Ga je nog op vakantie?

 Heel interessant hoe mensen reageren op een bepaald antwoord die ze krijgen op hun vraag. De laatste tijd is mijn vraag vooral aan anderen: 

- Gaan jullie nog op vakantie? De antwoorden zijn uiteenlopend, maar iedereen zegt te gaan. Sommigen kiezen voor veilig en zonder gedoe, door in Nederland te blijven. Anderen gaan met volle moed en hun sleurtent naar Frankrijk, Duitsland, Italië of zelfs Denemarken. Ik gun het ze enorm, echt waar. Als ik zie hoe ze beginnen te stralen, door gewoon even daaraan te denken, daarover te kletsen. Even weg, even de boel de boel laten en gaan. Rust, samen met het gezin zijn en genieten! Ik gun het jullie allemaal enorm, uit de grond van mijn hart. Vooral ook omdat ik zie hoe je er aan toe bent, zo graag die rust wil pakken en zo nodig hebt om te genieten! Dus, ga met God en geniet er van.

Het grappige is dat degene met wie ik in gesprek ben vaak na hun eigen verhaal aan mij vraagt of ik ook nog ga. En hun reactie als ik nee zeg. Dat we al een paar jaar niet gaan, omdat Rob niet meer wil na ons heftige avontuur in Cochem, lees hier maar: http://aline-column.blogspot.com/2018/07/

En dan de reactie: 

- Oh maar thuis kun je ook lekker vakantie vieren toch? Of, als ik zeg dat we misschien een nachtje weggaan: - Dat is heel fijn, dat je toch even weg kan, geniet ervan. Zo lief! Maar ergens broeit er wat in mijn binnenste. Misschien ben ik gewoon wat jaloers hoor, maar wetend dat Rob echt niet meer wilt gaan, is het vooruitzicht op een weekje of twee of drie weg voorlopig van de baan. Terwijl ik ook best behoefte heb aan een andere omgeving, aan rust en aan tijd met mijn gezin zonder al het andere. De afgelopen vakantieweken waren behoorlijk vol zorgen voor anderen, wat niet stopt, nooit, maar zeker niet als je thuis blijft. En toen we dat nachtje weg wilden was mijn man ziek, niets is onprettiger dan ziek zijn in een onbekende omgeving, geloof me. En nee, ik hoef je medelijden niet, ik vind het prima dat we niet gaan, ik vind alleen de reacties op mijn verhaal altijd zo apart. Tuurlijk, de mensen die drie weken Denemarken pakken en dan mij zeggen dat het fijn is dat ik een nachtje weg kon, weten niet anders dan dat drie weken nodig is en vinden het vast enorm knap dat ik aan een nachtje genoeg heb. En hé, ik denk dat als we weer eens kunnen gaan, ik het ook echt weer moet leren: ergens anders zijn, genieten, niet zorgen voor, maar aangewezen en teruggeworpen op jezelf. Dus nu maakt die gedachte me onrustig en gestrest. En vind ik het van anderen gewoon heel knap dat ze alle kinderen op de achterbank bezighouden voor een paar uur, hun caravannetje en tentje neerzetten en kunnen genieten. En iedereen weet wat hij of zij zelf nodig heeft, iedereen kan hierin voor zichzelf denken. Ik weet dat dit ene nachtje nu het meest mogelijke is voor ons en dat er later als we willen een andere tijd komt. Het gaat me gewoon even om wat men zegt.

Denk gewoon even na! Het is voor  niemand te snappen wat een ander nodig heeft, soms weet ik het zelf niet eens. Maar zeg dan niet zoiets stoms als dat ik wel genoeg zal genieten van één nachtje of een vakantie thuis, terwijl jezelf minstens twee weken weg moet gaan. Maar vraag gewoon even verder. Zoals die ene dame pas, waar ik mee sprak op m'n werk.

- Hoe is dat voor jullie, vroeg ze, dat je thuis blijft? Dat is toch meer iets van wat je is overkomen dan dat je daar zelf voor kiest?

Ik had een open gesprekje met haar. Omdat ze verder vroeg. En we wensten elkaar een fijne tijd. Want waar je ook bent, je neemt jezelf mee. En vrede met jezelf, dat is waar het om gaat. Dan kun je genieten van het onbekende of gewoon thuis en op het werk. Genieten van het kleine wat onze grote God ons geeft. Dat kan toch overal? Ik probeer dat in elk geval wel!