logeren

"Oke, Rob, we gaan nu een afspraak maken over je nieuwe schoenen. Vanaf zaterdag doe jij ze aan, als je naar de boerderij gaat." 

Mmmm, ik hoor het mezelf zeggen: nieuwe schoenen aan op de boerderij...

Maar ik ben het nu zo zat. We moeten toch echt wat. En vaak helpt de boerderij dan onbewust een handje mee.

De schoenen die Rob zes weken geleden kreeg (92 euro!) zijn erg mooi, vooral als ze op de schoenenplank staan. Rob wil ze maar niet aan want  "dan zeggen de kinderen uit de klas dat ik nieuwe schoenen heb." En dat wil je natuurlijk niet weten. Want nieuw is eng en aandacht al helemaal!

Maar zaterdag was het dus zover. Nu zouden die nieuwe schoenen aangaan, dat was immers afspraak? En de boerderij weet dat ze er niets van mogen zeggen. Negeren, mond houden, niks geen nieuwe schoenen!

Maar er kwam nog een nieuwtje  die vroege zaterdagmorgen. "Rob, je mag deze keer weer een weekend logeren bij de boerderij". Van binnen gniffel ik: met de nieuwe schoenen, die je dan dus aan hebt als je naar school gaat. Want zo werkt dat: maandagmorgen brengen zij hem naar school. Foei mama! Zoveel schik om je eigen slimheid!
Rob protesteert gelijk. Maar niet vanwege de schoenen. Dat wordt helemaal niet genoemd.
"Ik ga niet logeren, want dan moet L. mij naar school brengen en zij weet de weg niet. En zij doet vast verkeerd brood die ik op school niet lus..." De tirade gaat nog even door. En, o dombo, ik reageer nog ook. Want ik maak me direct grote zorgen, vooral vanwege onze eigen rust.. En elke keer als ik iets handigs bedenk wordt Rob nijdiger en verdrietiger.  Uiteindelijk laat ik hem maar even met z'n boosheid en ga zijn tas inpakken.

Dan is daar het moment.
Ding-dong, gaat de voorbeldeur. Daar is L. al. Met haar overleg ik wat we het beste kunnen doen. Ik maak brood voor Rob klaar, schoolbrood! (?) Ik leg Rob uit wat er in de tas zit. Inmiddels heeft Rob de schoenen al aan! Ja-ah, de nieuwe!! Trots laat hij ze zien aan L. Je zoudt hem!
Ook vindt hij wat in de tas zit helemaal prima en stelt hij L. gerust:
"Als jij de weg naar school niet weet, dan wijs ik hem wel hoor. Geeft helemaal niets!"

Verbaasd en opgelucht zwaai ik ze uit. Uiteindelijk dus weer niets aan de hand. De ochtend evaluerend roep ik mezelf tot de orde: "Leer het nou eens, hij moet eerst verwerken wat er die dag gaat gebeuren. Geef hem die ruimte dan, in plaats van met al die oplossingen aan te komen."
Na een half uur is het gewoon (bijna) altijd zo: het gaat zoals het gaat en Rob gaat daar gewoon in mee. Handig? Ja! Maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. Wat is dat toch?? Mm, autisme misschien??


PS Laat ik nou niet vergeten de juf te mailen over nieuwe schoenen. "Juf zeg maar even niets, hij komt er vast zelf wel mee. Op zijn tijd!"