Een smile voor mijn zoon

- Wilt u meegaan, ma, ik moet echt leren pinnen!
O ja...
Bij de favoriete winkel herinner ik Rob er aan dat er een limiet op zijn pasje zit.
O ja...
Het lijkt zo heerlijk, pinnen en klaar. Net of je niets uitgeeft. Wat je niet ziet, is er niet. Zoiets...

Rob deed het prima, laadde zijn boodschappen in en liep met mij aan zijn zij de winkel uit.
- Ik heb eigenlijk nog geen tussendoortje op, zo zegt hij quasi onschuldig.
Dat kan ik ook!
- Nou, dan lopen we snel naar huis. Daar ligt genoeg.
We lopen langs de Kruidvat, de Kippenboer, de Albert Heijn.
- O, ik heb echt zo'n dorst! Ik hou het niet meer!
Alstie nu naar de wc moest, oké, dan was ik wat gaan regelen. Maar nu glimlach ik en zeg:
- Thuis is water.
Langs het leuke koffietentje op de hoek lopen we.
- Ik hoef geen water, ik wil prik.
Oké boy, thuis is prik.
We lopen het winkelcentrum uit. En daar, o kijk eens, water! Onze gemeente heeft voor jongens als Rob en moeders als mij de oplossing voorhanden: een kraan met drinkwater.
Rob drinkt gulzig, op een heel hygiënische manier. Het is een grappig gezicht. En de rest van de weg die we lopend afleggen hoor ik hem niet meer. Het water heeft alle trek en dorst gelest.

Eenmaal thuis doe ik mijn warme vest aan. Brr, het is niets warm. Rob vindt dat vest geweldig. Ik daardoor wat minder. Want Rob kan er eigenlijk niet van af blijven. Ook vandaag weer aait hij over mijn mouw.
- O moedertje, je bent zo zacht! Je bent echt een zachte moeder.
En dan opeens stralend:
- Je bent zachtmoedig!
Smile!