Ik ben bezig in het boek van Martin Koornstra getiteld 'Wonderen van het Koninkrijk' en deze dag heb ik gelezen over het wonder van Petrus.
Het wonder van Petrus? Ja, zo noem ik het vaak. Je weet wel, Petrus, die zo enthousiast was en altijd op de voorgrond staat. Petrus intrigeert me enorm, omdat ik zijn enthousiasme herken en zijn 'doen zonder denken'. Het hoofd stoten omdat hij weer voor zijn beurt sprak of te impulsief handelde. Maar dat ene verhaal, waar hij op het water loopt, dat is toch wel helemaal gaaf!
De auteur beschrijft het niet als 'Het wonder van Petrus', dat moet ik er wel even bij zeggen tuurlijk. Maar zeg je dit in de volksmond, dan weet iedere christen direct dat het gaat over 'Lopen op het water'.
Petrus liep op het water naar Jezus toe. Waarom? Omdat, zo zegt Martin, hij wil doen wat Jezus doet. Hij wil zijn wie Jezus is en hij wil lijken op Jezus.
Precies zoals het de bedoeling is, denk ik. Een verlangen wat ons allemaal helemaal mag helpen uitstrekken naar Jezus, om zo Zijn liefde te ontvangen en door te geven aan de mensen om ons heen.
Maar... denk ik al starend in het donker, leggen wij niet veel te veel de nadruk op Petrus? Dat hij vraagt of hij komen mag. Dat hij gaat. Dat hij zinkt en dus niet voldoende vertrouwt en we leren hieruit de les: zo moet het niet! Vertrouw op Jezus, ook als je op het water loopt. Ook al was dat je eigen keus, je eigen vraag aan Jezus en wilde je zelf die eerste stap zetten.
Ik wil voor mezelf deze geschiedenis anders gaan zien. Dankzij wat ik las kom ik tot dit inzicht denk ik.
Niet Petrus deed hier heel dapper en goed. Het was Jezus die het wonder deed. Hij liep op het water en komt naar ons toe. Hij weet het als ik in nood ben en laat mij nooit alleen. Sterker nog, Hij ziet me. Al is het pikdonker en zwabber ik rond in het duister in mijn levensbootje in de storm, Hij ziet me. Hij kent me. Hij weet wat ik doormaak. Hij is bij me! Hij houdt me in de gaten en blijft voor me zorgen, zelfs als het stormt! Wat er dan verder gebeurt is niet zo belangrijk meer. Of ik blijf zitten en wacht tot Jezus bij me is, in een innige omhelzing om me te troosten en de storm te stillen. Of dat ik niet wachten kan om bij Hem te komen en Hem vraag of ik alstublieft ook mag kunnen wat Hij doet: uitstappen en over het water lopen, het maakt niet uit. Wetend dat Hij mij op het oog heeft, kan ik elke storm aan. Dus staar ik op mijn levensbootje in de storm het donker in, wetend dat Jezus daar is en Hij mij al ziet voor ik Hem zie. Wetend dat ik alleen van Hem hulp kan verwachten en dat Hij de storm tot rust zal brengen, mij veilig naar de overkant zal leiden. Niets zal mij kunnen overkomen omdat Hij bij me is. Ook als ik het niet zie omdat het donker is. Ook als het stormt weet ik: Mijn Jezus is altijd bij. Ik houdt mijn oog op Hem gericht omdat Hij mij als eerste zag! Wat een wonder!
Maar euh.. ik ben dol op zee en ik zou dus eigenlijk best wel eens willen doen wat Jezus deed. En dan niet alleen lopen over het water! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!