donderdag 29 april 2021

Maatje worden? Hier lees je hoe het niet moet.

 

Dag maatje,

Je hebt geen idee van wat je  Rob hebt aangedaan hè. Ik weet nog hoe je bij ons kwam, de eerste keer dolenthousiast en nee, je ging dit jaren volhouden. Werk was niet het probleem, hier ging je gewoon tijd voor vrij maken. En wat waren we blij. Rob knapte er van op als je kwam en geweest was. Eerst was het spannend, maar al snel was het leuk voor hem en hij ging je zelfs al een beetje vertrouwen. En dan opeens dat appje.

Hoezo een appje?!! Was het niet veel logischer en socialer geweest als je simpelweg weer een afspraak had gemaakt en daarin vertelde, face to face, dat je het niet meer wilde doen? Was je bang voor Robs teleurgestelde blik, was je bang voor zijn verdriet, was je te laf om nog één keer te komen om fatsoenlijk iets af te sluiten en afscheid te nemen?? Ik snap dat niet. Ook niet van de stichting waarvoor je werkt. Je geeft aan dat je het in overleg met hen zo deed. Maar hoe dan? Hoezo zou je een leerling SW adviseren door middel van een app het contact te verbreken? Hoezo geef je haar niet het advies om op z’n minst fysiek afscheid te gaan nemen, omdat dat voor het maatje misschien, maar voor Rob sowieso, zo veel beter is?

Ik ben zeer teleurgesteld in de manier van werken die de stichting door jou heen handhaaft. En dat maakt me vooral het meest boos. Het was prima geweest als tijdens een bezoekje gezegd werd dat je niet meer kon komen. Als je jouw motivatie daarover had ge-uit en gevraagd had aan Rob wat hij er van vindt. Hij had het geaccepteerd hoor, maar hij had ook zijn vragen kunnen stellen. Maar dit? Dit kan ik niet anders zien als laf en mega a-sociaal.

Ik begrijp dat omgaan met Rob en avond aan avond schilderen niet is wat je voor ogen had. Maar er is verschillende keren tegen je gezegd dat je zelf ook een activiteit kon aandragen. Dat Rob dat zelfs nodig heeft en fijn vindt.  Dat was te moeilijk voor je denk ik? Teveel gedoe, teveel bedenken? Tuurlijk is corona een ding. Winkels dicht, restaurantjes dicht, bioscopen en theaters dicht. Erg lastig allemaal. Maar er waren wel alternatieven. Je zag ze niet of je wilde ze niet bedenken. Je was je motivatie volgens mij al erg snel kwijt, had het toch gezegd!

De opmerking van Rob die hij zei toen hij doorkreeg dat je niet meer zou komen was deze: Nu ik weet hoe leuk het is een vriend te hebben, ben ik nu nog meer alleen. Ofwel: was ik er maar nooit aan begonnen. Heb je door wat je kapot hebt gemaakt op deze manier? Heb je door hoeveel schade het berokkent heeft? Nee hè, je leeft lekker je eigen leven en het kan je verder geen barst schelen. Of misschien toch wel? Zit je nu te wachten op een reactie van Rob waarin hij je hartelijk bedankt voor de avonden dat je er wel was? Het was fijn geweest als we dat hadden kunnen doen, dat zeker. Zit je te wachten op een reactie van meeleven voor jezelf over hoe naar het voor je is dat je zo druk bent dat je er niet meer kunt zijn voor de ander? Zit je te wachten op waarderende woorden? We hadden ze je kunnen geven. Maar helaas, je gaf ons de kans niet. Niet face to face en sorry, via de app doe ik dat niet en hoeft Rob dat ook niet te doen.

Ik zie nu de pijn bij Rob. Niet zozeer omdat jij niet meer komt, maar omdat hij geen maatje meer heeft. Ik voel zijn eenzaamheid, merk het aan alles. De glans is uit zijn ogen en hij is nukkig, laat zich leiden (of is het lijden) door moedeloosheid en weet niet wat anders te doen dan dat. Lijkt te denken: beter geen vriend, dan zo één. Zijn verlangen naar iemand die écht om hem geeft en met hem mee wil lopen dit moeilijke leven door is ergens compleet in stukken, maar tegelijk zo enorm groot. Ik zie hem wegkwijnen, hoor hem stil zijn, lees in zijn ogen het verdriet en voel hem terugtrekken. En dat doet mijn moederhart zo’n pijn, ik heb er geen woorden voor.

En toch gaan we door. Zonder jou. We zullen wel moeten en het zal ook weer gaan.

Dankjewel, je hebt me veel geleerd. Vooral dat we uit moeten kijken naar meerdere mensen om Rob heen. Een kring van mensen. Eén maatje is niet genoeg. Die kan zomaar weg zijn. Dat heb ik geleerd. Dank je wel.

Ik hoop dat jij leert, dat beloftes geen loze woorden zijn. Zeker niet voor iemand als onze zoon. Ik hoop dat jij leert dat, hoe het dan ook voor je is, een normaal afscheid en gesprek op z’n plaats zijn. Ik hoop dat je hebt geleerd hoe het niet moet en je later, als je werkt, zulke steken niet meer laat vallen.

En dan de stichting, ik hoop dat jullie leren je vrijwilligers zo te begeleiden dat deze manier van werken niet eens in hun opkomt. Dat ze met respect en liefde voor hun medemens hun maatje tegemoet treden en hen gelijkwaardig of in elk geval menswaardig behandelen. Dat hoop ik echt. Vooral voor mensen als Rob.

Dank je wel voor het lezen. Haal er je winst uit, dan is het nog een beetje tot nut geweest. 


(Na een oproep aan onze kerkelijke gemeente is er weer een maatje gevonden. Maar, één is niet genoeg, dat is gebleken. Reageer gerust even als jij iemand weet die ook wat voor onze Rob zou kunnen betekenen.)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's