woensdag 27 november 2013

Als Jozef je zoon is...

Al snuffelend tussen de rijen boeken  die uitgestald liggen op onze gemeenteverkoopdag zie ik een interessante titel:

 Als Jozef je zoon is... Over bevrijding uit familiepatronen, toen en nu.
Teun Stortenbeker,
directeur stichting De Hoop
 
Direct is mijn belangstelling gewekt. Hadden we het hier niet over op de derde dag van de cursus Psychopastorale toerusting?
Familierelaties, levensgebeurtenissen die je vormen tot wie je nu bent. Die er voor zorgen dat je reageert zoals je reageert. Misschien wel met veel pijn en teleurstelling, wrok of verdriet. 
Ik hoef dus niet te twijfelen en geef snel die gevraagde één euromunt aan de verkoopster.
 
Omdat de voorbereiding voor dag vier van de PPT al klaar is, begin ik maar direct met het boekje. En wat is het leerzaam! De vele praktijkvoorbeelden die de auteur gebruikt, over verslaafden die De Hoop bezochten, maken dat het boekje makkelijk leesbaar is.
Het gaat over Abraham, Izak en Jakob en Jozef. Hoe ze keer op keer in zonden vallen, in fouten, net als wij allemaal.
Denk aan het bedriegen van de farao door te zeggen dat hun vrouw niet hun vrouw is. Aan de voorkeur voor een speciaal kind, wat we terug zien bij Izak en Jakob en wat dát doet met de andere kinderen.
 
De schrijver laat zien hoe bepaalde handelingen toen, waarschijnlijk, gingen en hij laat je meedenken met de gevolgen daarvan. Izak heeft niet zo'n mooi voorbeeld gezien. Ismael plaagde hem én werd eruit gezet. De zes zonen die Abraham later kreeg bij Ketura werden over de grote wereld van toen verspreid. Is het een wonder dat Izak kiest voor één zoon en de ander bij zijn moeder laat? Is het raar dat Jakob later de voorkeur heeft voor één kind, Jozef. "Ik zal treuren om mijn zoon tot ik in het graf neerdaal", zegt hij tegen zijn andere zoons, alsof zij hem niets waard waren.
 
De tijden van toen waren niet anders dan de tijden van nu. Hoeveel pijn doen wij als ouders onze kinderen? Misschien gaat je ene kind wat meer in gareel dan de ander. Hoeveel afkeer, afwijzing laten we, onbewust, merken aan de kinderen als zij andere paden gaan, die wij niet zouden kiezen?
 
Een hoop psyche dus in dit boek, wat me heel veel nieuwe stof tot nadenken gaf.
Het maakt me ook klein, want al hoopte ik dat ik dingen anders zou gaan doen als mijn ouders, ik weet dat het niet lukt. Ik zit in dat patroon van opvoeding en genen. Daar uit komen is niet heel eenvoudig. Maar het kan! Want Jozef ging een totaal andere weg. Hij ging voor eerlijkheid en liefde tot God. Hij vertrouwde God helemaal en vergaf zijn broers. Da's genade!

God verandert mensen door die genade. Ook nu nog. Zeker weten!
 

2 opmerkingen:

  1. Wow, interessant om te lezen. Zoals je er nu over schrijft, heb ik er nog nooit over nagedacht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bijzondere invalshoek, en inderdaad, zo zie je hoe een patroon generaties lang kan 'doorzetten'...
    Ik wil me ook veel meer bewust worden van eventuele afwijzing die ik misschien laat blijken (ook al 'bedoel' ik het niet zo) - en daarentegen juist heel bewust liefde bewijzen.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's