Op de vissteiger

Daar komen ze, twee fietsers. Vanuit het stadspark gaan ze het bruggetje over richting de weg waarop ik loop. Vader en zoon. Zo te zien net klaar met vissen. Hun koffertjes op de fiets en hengels in de hand bewijzen genoeg. Ik loop rustig door, wetend dat ik hen niet in de weg loop. Als ze bovenop het bruggetje zijn loop ik het kruisinkje net voorbij. En dan, omdat ze sneller gaan, fietsen ze mij voorbij.
Vader, kalend, groot en dik. Zoon net zo groot, en (gelukkig) minder dik. En nog niet kalend :) Gewoon een jongere uitvoering van de vader. Sprekend. Hij een jaar of vijftig, zoon een jaar of 16. Net als onze Rob.
En dan, opeens ontroerd het me enorm, dan legt vader al fietsend zijn hand op de rug van zoon en duwt hem vooruit. Het doet me denken aan onze Rob. Zou het zo'n type jongen zijn? En heeft vader dan met hem uren lang gezeten op het visplekje in het park? Als gezamenlijke hobby of misschien alleen maar omdat zoon dat erg leuk vindt? Ik weet het niet.

Maar wat ik wel weet is dat ik ook zo'n Vader heb. En in gedachten zie ik ons zitten op de houten vissteiger, daar in het stadspark. Nee, we vissen niet. Vader weet wel dat ik dat niet zo interessant vind. We zitten stil bij elkaar, laten onze voeten bungelen in het water. We genieten van elkaars aanwezigheid. Praten? Niet teveel. We houden van rust. Als we praten is het zacht en leert Hij me Zijn plan. Vertel ik Hem hoe bijzonder ik het vind dat Hij naast mij wil zitten. Naast mij! Notabene! En ik weet het wel: dat is niet van mij. Dat kan alleen door Jezus, mijn Redder en Broer. Af en toe kijken we elkaar aan en zien we de liefde in elkaars ogen. Ik in die van Hem vooral. En als het tijd is om te gaan (wat is tijd!) dan helpt Hij me omhoog en legt Zijn hand op mijn rug. Kom, zegt Hij zacht. We gaan verder. Ik ben bij je. Ik help je. Ik zal met je mee gaan. En juist bij sterke tegenwind geef ik je een extra duwtje in de rug. Want ik ben je Vader. Ik ben HEERE. Ik ben JHWH. Ik Ben.

Al lopend kijk ik omhoog. De zon schittert fel en heel de omgeving ademt lente uit. Wat is dat heerlijk! En dan weten dat je daar niet alleen loopt. Weten dat Vader naast je is. Stap voor stap. Omdat ik geen enkele stap zonder Hem kan zetten. Hij is Degene die ik altijd nodig heb. Ook als ik struikel, is Hij er bij. Hij is mijn Bewaarder. Altijd bij mij. Nooit ben ik alleen.
En vol verwondering loop ik verder in de richting van de Zon.