-Hallo-oh!!
Enthousiast zwaait de dame aan de overkant naar me. Een oudere vrouw, die ik tijdens het sporten wel eens groet.
Ik had haar al zien lopen, want ik liep schuin achter haar. En 'k liep te dubben: zal ik ... of zal ik niet...
Het is zondagmiddag. Tijd voor een stevige wandeling. Gelijk even een kaartje door de bus gooien bij mijn oom en tante, een eind verderop. Als ik doorloop in mijn eigen tempo, ben ik met ongeveer drie kwartier weer thuis. Heerlijk is dat. Zo snel doorlopen dat eenmaal thuis, je benen er van tintelen.
Dus vandaar mijn twijfel. Want met iemand meelopen, dat is: tempo aanpassen, route misschien wel. Praten. En luisteren. Wil ik dat nu?
Maar haar blije geroep trekt me over de streep. Een klein stukje samen op, dat is natuurlijk niet zo'n probleem.
Ik loop met haar mee en hoor veel over haar. Een inwoner uit het oude Joegoslavië. Getrouwd, kinderen, gescheiden, oma, 76 jaar.
Nee, mijn tempo houd ze niet bij, dus pas ik me aan. Rondje stadspark samen. Daarna ga ik alleen verder. Denk ik.
Maar deze dame, ik weet nóg haar naam niet, besluit met me mee te lopen. Ik vind het inmiddels allang best. Het is een gezellige prater.
Langzaam stuur ik het gesprek aan op het geloof. En als ze me vraagt wat ik dan geloof vertel ik haar over Jezus. Over Zijn liefde en Zijn vergeving voor mij. Stralend glimlacht ze me toe.
-Dan geloof je hetzelfde als ik.
En we krijgen het over verschillende geloven maar vooral over verschillende belevingen. Ze ergert zich aan onze mooie kleren, grote hoeden - breed meet ze ze uit :) - en ons geklets terwijl we naar de kerk lopen.
-Dat kan toch niet als je gaat bidden tot de heilige God?
Ik begrijp haar frustratie wel een beetje. Tegelijk is het een cultuurverschil. Waar ik overigens veel van leer.
Als we weer terug zijn bij het stadspark gaan we ieder onze eigen weg. Een uur hebben we samen gelopen. Ik besluit nog even een snelle pas te gaan, in plaats van rechtstreeks naar huis te wandelen. Twintig minuten later kom ik thuis. Met tintelende benen, een leeg hoofd en heel voldaan.
Soms brengt God zomaar mensen op je pad, waar je heel veel van leert. En samen maak je het verschil!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!