-Ik ben zó moe. Met de daarbij behorende trouwe klachten van hoofd, schouders, nek en rug. Je weet wel.
-Mooi, zegtie.
En bedankt. Ik zucht.
-Ja, legt hij uit, als je zo moe bent betekent het dat het thuis weer wat rustiger is. En dat is mooi toch?
Het is maar hoe je het bekijkt. Zijn kant bevalt me wel. En ik vertel van ons tweedaagse uitje. Naar zee. Hoe we op het strand liepen. Heen ging wel, terug was moeilijker. En dan omhoog, weg van zee, de duinen in.
-Men, we hijgden als Friese peerden. Zó slecht, onze conditie. En eenmaal daarboven zijn we neergeploft en echt alles deed me zeer en voelde zwaar.
Het hoort er bij. Neem de tijd. Een rouwproces, daar moet je doorheen.
En jongste zei: rust heb ik nodig. Iets waar ik alleen kan zijn en kan lopen zonder dat iemand me wat vraagt. En dus gingen we naar zee. En wát viel dat tegen! Er kwam zoveel vermoeidheid uit in die twee dagen dat we daar voorlopig nog niet van af zijn. Het voelt een beetje zoals deze foto, die manlief maakte terwijl ik het niet wist:
Het donkere van de zee, grauw en grijs
De eenzame voeten gaan langzaam door
Het schreeuwt om rust, om een 'laat me gaan'
Alsjeblieft, mag ik even alleen zijn?
Even met niets anders dan de zee?
Geen zorgen, geen vragen, geen pijn en verdriet
Geen vermoeidheid en tranen, gewoon allemaal even niet!
Ik wist, ik was niet alleen, mijn man kwam achter me aan.
Maar kijkend naar mezelf lijkt het zo niet te gaan.
Dan lijkt het zo eenzaam, zo nietig en klein.
Soms is dat goed. Even alleen zijn.
Maar hé, ik zie nu pas: mijn schaduw gaat mee.
Het doet me denken aan Jezus mijn Heere,
Ook als ik Hem niet zie,weet ik dat Hij er is.
Als een schaduw met me meegaat
Stil, roerloos, haast niet merkbaar.
Maar Hij is! En zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!