Onrust en Oxepam

En dan opeens zit je, op een doodgewone vrijdagavond, thuis.
Al wekenlang het idee dat je steeds minder kunt hebben.
Steeds sneller in tranen bent.
Steeds meer lijkt te piekeren.

En het stapelt zich maar op. En op. En op.
En je snapt jezelf niet. Juist nu het met iedereen goed gaat??

Manlief heeft weer werk.
Willeke een eigen huisje
Jorike en Matthias zijn druk bezig met trouwplannen
Rob doet het fantastisch goed en is super lief
Geert evenzo, al maakt de beslissing na de zomervakantie naar de VMBO te gaan het leven voor hem stukken dragelijker.
Ik heb mijn gezin, mijn werk, hobby's, sport...

En dan: WHAM!
Zeggen ze op het werk: ga jij maar lekker naar huis. Slapen. Arg... het laatste wat ik wil is dat!
Daar word ik juist zo onrustig van. En die onrust in mijn geest maakt me zó moe...

De huisarts geeft op mijn eigen verzoek medicatie. Even een cirkel doorbreken. Gelijk maar even alles eruit gegooid. En ach, zo zegt ze: het is eigenlijk helemaal niet raar. Al die veranderingen zijn voor een mama best wel erg ingrijpend.
Het praten lucht me enorm op. En na de Bijbelstudie die ik net deed, gaat het alweer wat beter.
Zometeen neem ik dat pilletje, als hulpmiddeltje nu het even niet meer gaat. Wetend dat God in al Zijn geduld over me waakt, vol genade en barmhartigheid.
Welterusten!