Wespenfobie

Erg he! Ik beken. Ik heb het. Een wespenfobie. Niet alleen van de zomer, maar ook nu heb ik er last van. Geen wesp te bekennen, maar zo fobisch als wat. Brrr...

Het is van de zomer begonnen. Net als veel mensen is Rob bang voor wespen. Maar dat is natuurlijk een beetje kinderachtig, zo leek hij te denken. Een wesp is maar een klein beestje en ik, ik ben een grote, sterke jongeman! Dus bedacht Rob een alternatief voor zijn angst: hij ging de wespen lokken met een wespenvanger. Hij maakte er een stuk of wat te veel  en zo werd onze tuin omgetoverd tot een ware wespenloknatuurtuin. Uren kon Rob er naar kijken, als weer een wesp in zijn val trapte . Hoe die beestjes zwommen en zwommen en zwommen. Maar uiteindelijk het loodje legden en verdronken in de diepte van de ranja.

Toen gebeurde het. Hij was er zo door geobsedeerd dat hij mij een koosnaampje gaf. Je raadt het al: wesp.

Inmiddels ben ik er een beetje allergisch voor geworden. En een beetje fobisch.
-Wesp! Mag ik wat drinken?
-Wesp! Kom je zo voorlezen?
-Wesp! Gaan we
-Wesp! Mag ik
-Wesp!
-Wesp!
-Wesp!

Of:
-Wesp zakt in de ranja he.
-Wesp gaat in de wijn zwemmen (dat krijg je als je buiten wijn drinkt, tezamen met de wespen...)
-Ga eens lekker zoemen, wesp?
En erger:
-Heeft wesp een angel?
-Ga je me ermee prikken?
En hij kijkt me dan zo stralend en lief aan... boos worden valt dan niet mee hoor!

Het toppunt is bereikt.
Bij mij dan.
Bij Rob nog niet. Dat is pas als hij er zelf last van krijgt. En dan is het ook zo over, weten we uit ervaring van eerdere obsessies.
Nu afleren kost megaveel energie en ik bereik waarschijnlijk niets.

Nog even geduld. Nog even een rondje zwemmen maar dan.
Zou dat lekker zijn, in de ranja?
Echt waar, ik weet het echt niet.
Kom zeg, ik ben geen wesp!