Stress on the mountains (2)

-Gutentag. Ich ben... euh, overnieuw.
Rob is in zijn element. Samen met ons doet hij boodschappen bij de 'supermarket om de hoek' in Duitsland. We laten de jongens niet samen als we een poos weg zijn (thuis doen we dat ook niet), maar dat is geen straf voor Rob. Hij houdt van winkelen. En glom toen ik hem zei dat hij de supermarket vast in mocht, terwijl wij eerst naar een andere winkel gingen.
Dus eenmaal bij de kassa zei hij tegen ons: ik praat wel. Dus, even overnieuw:
-Gutentag, ich bin Henk. (rust) En ik heb ADHD (???!!!)
Stomverbaasd staar ik hem een kleine seconde aan en barst in lachen uit. De anderen met mij. Hoe hij daar ook staat: manshoog, mansbreed, stralend hoofd, dichtgeknepen oogjes. Het moment van de dag is deze. Samen met de andere klanten lachen we spontaan om zijn grap, hijzelf nog het hardst.

Rob is een compleet andere jongen dan Geert. Doet zijn uiterste best om het mensen naar hun zin te maken, ook wel pleasen genoemd. Kan daarbij zelfs over zichzelf heen walsen. In combinatie met een leven onder één dak met Geert voel je het al: het leven is spannend! Ook thuis. En al helemaal in het vakantiehuisje.

De eerste dagen gingen nog wel redelijk, al kostte het hem moeite om aan het gevraagde van Gerco toe te geven of om nee te zeggen, iets wat wij erg stimuleren. Ook Rob mag zijn eigen keuzes maken.
Maar ik zie hem inkakken. En vanaf donderdag is hij zó moe -we waren maandag gekomen-, dat hij verlangend vraagt of we niet naar huis kunnen. Die nacht slaapt hij haast niet. Zijn eczeem begint weer op te spelen, hij heeft een vol hoofd en  het is, uiteraard, warm. Maar een simpele diagnose is al snel gesteld: beginnend last van heimwee. Via de app vragen we aan de zussen wat foto's van zijn konijn en zijn moestuintje. Dat doet hem zichtbaar goed!

Robs kledingkast op vakantie

Dapper voetbalt hij regelmatig met ons mee en we geven hem complimenten: ook hij gaat goed vooruit! We tellen de nachtjes, de dagen en bespreken hoe en wat de plannen zijn: jij mag lekker schilderen en knutselen, verder doen we gewoon niets of alleen wat je fijn vindt om te doen. Zoiets als 'niets moet, alles mag'. Is trouwens een erg goed boekje, wat ik momenteel niet aan het lezen ben :)
Zo ging Rob zaterdagavond met papa naar de Bingo. En bijna, ja echt bijna, won hij een mega grote knuffel van My Little Pony. Bíjna! Papa blij! (Dat past echt niet meer in de auto.) Rob wat teleurgesteld. Tot hij mij ziet. En de oplossing weet.
-Jij bent My Little Pony. En hij kwijlt verliefd knipperend met zijn smalle oogjes naar zijn eigen Little Pony...

Twee zoons. Zo verschillend. Zo onze kinderen. Zo dankbaar voor wie ze zijn. Maar ook vaak zo'n grote uitdaging en zo vermoeiend!
Voor allebei was het heel erg spannend, zo'n vakantie met vier. De één wil 'de baas' zijn. De ander gaat pleasen. Over één ding waren ze het eens: ze wilden snel weer naar huis. En over nog iets zijn ze het eens: ze willen nooit, maar dan ook nooit meer op vakantie.
-Jullie gaan maar samen! roepen ze gezamenlijk.
Mee eens!