Flashback

Zondag kreeg ik een flashback van iets wat jaren geleden is gebeurd: Rob sloot mij op in de schuur en dreigde de sleutel weg te gooien. Ik had hier al heel lang niet meer aan gedacht. In tegenstelling tot toen raak ik nu haast in paniek. Ik bedenk hoe ik er het snelst uit kan komen. De enige mogelijkheid is door de deur: door het glas. Ik hoor het glas al rinkelen. Zo echt! Verdwaasd spring ik uit mijn tuinstoel. Wat nu God, wat moet ik hiermee?? Waarom komt dit zo echt terug? En toen die stem. Zijn stem. Vraag Me waar Ik was op dat moment. En ik vroeg. Heere! Waar was U op dat moment dat ik in de schuur stond opgesloten? Zonder sleutels. Zonder telefoon. ’s Morgens vroeg, toen er verder niemand thuis was. Waar was U? En toen liet God me het zien. Hij vertelde het me zelf.

-Ik stond naast je. Ik hield je heel stevig vast. Met een arm om je heen klemde Ik me aan jou vast. Zodat je je niet alleen zou voelen, want Ik was bij je.

Tegelijkertijd was Ik ook bij Rob. Want Ik kan overal tegelijk zijn. En Ik liet hem de sleutel vasthouden, terwijl hij hem weg wilde gooien. Ik liet hem de deur open doen, zodat jij vrij uit gaan.

Zo werkt God. Hij maakt gevangenen vrij, zet je in de vrijheid, in de ruimte en geeft je daarna de kracht om weer vol vreugde van Hem verder te gaan. Dwars door stormen heen. 

Huilend, compleet overstuur zeg maar, ben ik de schuur ingelopen gisteren. 'k Heb verteld aan God hoe het ging en waar het was. En Hem bedankt dat Hij naast me stond en me vasthield.

Op alle momenten van mijn leven, in moeite en in vreugde was Hij er. Hij laat me nooit los. Wat is dat heerlijk! Ook toen ik het even niet opmerkte was Hij er. En kennelijk had ik het gisteren nodig om dat terug te zien en terug te krijgen: Mijn  lieve kind, wees niet bang. Ik ben bij je! 

Klik hier op de blog over wat toen gebeurde. Best wel heftig, vind ik zelf. Gelukkig had ik niet alles als flashback...