Woedend smeet hij mijn portemonnee door de marktkraam...

Oh, wat jammer. De portemonnee die Willeke voor haar verjaardag kreeg, is direct kapot. De rits weigert dicht te gaan, na een eerste keer proberen. Zo'n portemonnee wordt een dure grap, nu en in de toekomst...
Terug er mee. Dat wordt dinsdag pas, want ik heb het gekocht op de markt, de kraam schuin tegenover de HEMA.

Vol vertrouwen ga ik er heen. Maar de man tegenover me is minstens even vol van wantrouwen. Was ik de zoveelste al deze dag? Of had hij gewoon zijn dag niet?
Met dat ik het probleem uitleg en de portemonnee aan hem geef, roept hij me toe: "Dit is niet mijn probleem!"
"Mijn probleem ook niet, toch?"
Vragend kijk ik de man aan.
Hij verblikt of verblauwt niet.
"Dit is niet mijn probleem. U koopt hem, gebruikt hem en gaat dan terug omdat-ie kapot is. Dit kan niet van hier zijn, want ik verkoop geen kapotte spullen."
Ik protesteer. Deze portemonnee is nog helemaal niet gebruikt en dat vertel ik hem ook. Hij kan het zelfs zien: alle kaartjes zitten er nog in en hangen er nog aan.
Dan doet de man een voorstel: hij kan korting geven op een nieuwe portemonnee.
Ja da-ag. Deze wil Willeke hebben, andere leuke liggen er niet en ik zou tien euro bij moeten betalen. Da's twee derde deel!
De man is mijn gezeur zat en dan plotseling, met een kwaad gezicht, smijt hij de portemonnee door de marktkraam. Verbijsterd vis ik hem tussen de tassen en portemonnees uit.
Wat bedoelt u hier nu mee? vraag ik hem.
"Wegwezen! Wegwezen!" schreeuwt de man.

Er staan mij nu drie dingen te doen: houding bepalen: rug recht, hoofd omhoog, gedag zeggen en dan waardig weglopen en tegelijk bedenken dat ik hier nooit meer iets ga kopen.
Samen met de klant achter me, lopen we weg uit de kraam. De mensen om ons heen vervolgen hun weg. Ik hoefde hen niet eens te zeggen dat ze hier niets moeten kopen,. Ze begrepen het zo al...
Nu nog punt drie: andere portemonnee zoeken. Net zo'n leuke, met functionele rits...