Alweer twee maanden woont Rob nu bij Karakter. Het is heerlijk, dat geef ik zonder schroom toe. Ik geniet er van, maar tegelijkertijd gebeuren er zoveel dingen die mijn aandacht vragen en mijn energie opslokken, dat ik amper de kans krijg echt te genieten. Het loopt sneller leeg dan dat er bij komt, lijkt het wel.
Allereerst is er altijd wel wat met Geert. Hij werkt het best op een goede voorbereiding, goede huiswerkplanning, vraagt veel begeleiding bij het huiswerk en houdt erg van voorspelbaarheid. Het kost een behoorlijk denkvermogen om dat allemaal in werking te houden. De therapie die hij wekelijks kreeg bij Eleos (baas over bang) is even stopgezet, om uit te rusten. Dat scheelt heel wat tijd en energie.
Het onderzoek waar ik de vorige keer over blogde, heeft me ook veel energie gekost. Waar ik eigenlijk al een groot deel klaar was om te horen dat ik kanker zou hebben, was het een hele blije omschakeling: je bent gezond. Vooral verwondering speelde de overhand: waarom anderen wel, maar ik niet. Wat een zegen! Wat word je dan klein en nietig voor die grote God Die alles leidt!
De sociale interacties tussen verschillende mensen, van socialtherapeuten tot ouders, van vrienden tot kinderen, het kost me allemaal veel van mezelf. Misschien is het omdat mijn man thuisloopt en ik daarom geen plekje meer voor mezelf denk te hebben. Even het huis voor mij alleen, even geen gepraat, gevraag, geen dingen die van me worden verwacht. Het lijkt wel of het nooit meer stil is hier en alsof er altijd iemand is die me nodig heeft, of dat nu werkelijk 'nodig' is, of dat het iemand is die me gewoon even vraagt: 'lekker geslapen?'
En ik denk bij mezelf: poe hé, hoe zal dat gaan als Rob weer thuis is? Nog meer vragen, gepraat, en verwachtingen. En ja, die tijd komt. Want hij doet het zo goed bij Karakter, dat we alweer gaan afbouwen. (lees: dat hij meer thuis komt.) Fijn? Hm, beetje dubbel hoor. Enerzijds heel erg welkom, aan de andere kant vind ik februari ook wel vroeg genoeg.
Nou ja, we zien het wel. En dat zeg ik niet vanuit een stuk onverschilligheid, maar meer vanuit een stukje onzekerheid. Laten we maar rustig aan, stap voor stap vooruit gaan. Niet te snel, maar ook geen getreuzel. En, zo zei onze sociotherapeut Martien: het hoeft niet altijd goed te gaan. O, nee, da's waar ook. Fouten mogen. Van onze kant. Van Robs kant. Want ja, autisten zijn ... net mensen. :), toch Martien?? Beter nog: prachtmensen!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!