woensdag 25 mei 2011

Autisme en zwemmen (4)

Voor onze Rob geldt: een keer iets doen is regel. Dat weten we inmiddels, maar daar zijn  we nog niet heel lang achter. Dus de tweede zwemles ging in dezelfde structuur als de eerste les: we begonnen met koffie, we eindigden met een croissantje van de supermarkt en tussendoor was de les. 
Vraag je me nu naar de nachten? De nacht voor de eerste les was hij wakker. Bleef dat zo? Goede vraag. Antwoord: Ja! Weliswaar sliep hij, maar elke nacht was hij wakker, van 1 tot 4 uur, of van 2 tot 5. In het gunstigste geval vanaf 4 uur, daarna sliep hij dan niet meer in. In het ergste geval viel hij tegen zessen weer in slaap, waarna ik hem om half zeven wakker maakte. Maar gelukkig: sinds een half jaar is zwemmen zo veilig en vertrouwd dat hij rustig doorslaapt. Dus voorlopig is doorzwemmen doorslapen. Stoppen met zwemmen, dat betekent…o, help! Daar denken we nog maar niet aan!

De tweede les ging wél anders als de eerste: Rob ging uit het groepje en kreeg vanaf toen een op een les. Individuele instructie en een eigen zwembad. Het bad waarin geoefend wordt is eigenlijk pas vanaf half 10 open. Maar speciaal voor deze lessen gaat het bad al eerder open. Maar echt alleen voor deze groep. De muziek gaat uit, de verlichting aan. Speciaal voor deze groep. Wat een rijkdom dat dit kan. Vooral als je weet dat de groep alleen uit Rob bestaat…

Rob was erg bang. Dat merkten we altijd al. Als we met elkaar als gezin gaan zwemmen verbleef hij in het peuterbadje. Nu moet hij in het diepere, kniehoogte! Maar met een geduld van , ja een hele echte zwemjuf (?) hielp Suzanne hem over zijn angst heen. Elke les begint met rustig aan nat worden in het bad, via het trappetje. Treetje lager, treetje lager, treetje lager. Beetje spetteren, beetje  poedelen. Daarna lekker douchen en dan weer rustig aan het bad in. Heel spannend, maar deze structuur was heel duidelijk. De hele les is een groot gestructureerd moment, waardoor er een bepaalde veiligheid ontstond.
En na een half jaar, toen we weer eens met het gezin gingen zwemmen liep hij zelf, voorzichtig, het diepere in. Met bandjes om en aan mijn hand, maar toch… Hij deed het wel.

Wordt vervolgd...

3 opmerkingen:

  1. Oo wat zal jij je trots gevoelt hebben op Rob dat hij na een half jaar naar het diepere ging aan je hand. Super! Het is voor hun natuurlijk regelmaat, elke dag het zelfde geeft hun zoveel vertrouwen. Handvatten die ze zo hard nodig hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O, wat zijn nieuwe dingen toch spannend voor hem he?!
    Wat intensief joh!
    Maar zo fijn dat hij een goede juf had. Dat geduld he, zo belangrijk!

    Ik heb op een lom school gewerkt als onderwijsassistente en daar een autistische jongen begeleid in de klas. O, ik vind deze mensen zo mooi, zo bijzonder, zo lief en gevoelig...
    Heb echt van die jongen genoten toen...

    Groetjes he en succes, want als moeder heb je wel enorm veel zorgen met zo'n jongen...
    Maar gelukkig ook mooie dingen of niet?

    Christien

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat mooi om te lezen, ben benieuwd hoe het verder ging. Kan me zo voorstellen dat elk nieuw dingetje voor hem steeds een nieuwe overwinning was.
    Groetjes, Jolanda (spilvanhetgezin)

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's