Afscheid nemen

Afscheid nemen. ik heb daar zo'n hekel aan!

Gisteren hadden we afscheid van de Vrij Zijn Bijbelschool. Ze maakten er een feestje van. Na 20 intensieve avonden waarin we elkaar leerden kennen en waarin we vooral God leerde kennen zoals Hij wíl dat wij Hem kennen, is het eerste jaar nu om. Het gebak stond klaar. Maar ik zag dat wat te laat en had er niet eens zo'n trek in. Gebak?? Lief bedoeld, maar ik had liever een avondje extra :)
De mensen bij wie ik regelmatig in de buurt zat, kregen een dikke knuffel. De certificaten werden uitgereikt, getuigenissen, heel indrukwekkende getuigenissen, werden gegeven. Het avondmaal gevierd. Dat was heel bijzonder. Zijn Liefde voor mij. Zijn Leven voor mij. Door Zijn dood mag ik Leven! Maar gelukkig, zoals iemand zei: Mijn Jezus is niet gedood! Hij ging Zelf de dood in. Bereidwillig en met heel Zijn hart. Voor mij. En kwam als grote Overwinnaar Levend uit het graf. Mijn Jezus Leeft! Wat rijk en heerlijk  om daarvan te getuigen en dit samen te vieren!

Maar nu is het toch wel lastig. Zal ik ze echt nooit meer zien? Gelukkig weet ik dat God blijft. En eens zullen we elkaar weerzien, als we juichend voor Hem staan!

Rob is vandaag zogenaamd vrij. Gisteren schoolreis. Nu weer naar school. Dat trok hij even niet. Juf gaf toestemming om thuis te blijven.
-Maar ach, mama, zo kwam hij net, ik wil nog wel even naar school hoor. Om afscheid te nemen van de juf en de klasgenoten. En ze een goede vakantie te wensen.
'k Dacht het even niet, zoon! Genoeg afscheid geweest. Na de vakantie zie je ze als het goed is weer. Dat kan ik dan weer niet zeggen. Misschien toch ook jaar twee van Vrij Zijn gaan doen?