Autisme en school

Soms weet je zelf niet eens meer waar je beginnen moet.
School- en concentratieproblemen voor Geert, waardoor hij erg moe is en echt aan zijn max zit. Ik heb een intensieve mailavond gehad met de meester en de IB-er en er wordt gelukkig erg goed naar ons geluisterd.
Geert zit in een klas van 30, waarvan zeker negen kinderen een diagnose ADHD en Autisme, over dyslexie dan nog niet eens gesproken. Erg intensief voor die ene meester die er voor mag staan. En dan groep zeven, waarbij toch van je verwacht wordt dat je de kinderen wat leert. Klaarstoomt voor groep 8 met goede prestaties. Grr, ik heb zo'n hekel aan die prestatiedrang die vanuit de overheid ons wordt ingepeperd...


Voor het eerst sinds zijn basisschooltijd zit Geert niet vooraan in de klas. Nu, net na de herfstvakantie is de rek er helemaal uit. Ik heb een heel moe jongetje thuis, die het allemaal niet meer zo ziet zitten. Maar ja, meester kan toch niet al de kinderen met extra zorg vooraan zetten?
Als ouders kunnen we het voor hem wel makkelijker maken. Zo heb ik oordopjes liggen, die net de kleine geluiden dempen. Voor als je interesse hebt: www.noizezz.nl .
De groene dopjes waren getest voor het tijdschrift over autisme en ik had ze gekocht voor iemand anders in ons gezin. Maar die gebruikt ze niet, dus dit probleem was direct opgelost. Geert komt nu al veel rustiger en minder moe thuis. Dat in combinatie met het nu ongeveer gewend zijn aan de wintertijd, maakt het al weer iets makkelijker. Want ja, als je elke dag rond vijf uur wakker bent...


Voor het vele huiswerk, elke dag een overhoring, heb ik een A5-schriftje gekocht. Op één blaadje twee dagen met het huiswerk. Is de bovenste dag om, dan scheuren we die uit het schriftje, zodat Geert elke keer in één oogopslag twee dagen ziet, maar niet de hele week, zoals in de agenda. Meer overzicht geeft meer rust.
Het feit dat de meester en de IB-er weten dat Geert het zwaar heeft, geeft hem een groot gevoel van erkenning. Het is nu opeens niet meer zo lastig om met een vraag naar de meester te gaan.
En het feit dat ik veel contact heb met meester, geeft voor mij ook een soort rust. Ik weet ook dat ik alles kan zeggen en mag vragen. Niets is te gek, of er wordt over nagedacht. Er wordt geluisterd. Een vorm van passend onderwijs?


Nu alleen nog oplossen dat hij niet meer zo doodsbang is voor die ene jongen, die hem steeds achteraan zit op weg naar school. Nu ik elke dag weer mee fiets, zie ik niemand, maar de angst voor: stel je voor dat hij weer komt, is zo groot dat Geert haast verstijft van angst. Voor zijn eigen veiligheid fiets ik dus weer mee. De school van die jongen  is gelukkig wat dichterbij. Eenmaal daar langs geweest, keer ik om en ga weer terug. Maar ik moet er niet aan denken dat Geert in paniek de straat over racet, omdat die jongen achter hem aan komt.
Dat oplossen zou ook veel rust geven. Maar ja, de jongen is verder totaal onbekend en de school ook, dus we wachten op een onverwachtse ontmoeting...




Denken, denken, puzzelen, puzzelen, oplossen, oplossen...
Nou ja, voor Geert lijkt het nu weer wat beter te gaan.
Who's next?