Eigenlijk hè, als ik heel eerlijk ben, heb ik helemaal geen hekel aan regen. Natuurlijk is het niet fijn nat te worden, zeker niet als je ergens heen moet. En zeker als het koud is, zoals afgelopen vrijdag. Zelfs ik mopperde toen zo dat mijn man zich afvroeg of het allemaal nog wel goed ging. Nou, na een warme douche ging het weer prima.
Iedereen weet, na regen komt zonneschijn. Iedereen weet: regen is goed voor het land en de tuin. Waarom dan mopperen? Als je de positieve dingen weet en je leert door de druppels heen te kijken naar het mooie wat daarachter is, what's the matter?
Het is zondagochtend. Zoonlief komt met zijn altijd in handen zijnde mobiel naar me toe en wijst me op een grote blauwe plek boven Nederland. Ons landje is er in ondergedoken, lijkt het.
-Kijk, dit is elf uur.
Uiteraard verwijs ik hem naar zijn pa, maar die had hem al verwezen naar zijn ma. Jammer weer.
De smekende ogen van mijn zoon doen het nog beter dan zijn overtuigende geklets. En dus gaan we met de auto.
Waardoor hij om elf uur kan zeggen:
-Zie je, anders waren we nu drijfnat geworden.
Dezelfde auto rijdt ons ook naar opa en oma, maar dan ben ik er wel een beetje klaar mee. Terwijl ik een plu leen van mijn ouders (o ja, ligt nog in de auto...Komt snel terug hoor!) loop ik achter de auto aan naar huis.
Het is nare regen. Ik word er drijfnat van, tenzij ik de plu met twee handen vast houdt en meebeweeg met de kant waar de wind vandaan komt. Met als gevolg dat ik niets zie. Alleen de eerste stap.
En dan ben ik waar ik zijn moet. Eén stap vooruit. Meer is niet te zien. Vaak is zelfs die ene stap door donker overmand en weet je werkelijk niet waar je uit gaat komen. Het leven is zo onzeker, zo bomvol bochten, bergen en dalen. Ga je te hard, dan hou je het niet vol. Of je glijd de gladde helling af. Of je loopt rechtdoor, zo het water in, vergat je de bocht te nemen. Eén stap vooruit. Meer is niet mogelijk in het leven. Doe ik dat wel, dan kan het zomaar mis gaan.Eén stap vooruit, het is me vaak te langzaam. Als snelle denker wil ik ook snel vooruit. Maar ergens in het leven heb ik geleerd dat één stap genoeg is. Stap voor stap, hand in hand met Jezus.
Af en toe schuif ik de plu wat omhoog. Gaat de weg echt nog recht, wanneer komt de bocht. Of, erger, komt er iemand aan die net zo loopt als ik? Het leven is soms één grote botsing. met anderen, met mezelf. Dus rustig aan Aline, stap vor stap. Niet verder kijken dan die ene stap, alleen maar Jezus volgen. Hij is eerbiedig gezegd de plu. Waar ik ben is Hij, helpt me door de regen heen. iMijn bescherming. En Hij is ook de Zon. Waardoor ik weet dat er na regen weer zonneschijn komt. Ik op zal warmen in Zijn stralende ontferming. En blij zal zijn met wat ik weet: Hij is de Weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!