Wil je dit nooit meer doen, mam?

Het getetter van mijn wekker doet me stijf van schrik omhoog schieten. Snel druk ik hem uit en val weer neer. Maar negen minuten later is er geen houwen meer aan.
Zacht sluip ik de zoldertrap op:
- Geert, wakker worden. half zeven! 't Arme joch ligt nog te zwijmelen in zijn prachtige droom, maar helaas. Moeders hebben soms echt geen medelijden.
Brr, 't is koud en ik voel me nog zo slaperig. En stijf. Nou ja, eerst de verplichte oefeningen van de houdingstherapeut maar. De ervaring leert dat ik daar wakkerder van word. Ietsjes tenminste...

Ruim een kwartier later roep ik onder de aan de zoldertrap nog eens naar Geert. Een zwak, niet te verstaan antwoord volgt en gerustgesteld loop ik naar beneden. Wasmand onder de arm, tas over mijn schouder, in badjas gehuld. Moedertje kan er weer tegen vandaag.

De vaste dingen van de ochtend zijn van start gegaan. De wasmachine staat aan. Het brood uit de vriezer begint te ontdooien en ik buk me om de waterkoker te pakken voor het dagelijkse kopje thee van Geert.

Ah, daar is-t-ie al.
- Mam? Aangekleed en wel staat hij voor me. Zijn ogen nog moe en flets.
- Mam, het is vijf voor zes.
- Haha, lachend draai ik me om naar de ovenklok. Wat een grapjas, denk ik. Ik kijk. En... hè? Ik kijk nog eens. Dan loop ik resoluut naar de woonkamer, naar de 'echte' klok. Vijf voor zes...

Opeens weet ik het weer: gisteren, de wekker gezet en ondertussen een gesprek gaande gehouden met Jorike. En ik dacht nog: oeps, de gewone tijd verspringt ook. Zo even goed doen. Maar dat ben ik dus vergeten.

Even later lig ik weer lekker in bed. Hèhè, even lekker wakker worden. Geert blijft beneden. Die kan niet meer slapen, zeker niet met de repetitie in het vooruitzicht.

Niet eens boos, maar heel vriendelijk vraagt hij me een uurtje later:
-Wil je dit nooit meer doen, mam?
- Nee schat. Nooit meer...