Poeh hé, vakantie...zucht...

Vandaag de eerste dag van de voorjaarsvakantie.
Er staan nog al wat dingen op de planning.
Omdat Rob tegenwoordig in Ede op school zit en hij daar niet zelfstandig kan komen, spreek ik  tandartsbezoek af in de vakantie.
En omdat hij de rest van de week bij de zorgboerderij is, is dat vandaag.
Maar omdat er zaterdag een ongelukje gebeurde op de zorgboerderij, gaan we ook even naar de huisarts. Terwijl ik die bel voor een afspraak vraagt Rob wanneer we naar de kapper gaan...


Tandarts: 9.15 gaan. Vooraf gebeld: lopen jullie erg uit? Nee dus. Prima op tijd komen we aan (1 minuut te laat) en drie minuten later wordt Rob geroepen. Deze keer mag ik niet mee, want 'ik ben al stoer en ik ben geen kleuter!'.
Oké, als de tandarts dat ook goed vindt? Tandarts vindt het oké en al snel zijn ze samen terug, tevreden en Rob vooral opgelucht.

Huisarts: 10 uur. Gelijk doorfietsen maar, hoewel het pas vijf over half tien is. Wachten is voor Rob erg lastig, dus ik fiets overal een beetje omheen met onze duofiets en zo komen we tien voor tien op plaats van delict aan. Delict, want dit is niet leuk!

Na een paar minuten geeft Rob de moed bijna op: 'over twee minuten ga ik hier weg hoor', als dan net de huisarts ons roept. Poeh..dat was net op tijd!

Inmiddels heeft hij al een aanvaring met een andere huisarts achter de rug, twee bakken koffie met veel suiker en veel melk (vandaar die aanvaring) en wat onrustig blikken van twee andere wachtenden. Tja, een autist is eerlijk en niet altijd even vriendelijk. Spanning opgebouwd voor wat komen gaat, dat maakt het minder leuk, maar wel uitdagender voor arts en mama.

De arts concludeert een gekneusde pink, maar ook een goed ontstoken teen. Dat kwaaltje sudderde al een paar weken en Rob was zo dapper het te zeggen. In de zomervakantie haalde de arts van de andere grote teen de nagel, nu was dat nog niet nodig, gewoon omdat Rob spontaan begon te huilen bij het horen van 'snijden'...


Eenmaal thuis begint Rob stiekem te doen. Ik kom tot de ontdekking dat hij weer bezig is met aanstekers en papier. Hij vindt dat momenteel helemaal geweldig. Ik vind het eng, ondanks de gieter vol water er naast. Stel je voor.. En omdat Rb niet in de gaten heft welke gevaren er in vuur schuilen, doet hij het hier maar vast ook zomaar ergens anders. Boven op zijn kamer bijvoorbeeld. Het is niet te remmen en ik kan het gevecht om de aansteker terug te krijgen niet aan: hij is te sterk. Oplettend laat ik het toe, duidelijk begrensd, in de hoop dat dat helpt.


Na het eten, waarbij Rob per sé eieren wil bakken en ze daarna spontaan aan het gasstel overlaat om de eersten op te eten, bel ik de kapper. Die heeft een wachttijd van twintig minuten. Tien minuten later bel ik terug. Kapper, ze werkt niet op afspraak, spreekt af dat ze probeert de boel vrij te houden. Dat lukt!

Maar voordat ik binnen ben, heeft Rob het koffiezetapparaat al ontdekt. Gelukkig weet de kapper hem over te halen tot het nemen van chocomelk. Dat scheelt een hoop drukte thuis, die al aanwezig was door de koffie bij de huisarts.

Na de knappe knipbeurt bij de kapper, verdwijnt Rob richting Jumbo. Ook ik doe wat boodschappen, maar ben eerder klaar dan Rob. Hij staat me op te wachten want hij heeft geen geld genoeg voor de negen blikjes drinken in zijn  mandje. Bij de kassa probeert hij de caissière uit: dit blikje wil ik toch niet, en deze ook niet, maar de ander wel... Gelukkig gaat het zuchten in de rij langzaam over in gegrinnik, wat ik beter kan verdragen.

Als klapper op de vuurpijl laat Rob eenmaal op zijn slaapkamer een blikje vallen en is zijn klerenkast opeens roze/paarsgekleurd door de cassis. Behulpzaam biedt Rob aan op te ruimen of te helpen, maar ik doe het liever alleen.

Oké, dan ga ik koekjes bakken. Ik zucht...

Zo een schone slaapkamer, maar vuile keuken. En het is pas half drie... Lang leve de vakantie....