Welkom thuis van Karakter!!!

Opeens vliegt het me aan. In de auto: zal het inderdaad wel goed blijven gaan? Kunnen we het redden, hebben we genoeg handvatten, lukt het Rob zo lief te blijven als hij nu is???
Kom op Aline, vertrouwen alsjeblieft! Weg die gedachten, nu is het zover en nu dus genieten!

Zomaar opeens kwam die onzekere gedachte in me op. Toch heb ik er juist wel veel vertrouwen in. We hebben veel geleerd, we kunnen het gewoon en Rob lijft zich echt wel gedragen
En anders niet, dan pakken we dat gewoon weer op, zoals we altijd al wilden doen.

Weet je, ik ben gewoon een beetje zenuwachtig, zo in de auto op weg naar het afscheid. Want ik haat afscheid nemen. En natuurlijk is dit leuk, want het is zoals we hoopten dat het zou gaan, maar toch...
Je bouwt wat op, ook met de mensen daar. Je geeft ze je vertrouwen, sterker nog, je geeft ze jouw kind. Je deelt de meest ellendige dingen: ik kan het niet, ik red het niet, ik wil niet meer en je lacht met ze om de leuke dingen. Die zijn er ook!

En dan nu dit moment. Naar toe geleefd. Afspraken over gemaakt. Dingen doorgesproken, Cadeautjes gekocht voor de groep, de kinderen en de therapeuten. Ingepakt en bij ieder een persoonlijk woordje. Een dankmail gestuurd voor alle socio's, gewoon omdat ze er vandaag nu eenmaal niet allemaal bij kunnen zijn. Een mail die recht uit mijn hart kwam en me blijdschap gaf omdat ik heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Heerlijk!

Na een uurtje rijden we weer terug. Tassen vol in de auto. Cadeautjes en gebak uitgedeeld of neergezet. Afscheid genomen. Met een hand, zonder tranen. Gelukkig maar. Opgelucht rijden we de straat in. Rob ziet het al: de vlag hangt uit, de vlaggetjes wapperen in de tuin. En in de koelkast staat een grote echt koffietaart. Zijn favoriet, mijn specialiteit. Rob: WELKOM THUIS!