Verbaasd spring ik op. Een stel buurvrouwen staan voor het open raam, lees: gat in de muur, enthousiast te roepen dat ik mee moet gaan. Snel schuif ik in mijn slippers, hijs mijn lange kleding op gepaste maar ook praktische hoogte en ren naar de deur. In de gauwigheid pak ik snel nog even mijn hoofddoek en al lopend bevestig ik hem over mijn dikke bos haren.
Het is warm buiten, hier in de woestijn, maar dat deert ons niet. We zijn niet anders gewend. Haastig loop ik de buurvrouwen achter na en als ik hen ingehaald heb stotter ik wat onverstaanbare woorden. Even diep ademhalen en dan: - Wat is er aan de hand, waar gaan we heen?
Al snel wordt het me duidelijk, maar ook weer niet. Er komt hoop in mijn hart en heel veel verwachting. Zou het? Eindelijk weer eens? Direct stop ik die verwachting weer ver weg. Immers, het is al jaren doodstil en er is geen enkel leven meer geweest van Boven sinds een jaar of 400 geleden de laatste profeet ons vertelde over de Messias die zou gaan komen. En nu zeggen mijn buren dat er weer een profeet is die vertelt over God, onze JHWH?
Twijfel en verwachting wisselen elkaar in hoog tempo af, terwijl we door lopen naar het water, de ontmoetingsplek van ons Galileers.
Zou het zo gegaan zijn? De hoop en verwachting van veel mensen in Israël, die uitkeken naar de beloofde Messias en naar een teken van leven van hun God, die zich 'Ik ben' laat noemen?
Tijdens een stil moment vandaag las ik in de Bijbel Mattheus 3. En ik bedacht me hoe anders het nu zou gaan. Zouden mijn buurvrouwen nu voor de deur staan om me mee te vragen? Of, zou ik de buren uitnodigen mee te gaan? Ik verwacht dat ik op z'n minst eerst even mijn werk wil afmaken, mijn blog wil afschrijven. Veel mensen zouden zeggen: joh, doe eens rustig, zo'n haast heeft dat nu niet. Weet je ik app het wel even in mijn buurtapp, gezinsapp, familie-app, werkapp en vriendenapp. Dan komen ze vanzelf.
Of niet.
En we laten elkaar met 'rust', blijven elk ons eigen ding doen en vergeten dat het Koninkrijk van God dichtbij gekomen is, vlakbij, 'gewoon' in ons midden.
En ik denk bij me zelf: ben ik niet veel te tolerant? Veel te makkelijk? Veel te onbewogen met het lot van mijn omgeving, omdat ik ze nog nooit heb uitgenodigd om Jezus te laten zien? In Hem is het Koninkrijk van God bij ons gekomen en door Zijn Geest werkt Hij in ons verder.
Het heeft te maken met luisteren naar Zijn stem en met lef. Vol Liefde, Eerlijk en Fijngevoelig op iemand afstappen en haar gewoon eens vragen of ze meedoet, zodat het Koninkrijk van God gezien mag worden, beleefd mag worden en helemaal door zal breken in haar hart. En in de mijne. En we zo liefde en vreugde uit mogen stralen naar de mensen die God op ons pad brengt.
O God, Dank voor Uw Koninkrijk hier. Vul mijn hart met meer lef en gehoorzaamheid!
Hé Aline! Mooie blog! Ik vind het altijd zo mooi en bemoedigend als mensen het Koninkrijk van God voor nu zien en niet alleen maar voor later. Mooi geschreven! Groetjes Erika
BeantwoordenVerwijderen