Autisme en zwemmen (2)

November 2008. Mentoravond op het VMBO. Voor ons de eerste keer. Onze oudste zit net in de brugklas. We maken kennis met haar mentor, een drukbezette man met een duobaan: deels sportleerkracht op school en deels voor zichzelf. Dan geeft hij jongere kinderen les in sociale vaardigheden en tegen faalangst en zo. Alles in combinatie met sportlessen natuurlijk.
Ons gesprek zou moeten gaan over onze oudste dochter. Maar omdat het zo goed ging met haar, nou ja, op dat moment dan,  belanden we al snel bij Rob.

-Welke school zit hij? …  O ja, die ken ik wel. Het sociaal circus, wat ik geef, (sluikreclame!) zou wel wat voor hem zijn.

Maar nee.

 -Zover zijn we nog niet meneer, eerst zwemles. We weten alleen niet hoe.

Een doffe pieper schikt ons op. De 10 minuten zijn om, helaas. Maar meneer zegt ons nog snel zijn site en dat hij op donderdag van 7 tot 8 uur les geeft in het plaatselijke zwembad. Ongelovig staar ik hem aan.
-Zeven uur ’s morgens??

-Beetje vroeg hè, grijnst hij. Instemmend gemompel is ons antwoord.

Toch laat het me niet los. Wat maakt het eigenlijk uit of ik om kwart voor zeven of om kwart over zes op sta? Ik zou Rob in het zwembad af kunnen geven, na omgekleed te zijn, en dan weer naar huis fietsen. Dan Geert klaar maken voor school. Zou ik dat redden? Kwart over zeven thuis, kwart voor acht gaan met Geert? Het zou te doen moeten zijn, ook al ben ik dan daarna waarschijnlijk total loss.

Maar Rob, gaat hij het redden? Donderdagochtend zwemmen en dan direct door naar school? Een hele dag, van 9 tot half 3 is al best pittig. Maar ja, anderzijds is hij nooit moe, hij redt het waarschijnlijk beter dan ik.

Zo tolden mijn gedachten alle kanten op en ik besloot het eens met manlief te overleggen. Maar helaas, hij zag er totaal geen gat in.

-Maar ja, als jij het ziet zitten?

Mijn  volgende stap is meneer nog eens bellen. En aan de telefoon besluiten we het te gaan proberen. Er is geen wachtlijst, dus in principe kan Rob de eerstvolgende donderdag komen. Dat was dus op 4 december 2008.

We vertelden het Rob  ’s woensdagsavonds. Rob was in alle staten. Hij kon het niet en deed het niet, durfde niet en ging niet. Ach, even wennen aan het idee… Dat even wennen duurde de hele nacht. Werkelijk, hij heeft geen minuut geslapen. Dus je begrijpt, ik dacht al vóór de eerste les: waar gá ik aan beginnen? Wat doe ik hem aan? O help…
(Wordt alweer vervolgd...)