vrijdag 16 februari 2018

Aripiprazol en autisme

Wel eens uitgesproken, de naam in deze titel? Hardop, snel en zonder stotteren? Wij hebben geoefend. Rob was de eerste die het kon. Dat was niet helemaal eerlijk: hij kreeg het dagelijks toegediend van de mensen waar hij toen woonde, bij Karakter. Dus hoorde hij die naam elke dag, terwijl wij alleen in het weekend konden oefenen... Maar haha, inmiddels verslaan we deskundigen!

Met Rob naar de huisarts. Het gaat zo goed met hem. Wij willen de medicatie af gaan bouwen. Al na het opbouwen hiervan slikt Rob 2,5 mg per dag.  Zo'n drie jaar is dat nu. En het is een prima middel voor hem, maar ik hoop dat hij uiteindelijk zonder kan. Of in ieder geval met minder.

De huisarts vindt het prima. Ook gezien Robs gewicht, zou het mooi zijn als alles wat minder kon. Succes en tot over een maand.

Dus waren we afgelopen woensdag weer bij de huisarts. Hoe het gaat? Nou...Ik doe een boekje open.
- Rob is druk, heel erg in de ups en downs en heeft het veel meer over zijn gevoel. Net of hij daar nu veel dichter bij kan komen. En nee, ik wil zeker niet terug naar de 2,5. We houden vol, want het is goed dat gevoelens boven komen en worden verwerkt. Beter nu dan over tig jaar, terwijl hij er dan misschien in zijn uppie mee gaat zitten. In elk geval op grotere afstand van ons dan nu. Dus we gaan door zo. Als het zo blijft houden we het wel vol, maar we moeten zijn lichaam ook de tijd geven te wennen aan minder en daar een balans in op te bouwen. Zodat het over een poos misschien nog minder kan.

Rob wil hier zelf ook nog wat over kwijt.
-Ik heb een trauma opgelopen, dokter. Vroeger, toen ik in groep 8 zat hebben ze me gepest. En ik ben ook erg bang voor honden. Rob praat nog even door en kan bijzonder goed benoemen wat hij ervaart, weer opnieuw meemaakt ook, 's avonds in bed of als hij niets te doen heeft.
Bij mij komen ook beelden boven: de tandpasta in zijn haar, de oranje verf een poosje later, die ongevraagd op z'n koppie was gespoten door een klasgenoot, zittend in het busje wat hem thuis zou brengen. Hoe boos ik was en hoe ik per direct een mail stuurde naar de ouders van dat irritante kind. Hoe school reageerde omdat ik dát via school had moeten regelen. Maar ja... een moederhart denkt ook wel eens niet na. Soms net onbesuisde kinderhartjes.

Dokter luistert aandachtig. Neemt onze vraag heel serieus en bespreekt dan de mogelijkheid tot EMDR. Dat is een goede therapie om trauma's te verwerken en daar gaan geen urenlange gesprekken aan vooraf of voor in de plaats.

Gaan we nu van het één naar het ander? Is een pilletje niet veel makkelijker voor beide partijen? Voor ouder en kind? Ik denk het niet. Ik denk dat onze Rob, net als wij allemaal, soms handvatten en middelen nodig heeft om te verwerken. Dat is wat anders dan wegstoppen en onderdrukken. Dus we zijn alweer een stapje op weg naar de goede richting.
En het mooiste is dat hij gewoon weer bij Karakter terecht kan voor deze therapie. daar is hij bekend. En geliefd :)

- Als ik daar maar niet weer hoef te wonen!
- Nee schat, ik breng je, wacht op je en neem je snel weer mee naar huis. De plek waar je hoort. Waar je heel erg geliefd bent!

En o ja... deze maand een kilo eraf bij Rob. Dankzij meer bewegen én minder Aripiprazol!






Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's