zaterdag 13 april 2013

Waar zouden we zijn zonder de trein?

Ontbijt is op, bedden afgehaald, wasmachine aan..
Met een ingebakerde Judah
Even pauze!
Ongemerkt gaan mij gedachten terug naar vorige week zaterdag.
Toen zaten Willeke en ik om deze tijd in de trein.
Kwart voor negen waren we ingestapt.
Op naar Tilburg, via Breda.
Waarom? Breda is een leuk uitje: kraambezoekje afleggen bij lieve vrienden.
Tilburg is een must: psychologisch onderzoek voor Willeke, opdracht van het CBR.
Zoals iedereen die wil afrijden, moest ook zij een eigen verklaring invullen. Naar eer en geweten uiteraard.
Al ging het tegen ons gevoel in, we vulden het zo eerlijk mogelijk in.
Dat betekent dat we ook invulden dat ze Asperger heeft. Dát werd aangegeven als 'psychisch gestoord'. Lekker realistsch... :-(
Om de eigen verklaring uit te kunnen printen betaalden we bijna 20 euro. Om het verplichte onderzoek te laten doen betaalden we 250 euro. Vooraf.
En dan de vervoerskosten enzo... of we maar even naar Tilburg wilden komen.
Een dagkaart van de AH maakt de pijn wat minder, net als het tussenbezoekje in Breda!

Het gaat goed. Het bezoekje is geweldig leuk en véél te kort. Het onderzoek loopt niet uit ofzo, 't lijkt een beetje onzinnig, maar vooruit, het is gedaan. Op naar huis.
We staan op het perron: Rotterdam Centraal richting Utrecht.
Net als ik de opmerking gemaakt heb dat de NS vandaag wel heel keurig op tijd rijdt, springt er een berichtje op het bord: 10 minuten vertraging. Dommerd, nooit zoiets hardop zeggen...

Eenmaal in de trein, eerste klas, de rest is vol, installeren we ons op ons gemak. Een beetje thuisvoelen is fijn, toch. Willeke pakt haar laptop, ik mijn boek.
Opeens gaan de lichten uit. Een krakende stem vertelt ons dat we allemaal uit moeten stappen en naar voren moeten lopen. De trein zal niet gaan rijden. Zuchtend laden we onze spullen weer in.
Het is een beetje angstig en benauwend, daar op het perron met zo'n 6 à 700 anderen. De conducteur vertelt ons na aandringen dat er iemand onwel is geworden. Pas na tien minuten komen we erachter dat de trein aan de overkant van het perron op ons staat te wachten. Communiceren? Eh...

Voorzichtig installeren we ons weer. Of zullen we even wachten?? Luttele minuten blijven we in onzekerheid.
Dan... De trein rijdt! Opgelucht halen we adem... Tot Gouda.
Daar horen we dat de trein niet verder gaat. Kapotte bovenleiding...
Het advies van de NS: via den Haag, Schiphol naar Utrecht... Op perron 4 staat er een trein op ons te wachten. Wij er met z'n allen heen...vraag me niet hoeveel mensen er nu de klos waren!

Het is gezellig in de trein. We voelen ons allemaal slachtoffers van hetzelfde, wat een band schept.
Wanneer de conducteur omroept dat we aankomen in Leiden Centraal moet ik lachen. Ja-ah, het lijden staat hier wel centraal ja.
We besluiten hier uit te stappen, omdat er vanuit Leiden ook een trein gaat naar Utrecht centraal. Zeggen ze, medereizigers.
Gelukkig is dat ook zo! Het was wel een gokje...
Als de trein Veenendaal Centrum binnenrijdt zijn we helemaal gaar. Willeke is te laat voor haar concert, maar gaat alsnog richting Lampegiet. Ik had me de avond ook anders voorgesteld. Geert ligt zelfs al in bed. Bijna half negen is het als we ons huis weer binnen stappen.
Bijna 12 uur gereist... wereldreizigers zullen we ons maar noemen, vind je niet?
Met dank aan de NS toch weer wat van Nederland gezien! Mooi hè!

Herkenbaar, dit verhaal? Arme jij...



6 opmerkingen:

  1. Wat een reis om de wereld wordt het zo :-)
    Onze psychiater zei ons dat we nee in konden vullen omdat hij geen medicijnen gebruikt....je blijft dan nl altijd met zo'n verplichtte keuring zitten om de zoveel jaar...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, anderzijds heb je een stoornis, daar wordt wel naar gevraagd. De verplichte keuringen om de drie jaar zijn er uit, wat betreft autisme. Anders... De NVA raadde het juist wel aan het te doen, terwijl ze daar eerst fel tegen waren. Maar het blijft lastig. We wilden ook eerlijk te werk gaan, je bent ook een voorbeeld tegenover de kidneren hè en verantwoording schuldig tzt

      Verwijderen
  2. Ja, dan worden er weer zomaar wat 'labels' opgeplakt he, met alle gevolgen van dien. Da's niet leuk! Wel weer een hoop meegemaakt!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sjonge, wat een gedoe zeg. Nooit geweten dat dat nodig is. Ik denk niet dat ik het zou doen 1. als mijn kind geen medicijnen slikt en 2. gewoon ook aan het verkeer deelneemt en een goed verkeersinzicht heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Eerlijk duurt inderdaad het langst :-) maar de instructeur wist van zijn Asperger en merkte met rijden niets en zijnpsychiater zei dus dat het een ander verhaal zou zijn als hij medicijnen zou slikken...maar dat doet hij niet.
    Dus wij wilden ook netjes ja invullen maar dus na gesprek psych nee ingevuld.
    Gelukkig dus niet meer om de 5 jaar keuring!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo, als je Asperger hebt, ben je psychisch gestoord. Lekker is dat, maar niet heus. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ikzelf nooit een rijbewijs zal kunnen of willen halen omdat ik geen goede verkeersdeelnemer ben. Ik zie van alles op straat maar niet datgene waar ik op moet letten. Ik ken echter genoeg Aspergers die een goede chauffeur zijn en waarbij ik met evenveel vertrouwen in de auto zit als bij ieder ander.
    Vervelend, zo'n treinreis met hindernissen, vooral als je het van tevoren niet weet. Ik zat vandaag in de trein en een gedeelte van het traject moest, wegens werkzaamheden, met de bus worden afgelegd. Ik heb dan altijd een beetje het idee van een schoolreisje.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's