Mijn borst, mijn vijand?

Poeh hé! Zuchtend stap ik van de stoel. Zo, even het plafond van de badkamer gedaan. Maar o, wat een pijn.
Mijn hele rechterborst voelt gekneusd. De pijn trekt door naar mijn arm, onder mijn oksel door. Het voelt heel beroerd en een beetje eng.
Alweer! Het is nu de zoveelste keer dat die borst pijn doet.
Met dat de dag vordert, wordt het beroerder en ik stel het niet langer uit. Ik bel de huisarts en maak een afspraak.
Vrijdagochtend ben ik aan de beurt, gewoon omdat ik het dagje uit donderdag niet wil laten schieten.
Donderdag is de pijn weer helemaal weg, maar dat is de laatste maanden steeds zo.
De arts, een vrouw! voelt, voelt nog eens en concludeert dan, mij tegensprekend:
-ik voel wel wat. Ik stuur je door.

Het wordt een vreselijk zenuwslopend weekend. Want hoewel ik lees op internet dat tumoren geen pijn doen, gaan de gedachten wel die kant op. Dat de arts op de verwijsbrief heeft staan dat ik een 'niet-urgent-geval' ben, vergeet ik helemaal als de emoties de overhand nemen.
De spanning vreet aan me, maar ik wil het niet laten merken. Wat heeft het voor nut om mensen onrustig te maken, terwijl je zelf nog niets weet?

Wel ben ik continue in contact met God, mijn Vader, mijn Schepper. Hij heeft me immers gemaakt. Ik ben van Hem. En regelmatig geef ik deze dagen mijn leven, mijn lichaam en ook heel bewust mijn borsten terug aan Hem, Die het Leven is.
-Wat is Uw plan met mijn leven, Vader? vraag ik Hem.
- Mijn plan met jou staat vast, Mijn kind, Ik zal je een hoopvolle toekomst geven.
En 's nachts opeens de woorden van Hem: Ik ben je Heelmeester, vrees niet.

Voor mezelf maakt het me eigenlijk niet eens zo veel uit. Als dit is wat ik nodig heb, dan zal het wel goed zijn, kan ik denken. Maar voor man en kinderen, met name voor Geert...
Tjonge, die jongen krijgt momenteel begeleiding van Eleos omdat hij niet zonder mij kan. Ik moet er niet aan denken hem te moeten vertellen dat ik kanker zou hebben. Dat is mijn grootste angst, waar ik af en toe helemaal door in de stress en emoties schiet...

Dan is het maandagmorgen. Exact half negen mogen we de kamer in van de radiologie. Direct er achter aan naar een andere kamer voor de echo. Dan doorlopen naar de afdeling oncologie. Wat vreemd om daar te zitten! Voor één keer? Of wordt dit onze thuisbasis?
Tien minuten later weten we het: niets wat afwijkt gevonden. Wat een vreugdevolle diagnose!!
De klachten komen van de hormonen. Overgang?? Ze noemt het voorzichtig en ik lach: ja hoor, zou best kunnen!
En als we blij naar huis rijden en ik in stilte Vader dank, gaan mijn gedachten uit naar hen, die een andere diagnose horen en wél het traject in moeten van ziekte en pijn. Ik wens jullie allemaal Gods troost en sterkte toe en heel veel liefde van de mensen om je heen!