geert op de zo mooie roltrappen.
Dan een harde stem: ‘Jongens, die roltrap is niet om mee te spelen! Ga naar jullie moeder toe’. Ik concentreer nog steeds, helaas..
“Bemoei je met je eigen joh, niet met mij, ik bepaal zelf wel wat ik doe”. Met schrik spring ik uit de concentratie, dát is Rob. Hij komt alweer met de roltrap omhoog. Ik negeer hem , ik negeer de vrouw. Ik hoop dat hij zo achter mij aankomt, weer naar beneden.
“Mevrouw, is dat kind van u?”
 Ik negeer haar weer, wetend dat ik mijn emoties niet lang de baas kan: of ik ontplof, of ik ga janken.  Allebei best, maar niet hier! Want: dat kind, ja DAT kind is van mij. Eenmaal beneden blik ik kort omhoog. Ze staat er nog.
“Kom Rob”, zeg ik kort en loop weg. Was dit nu ook de laatste keer? Of..hadden ze beter speeltoestellen neer kunnen zetten in plaats van roltrappen, voor als kinderen moeten wachten. Misschien een tip voor zo’n mooie bieb? Scheelt schreeuwende juffrouw en brutale jochies.
 Hoewel hij er natuurlijk niets aan kan doen…

zaterdag 22 januari 2011

 Wat hebben we een geluk met onze technische en creatieve zoon. Na gisteren een poos bezig te zijn geweest met draad, wc-roletjes en papier nam hij zijn knutselwerkjes van school en bouwde daarmee voor ons een stevige elekticiteitscentrale:
De hoogspanning binnen een hek
 
De elektriciteitscentrale
 

dan nog een hoogspanningsmast...
met duidelijke waarschuwing!

"Zo mama, nu hoeft u geen elektriciteit meer te kopen, ik zorg er wel voor!!"
Vertel me, wie heeft er nu zo'n fantastische zoon!!

donderdag 20 januari 2011

Nog een blog!!

Zo he, he, ik zit. Weer lekker alleen na een week van zieken om me heen. Dat is allereerst  vooral vervelend en ook best wel sneu voor de zieke. Het betrof Geert die door de griep geveld werd. Hoge koorts, buikpijn en inmiddels ook snipverkouden. Maar nu hij weer naar school is geniet ik er ook wel weer van: boodschappen doen zonder oppas te hoeven regelen is veel handiger. Want weg zijn terwijl je weet dat er een ziek kind thuis op je ligt te wachten is zo naar! Maar vooral de rust die nu in huis heerst doet me genieten. Toen Geert goed ziek was, sliep hij regelmatig, maar zodra hij weer opknapte mocht ik hem vermaken. Even lego spelen, even knutselen. Maar als iets niet lukte was hij direct helemaal van slag. Huilen! Dan maar weer even op de bank.
"Wilt u voorlezen?" Twee boeken van Pietje Puk voorgelezen. Eh, nou ja, van het ene boek de laatste drie hoofdstukken, van een volgend boek de eerste drie...

Over voorlezen gesproken. Deze en volgende week is het de voorleesweek. Wel eens van gehoord? Mag je je kind extra voor gaan lezen. Yes! Veel scholen besteden er ook aandacht aan door de kinderen extra voor te lezen. Soms mogen er zelfs opa's en oma's komen voorlezen. Of belangrijke mensen zoals Leontine en Mathilde.
Doel: meer aandacht voor het boek, om zo het lezen te bevorderen. Maar ook, denk ik, meer aandacht voor het kind en de Nederlandse taal. Want voorlezen is heel belangrijk. Voor taal, emoties, maar het geeft vooral gezelligheid en saamhorigheid: samen op de bank een boekje lezen, wat is er leuker? Wie doet dat eigenlijk nog?

Weet je geen boek om je kind voor te lezen? Kijk dan eens op www.rencensieblog.blogspot.com
Een poosje terug nodigde mijn vriendin mij uit om medeschrijver te worden op dit blog. Met veel plezier ga ik hierop in. Dus samen schrijven we nu recensies over boeken die we mooi of minder mooi vinden.
Dus, kom ook daar maar eens langs, je bent van harte welkom!
En pak een boek, roep je kind, plof samen op de bank en begin. So simple!

"Goed lezen is een van de grote geneugten die eenzaamheid oplevert".
Francis Spufford


dinsdag 18 januari 2011

Reageren maar!!

Vanaf vandaag kunnen jullie allemaal reageren, ook als je geen account hebt!
Klik op reactie, bij profiel klikken op naam en naam invullen.
URL hoeft niet. Reactie doorgeven. Volgens mij moet dat zo goed gaan.
Veel succes, ik zie uit naar jullie reacties!
Aline

online


'Waf, waf ik ben een hond en  grrr, hap, ik eet je op!'. Samen met Rob loop ik op een zondagochtend richting mijn ouderlijk huis. Weer aan de wandel dus, om de tijd te vullen. Momenteel beelt hij zich in dat hij hond is. Na Pluto en kip is dat een redelijke verademing. 'Grrr, jij bent mijn baas', zegt hij mij. Ja hoor best. De meeste honden gehoorzamen uitmuntend,  ik word al blij van het vooruitzicht! Ik ben graag baas!

Wist je trouwens dat 'baas' het meest bekende Nederlandse woord is in het buitenland? Zoals wij (vooral)Engels talige woorden overnemen, zo doet het buitenland dat ook met onze taal. En daarvan is 'baas' de meest bekende. Het tweede bekende woord is 'niks'. Mmm, dat zegt wel wat over Nedederland. Wat doet een baas? Juist: niks. Slik, hopelijk wordt er zó niet gedacht! Het is immers niet waar??!
Terug naar onze wandeling.

Gezellig lopen we hand in hand verder. Rob kletst de hele weg, vallend uit zijn rol als hond. Maar regelmatig schrikt hij voorbijgangers angst aan door eens stevig te grommen. Als men daarop reageert zeg ik meestal: "Sorry, vergeten op te voeden", wat dan weer een glimlach teweeg brengt. Zo gaan de mensen toch vrolijk fietsend verder. Poeh!
Hè, m'n tas zakt weer van mijn rug. Even goed hangen. Ik laat de hand van Rob los en hang alles weer op z'n plek. 'He baas, laat me niet los! Binnen de bebouwde kom moet de hond aan de lijn blijven!', klinkt verontwaardigd de stem naast me, de stem van mijn eigen lieve hond. Oké, oké, ik geef hem mijn hand.
'Zo, zucht Rob tevreden, nu zijn we weer online'.

zaterdag 15 januari 2011

Verder in 2011

Het jaar is nu al weer twee weken oud. En het is, althans, zo vergaat het mij, alsof er niets veranderd is. Oke, je schrijft bij de datum een 11 in plaats van een 10, maar that's all. We gaan allemaal maar gewoon weer door, dat wordt ook van je gevraagd. De kinderen gaan weer naar school, muziekschool en clubs. Manlief gaat weer werken en ik ben ook weer bezig met de allerdaagse dingen. Beetje huishouden, beetje boodschappen, beetje op school werken, beetje sociale contacten bijhouden en nog wat beetjes.. allemaal hetzelfde als vorig jaar. Toen deden we allemaal net zo. Niets is anders lijkt het.
Maar toch..in ons gezin veranderd er momenteel keer op keer wat. In mijn vorige blog lees je over Boddaert, de naschoolse opvang voor speciale kinderen. Rob gaat daar vanaf vorige week naar toe op woensdag tot half 5 en op donderdag en vrijdag tot half 7.     Nou-ou, dat merk je wel. En vandaag is hij gaan logeren bij mijn lieve broer en schoonzus. Ik heb alleen maar lieve, dus dat kan ik zo wel zeggen. Maar het is wel de laatste keer dat hij daar gaat logeren. Dus dit weekend sluiten we dat af na drie jaar lang elke maand lieve opvang. Gelukkig hebben we al een nieuw adres gevonden (http://www.buitenhorst.nu/).
Morgen wordt mijn man bevestigd als diaken. Hierdoor komt er vast weer een drukkere tijd aan, met diensten op zondag en vergaderingen. Dat zal best wel eens een heel gepuzzel worden. En vanaf maandag gaat onze jongste, Geert op zwemles. Als hij niet ziek is, want dat is hij nu wel. Elke maandag en elke woensdag mag ik van 4 tot 5 uur in het zwembad zitten, wachten op Geert en kijken hoe goed hij zijn best doet. En hopen dat deze nattigheid weer snel voorbij is. Gelukkig is het voor het thuisfront allemaal goed geregeld: ik heb een begeleider voor Rob, die hem thuis bezig houdt en eventueel zelfs al het avondeten kookt! Fantastisch, zo'n hulp, met dank aan de PGB. En dan kan ik rustig in het zwembad blijven, dat is het betere werk! Enige nadeel van onze zwemlessen is dat de tijden zeer regelmatig veranderen: andere groep is andere tijd. Dus de tijden kunnen alleen maar beroerder worden. Maar de resultaten beter! Van A => Beter noemen ze dat.  Al met al gaat er dus heel wat veranderen, wordt het deels rustiger en deels drukker. Tja, zo is het leven, ook in 2011, dingen beginnen en houden weer op. Gelukkig is een ding duidelijk: God blijft dezelfde en Hij geeft mij kracht om ook deze periode vol te houden!

We begonnen dit jaar met wensen: de beste wensen, of een gelukkig, een gezegend nieuwjaar. Voor velen is dat alweer ondergesneeuwd door vele grote zorgen of door de beslommeringen van alle dag. Dus ik wens het jullie nog maar een keer toe in het nieuwe jaar, wat alweer oud lijkt: gezegende nieuwjaar! Ook vandaag!  

Aline

woensdag 12 januari 2011

Vandaag ging Rob voor het eerst naar Boddaert. Eindelijk kwam er een eind aan de wachtlijst van ruim een half jaar. We keken er met elkaar geweldig naar uit. Rob omdat hij nu eindelijk zou gaan leren hoe hij het beste vriendjes kan maken. En wij, het mag eigenlijk niet gezegd worden, wij vanwege wat meer rust.


Ergens in het voorjaar kwam Rob thuis met de vraag waarom hij niet naar Boddaert mocht, net als sommige anderen kinderen uit zijn klas. Want ik wil nu eindelijk vriendjes!" Tja, zo'n roep om hulp konden we natuurlijk niet negeren. Maar zo van het ene op het andere moment kom je daar niet. Want Boddaert hoort bij het Medisch Kleuter Dagverblijf. Om daar te komen vinden er eerst gesprekken plaats bij Bureau Jeug Zorg.
'Gelukkig' zijn we daar al heel bekend. Gesprekken bleven beperkt tot één en het intake-gesprek was vooral gezellig. Maar wat het dan alleen nog lastig maakt is dus die wachtlijst. Overigens zijn ze in Nederland verboden. Maar ja. Wat als het geld op is? Wat als er geen ruimte is? Wat als er zoveel kinderen worden aangemeld? Ja, wat? Wachtlijst is dan nog de enige oplossing, lijkt het.
Wat een heerlijke boodschap was het, toen ze van Boddaert belden: "Er is plaats!" Een van de weinige lichtpuntjes in de moeilijke kerstvakantie.
Vandaag was het zo ver, voor het eerst alleen, na vorige week een uurtje kennis te hebben gemaakt.
Rob kan vanuit school zo doorlopen naar Boddaert en wordt met de bus thuisgebracht. Wat een heerlijke verwennerij! En wat had hij het naar zijn zin!
Er gaat ontzettend hard gewerkt worden.Diverse doelen zijn opgezet: vriendjes maken en al de andere sociale vaardigheden staan voorop. En eten. Eindelijk eens gewoon leren eten, proeven en bord leeg maken. (Thuis krijgen we dat nog steeds niet voor elkaar, kookt hij voor zichzelf en eet hij nog steeds geen brood).
Heel enthousiast komt hij thuis. Stralend! "En", vraag ik, heb je lekker gegeten? "Ja, zegt hij met een ondeugend hoofd, "drie bruine snee-en brood met smeerworst." Grrr...

dinsdag 11 januari 2011


Jong he, poeh!


  "Vandaag" zo straalt Rob, "is mijn moeder getrouwd!"
Hij is altijd voor feestjes in, want dat betekent minstens gebak. Het hele weg op de fiets had hij het er over. En enthousiast riep hij het tegen de juf: "Vandaag is mijn moeder getrouwd!!!" Waarbij de juf de wenkbrauwen heel ver omhoog trok. "Vandaag pas?"
                                           "Nee hoor", glimlach ik, "16 jaar geleden!"
Toen waren we nog jong..:-(, toen ook nog zonder zorgen, maar vol dromen. Dromen die redelijk uitgekomen zijn: geluk, liefde, kinderen en al het nodige om van te leven. Niets is er wat ons ontbreekt. Daar zijn we dankbaar voor. Alhoewel de zorgen er heus wel zijn, vooral wat betreft ons gezin. Maar vooruit, blijft er tenminste wat te dromen.

Vanavond gaan we met onze (schoon) ouders lekker eten. En vanmiddag is er gebak voor de kinders. We maken er een gezellig feestje van, bescheiden, maar blij. Want dat is 16 jaar wel waard!

maandag 10 januari 2011

Lezen

Het is stil in de kamer. Zo'n stilte waarbij je argwaan krijgt. Stiekem spiek ik om een hoekje, vanuit de keuken, richting Rob. Direct trek ik me terug. Weet je? Hij zit te lezen!! Bijzonder? Ja!
Normaal gesproken leest hij best eens boeken. Boeken over de aarde, vulkanen, tsunami's, aardbevingen, wervelstormen, orkanen en ga zo nog maar even verder.
Maar nu zie ik hem zitten met een boekje van 'Oki en Doki'.
Kijk, dat is nog eens normale kost voor zo'n kerel van negen. Hoewel? Een beetje onder het niveau is het ook wel weer..
Stiekem maak ik een foto en schiet...Flits!
Helaas, gelijk is het lezen verleden tijd...


Fijne dag allemaal!

vrijdag 7 januari 2011

Niemandsland


Zandkorreltjes schuurden mijn wang open. Ik wist niet dat die kleine rotkorreltjes zoveel pijn konden veroorzaken. Het was het beste stil te blijven liggen, maar dat kon niet want de arm op mijn rug werd nog verder omhooggeduwd. Een knie pinde mijn bovenlijf vast tegen de vloer, het enige wat ik nog kon bewegen waren mijn benen en mijn hoofd, tot een hand mijn haar greep, op mijn schedel duwde...Ik was net elf, klein voor mijn leeftijd. Mijn belager woog misschien wel honderd kilo. Hij was groot, zelfs voor een volwassene en hij mocht dit doen. Want hij was de groepsleiding.

Het boek hierboven lag al heel even te wachten op me. Om de een of andere rede durfde ik niet te beginnen..
En dat kwam vooral door bovenstaand stukje natuurlijk, wat ook op de achterkant van het boek staat vermeld. Maar, uiteindelijk al de boeken uit en ja, dan moet je wat.
Zo begon ik in dit boek. En graag beveel ik het jullie aan. Aangrijpend, pittig, boeiend en voor mij behoorlijk herkenbaar. De hoofdpersoon is Justus, een stille jongen. Hij zegt geen woord te veel. Hoewel hij erbij is als zijn moeder overlijdt, weet hij niet waardoor ze sterft. En ja, dan is papa opeens ook helemaal de weg kwijt, probeert oma nog wat met dit bijzondere kleinkind, maar komt hij uiteindelijk in een crisisopvang terecht.
Een plekje vinden 'ze' niet voor hem, waardoor hij van opvang naar opvang gaat.
Hoe kan er gespeeld, gesold worden met een kind!!
Het meest trof mij het feit dat Justus zo afhankelijk is van wie er voor hem staat. De ene of de andere groepsleidng maakt wel verschil. Gaat de ene mentor met zwangerschapsverlof, de ander bedenkt weer andere regels, vaak hele tegenstrijdige. Justus raakt mede hierdoor helemaal de weg kwijt, de duidelijkheid die hij zo nodig heeft is er niet in de wereld van de jeugdinstanties.
Herkenbaar? Ja heel veel. Gelukkig mag ik zelf nog voor onze kinderen zorgen. Je moet er niet aan denken als ze zo terecht zouden komen. Het stille, z'n eigen weg gaan, geen vragen stellen, maar wel conclusies trekken, geen ontzag voor ouderen, weglopen als er iets mis gaat, agressie (eenvoudigweg omdat er iets niet duidelijk is), gerechtigheid, zelf de controle houden over.. het zijn woorden uit het boek, die hier in ons gezin ook heel regelmatig worden gebruikt, die ik langs zie vliegen voor ik het grijpen kan. Zonder dat het genoemd is, wordt hier een jongen met autisme beschreven. (Asperger? Klassiek?). De zus van Justus noemt het hooggevoelig:"Papa is extreem gevoelig. Is het je nooit opgevallen dat hij niet goed met stress om kon gaan, dat hij de lastige dingen door mama op liet knappen?...Jij bent ook zo'n hooggevoelig iemand". 
Voor wie eens in het hoofd van een hooggevoelig iemand wil kijken is dit boek heel warm aanbevolen. Echt heel knap beschreven in de ik-vorm door Guurtje Leguijt, die met dit boek aandacht vraagt voor alle kinderen die in jeugdinstellingen zitten, maar die veel meer verdienen dan eten en drinken. Ook liefde en aandacht zijn broodnodig!
Heel veel leesplezier enne..houd zakdoeken binnen handbereik!

woensdag 5 januari 2011

Nacht

Heerlijk..ze zijn weer op school.
Maandag eerst maar eens even bijgeslapen. Gelukkig maar, want vannacht was Rob helemaal wakker. Van 2-5..en ik er om 7 uur weer uit. Brrr..niets aan, zo'n nacht. Gauw maar weer bij gaan slapen, denk ik. Winnen is voor!
Het wakker liggen vannacht deed me wel denken aan het volgende, lees even mee!

Het is nacht en heel stil. Iedereen slaapt als een roos. Maar wacht eens, daar gaat een deur open. Iemand komt naar buiten. Het is een jochie, in alleen een onderbroekje. Wat zal hij gaan doen in deze stikdonkere nacht?

Plotseling schrik ik wakker:  KNAL! Wat was dat?? Van schrik zit ik recht overeind in mijn bed, terwijl manlief lekker verder snurkt. Dan hoor ik  de kamerdeur open gaan, er komt iemand de trap op.. Help, een inbreker? Wat moet ik doen? Maar nee, ik hoor het al. Harde voetstappen op de trap geven aan dat Rob naar boven komt. Hoe kan dat? Heb ik hem niet naar beneden horen gaan? Hoe laat is het eigenlijk?
Langzaam wordt het wat helderder in mijn slaperige hoofd. Een blik op de wekker zegt me genoeg: het is absoluut tijd om nog even door te maffen. Maar helaas..
"Mama, ik ben er weer!" Ja, ik hoor het. "Man, het is pas 4 uur, ga nog even naar je bed". Maar nee, "Ik wil bij jou liggen". Ik slaak een diepe zucht. Die gaat echt niet meer slapen.
"Hoelang ben je al wakker?" vraag ik zacht. "Ik zag 2.30 uur op de wekker. Maar ik ben boos, want jij deed boos tegen mij!" O ja, vaag herinner ik me zoiets.
"En wat heb je beneden dan gedaan?"                   
"Zeg ik lekker toch niet!" klinkt een triomfantelijke stem naast me. Helaas, ik ben nu te moe om te gaan kijken. Had ik dat maar wel gedaan!
Tegen zessen vallen we weer in slaap.

Piep-piep-piep. Wham! Met een klap sla ik de wekker uit. Maar het is een feit: ik moet eruit, het is 6.45, zie ik. Eenmaal beneden hoor ik een wat vreemd geluid. Ik kan het niet plaatsen, snap het niet. Het lijkt wel of iemand aan het douchen is, of dat de wasmachiene aan staat. Nou ja, niet zeuren, het is nog vroeg en er moet nog veel gebeuren voor iedereen op school zit. Iedereen wakker maken, tassen klaar maken, eten, wasmachiene aan zetten..En o, ik ben nog zooo lui!
Die wasmachiene, dat doe ik net voor het eten. Hij staat in de schuur, dus ik stap de achterdeur uit en wil naar de schuur lopen. Dan opeens hoor ik het geluid. Sterker nu, veel sterker. De kraan! De waterkraan staat aan. Buiten! Met veel moeite krijg ik hem dicht. Het water staat zo'n 10 centimeter diep. Zelfs de schuur staat blank. "Rob!" schreeuw ik. Daar komt-ie aan, niet eens schuldbewust. "Heb jij vannacht die kraan aangezet?" Driftig knikt hij. "Ja, want u deed boos tegen mij". Dus..lekker puh.

Gelukkig bleven we afgelopen nacht lief doen tegen elkaar. Was het niet nodig mama een hak te zetten. Want..toen was het zomer, maar nu..Nou ja, we zouden wel een prive schaatsbaan hebben..

zaterdag 1 januari 2011

Beste wensen!!

Vanaf deze plaats mag ik jullie allemaal het aller beste toewensen voor 2011! Ik hoop dat het voor iedereen een heel goed, gelukkig maar vooral door God gezegend jaar mag worden! Hoe moeilijk het leven soms ook is: Zijn zegen geeft kracht om dag in dag in dag uit door te gaan met zorgen voor gezin, jezelf en al het andere.

Traditie is natuurlijk niet weg te denken op een dag als deze. Oliebollen eten, degene die vorig jaar overbleven.. Vuurwerk kijken. Iedereen een hand geven en langs gaan, kerkdienst met een toespraak voor de dominee én elkaar toezingen. Mooi is dat.
En tegenwoordig heb je hier in het dorp ook de 'nieuwjaarsduik'.
Zojuist even wezen kijken omdat mijn neef ook mee ging doen. Dat het water koud is, moest duidelijk zijn: er was een groot wak gemaakt om de duikers toegang tot het water te geven. Maar de gezichten die boven kwamen waren niet geschokt maar vooral trots en stralend: dat heb ik toch maar even gedaan! Dit zijn de echte doorzetters, die het jaar goed beginnen, die doorbijten, die verdergaan en zich als een vis in het water voelen. Ik was daar niet bij. Nee, ik stond alleen maar te kijken en foto's te maken. Doorzetten? Doorbijten? Ja, dat doe ik ook wel. Maar anders. Ik begin niet met een koudwaterduik, nee ik begin liever met een warme kerkdienst. Met de Schepper van het water. Hij geeft me kracht, Hij helpt me verder te gaan.


beetje eng is het wel

Ik vind het stoer!








  




Pagina's