Die moderne, oude man

Tevreden schuif ik de lege latte machiatto glazen op het dienblad. Heerlijk was het. En gezellig, vooral gezellig. Lekker bijgekletst met vriendin, die nu even richting toilet loopt.

Ik kijk om me heen. De tafeltjes zijn bijna allemaal vol, of in elk geval bezet. Recht tegenover me zit een oude man. Alleen. Zijn handen trillen, terwijl hij met kleine slokjes zijn kop koffie leeg drinkt.
De rimpeltjes in zijn gezicht laten zijn leeftijd zien. Ik schat hem zeker 75 jaar, misschien is hij de tachtig al wel voorbij zelfs. Zijn dunne haar is grijs, bijna zilver en zijn langzame bewegingen maken dat het een bedachtzame oude man lijkt. Vroeger zwart, misschien wel een heel knappe man. Nu door het leven getekend, wat hem bijzonder maakt, hier te midden van al het geroezemoes.

Mijn oog blijft op hem gericht. Hij boeit me, deze man. Zal hij eenzaam zijn? Of zit hij hier juist voor zijn rust? Nou, dat laatste zal niet, grote kans dat hij ergens alleen woont.

De man heeft zijn koffie op. Ook hij schuift het dienblad een stukje weg. Zijn hand verdwijnt in zijn broekzak. Geconcentreerd zoekt hij de ruimte af. Ik ben benieuwd wat er tevoorschijn komt. Geld? Een zakdoek?
Wie schetst mijn verbazing als de hand weer tevoorschijn komt? In zijn hand houdt hij een iPod. Of mobiel? Ik weet het niet, die achterkantjes lijken allemaal op elkaar!
Turend kijkt de man op het kleine schermpje. Met zijn handen maakt hij bewegingen die de jongelui ook vaak maken. Het gaat iets langzamer, maar toch, het lijkt resultaat te hebben!
Het toestelletje wordt nog dichter naar de ogen geduwd.  'Bah, wat een nare kleine lettertjes', lijkt de man te denken. Dan plotseling zet hij zijn bril op het puntje van zijn neus. Ik moet oppassen dat ik niet in de lach schiet. Het is zo'n grappig gezicht! Doordringend kijkt de man naar het schermpje. Dan gaat de Ipod  weer terug naar de juiste plaats, de bril weer op de plek waar hij hoort. Weer gaan de vingers intensief heen en weer. En ja hoor, weer gaat de Ipod dicht naar de ogen, de bril op het puntje.

'Moet je eens kijken', zeg ik tegen mijn vriendin die juist weer aan komt lopen.
Samen lopen we weg, elkaar belovend dat wij ook zo gaan doen, later. Samen, dat wel.
De man ziet ons niet. Hoort ons niet. Hij is bezig met zijn Ipod.
Zijn enige contact misschien wel deze dag...