Daar zit ik dan. Moe, depressief en uitzichtloos. Was dit het dan? Moet het leven nu zo eindigen? Niemand heeft me meer nodig. De kinderen groeten nog wel, maar verder hebben ze genoeg aan zichzelf. Redden ze zichzelf. En ik? Wat moet ik? Al het mooie is voorbij. Wat nog gaat komen? Geen idee!?
Rusteloos prik ik in mijn veren. Maar hè bah, zelfs mijn snavel wil niet meer. Stomp, en zacht is het geworden. Mijn veren zijn oud, mijn nagels gebroken. En ik zit hier, in de schaduw van de rots, langzaam dood te gaan.
Veertig jaar ben ik. Gemiddeld gaan we zo'n zeventig jaar mee, zeggen ze. Wil ik dat? Ik schuur mijn snavel eens langs de rostwand. Mmm, lekker. Nog eens doe ik het. En weer. Maar o help, opeens breekt er een heel stuk vanaf en is mijn snavel ook niet meer wat het was. Kan ik nog meer verdragen?? Moe en mat zak ik verder in elkaar van dorre ellende. Dagen zit ik daar. Alleen en eenzaam.
Maar wacht eens! Wat voel ik? Mijn snavel! Het groeit! Hard, nieuw, sterk! Kom op joh, moedig ik mezelf aan. Het is er op of er onder. Kiezen of delen. Dood of leven. En weet je? Leven! Dat wil ik. Er is meer dan veertig jaar. Er wachten er nog dertig.
Nog wat rusteloos begin ik met mijn nieuwe, scherpe snavel mijn oude, gebroken nagels uit te trekken. En ook mijn vleugels krijgen een beurt. Al het oude eruit. Langzaam begin ik meer op een kip te lijken, een kaal geplukte kip. Maar dat geeft niet. Het kost tijd, maar dan word ik echt weer de mooiste adelaar van de hele wereld!!
Geduldig wacht ik in de schaduw van de rots op mijn nieuwe nagels. Mijn nieuwe veren. Sterk, glanzend en stralend. Maar op een dag voel ik het, weet ik het. Het wordt weer tijd om uit te vliegen. De afgelopen honderdvijftig dagen heb ik in rust geleefd. Nieuwe energie gekregen. Nieuw geworden, weer jong en sterk. Nu is het de tijd. Ik maak de sprong, sla ik mijn vleugels uit en ga. Richting de hemel, door het wolkendek vlieg ik mijn vrijheid tegemoet. Ik groet mijn kinderen, ik zweef op de wind, boven stormen uit. Ik heb gekozen voor het leven! En geef mijn Schepper alle eer!!
Herkenbaar? Soms zit je in de wachtkamer van het leven. Weet je het even niet meer. Is al het oude voorbij, weet je nog niet wat het nieuwe gaat brengen. Wees dan niet passief. Maar wacht vol passie op wat God je geven gaat. Dan is het geen wachtkamer, maar een verwachtkamer. En richt je je ogen alleen op Hem. Hij heeft een plan met je leven. Ook ná je veertigste :) Maar op Zijn tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!