Kaakchirurg en kapper

Eerst maar eens even een berichtje aan alle bloggers. Het lukt me maar niet om te reageren. Wat vervelend soms. Maar bij deze: ik lees jullie stukjes met plezier, dus schrijf lekker door. En Gerreke wens ik vanaf deze plaats heel veel sterkte!!


Rustig maar snel lopen we de hoofdingang in, door de draaideur en ja, dan zijn we binnen. Nou ja, zo rustig als mogelijk is met een altijd pratende en stuiterende vijftienjarige naast je...
Beetje gespannen ben ik wel. We zijn laat, we hebben nog min 3 minuten...En ja, wat zal ze zeggen?
Eens even kijken, waar moeten we zijn. Ik geloof vleugel B. Jawel, daar staat het bordje al:

'KAAKCHIRURG'

Vanwege een forse overbeet komen we hier terecht. Dochterlief had haar beugel goed gedragen, maar helaas, het heeft niet geholpen. Dus toen de buitenboord uit ging, stond de kaak weer zo op z'n oude plek.

Wat vervelend. Want nu wacht toch een operatie. En daarom zijn we nu hier. De orthodontist denkt dat de bovenkaak nu wel goed genoeg staat om de onderkaak daarop aan te passen.

Dat de kaakchirurg daar anders over denkt weten we nog niet. Dat zij vindt dat een operatie momenteel niet nodig is, wordt een grote opluchting. Maar dat die operatie eens zal komen, dat is de boodschap. Maar daar kunnen we momenteel wel mee leven, besluiten we als we weer richting huis rijden.

Maar nog even terug naar die lange ziekenhuisgang. Vleugel B. Ik herinner me de vorige keer. Een wachtkamer stampvol mensen. Een zenuwachtig tikkend heertje naast me. Onrustige mensen, die dan weer staan, dan weer zitten. Nee, die wachtkamer is echt niets aan. En dan dat meisje. Ze komt de behandelkamer bijna uitrennen. Doek voor d'r mond. Tranen met tuiten. Ze geeft haar vriend (of broer, wie zal het zeggen) een stevige schop tegen zijn schenen als hij niet direct met haar mee komt richting huis. Maar ja, kan hij er wat aan doen, hij had een interessant tijdschrift. En rustig opstaand loopt hij achter haar aan. Niet meelevend, niets empatisch. Arme meid...

We staan bij de wachtkamer, links stappen we er zo in. En...tada! Wachtkamer leeg. Alleen ginds in de hoek zit een mevrouw. Dat scheelt uren wachten en een hoop ellende om je heen. Ik meld ons, terwijl Willeke op zoek gaat naar Dduckies. Vanuit de receptie krijg ik een lijst mee. Of Willeke die even in wil vullen. Een gezondheidslijst. Met vragen als: -rookt u? -hebt u suikerziekte? -nare ervaring met narcose? (Ja, wie niet..)

Willeke kan overal 'nee' op in vullen. Maar dan die ene.

-Sta je onder behandeling van een specialist? Ook nee, bedenkt moeder, de assistent.

-O, ik dacht van wel hoor, antwoord Willeke, ik ga toch naar de kapper, dat is toch een specialist?

-Voor je gezondheid? ... Ooooo.

Vanaf de overkant zie ik de andere wachtende vrouw opeens diep wegduiken. Lacht ze nu om mijn dochter?

Lege wachtkamer = geen privacy! Weet dus waar ik de volgende keer op hoop!