"Ik ga morgen niet naar de boerderij hoor!" Verontwaardigd kijkt Rob me aan. Hoe kom je op het idee om me daar drie nachtjes te laten slapen! schijnt hij te denken. Boos fonkelen z'n ogen me toe. Hoewel hij buiten staat en ik binnen, zie ik het goed. "Ik ga weg hier, want ik ga niet naar de boerderij. Ik wil thuis blijven, ik heb ook vakantie. Dus ik ga weg!!"
Hoe onlogisch kun je zijn.
Kon ik pas nog schrijven dat Rob erg rustig was, de laatste week was het behoorlijk anders. De aanloop naar kerst verliep uiterst moeizaam met een boos en regelmatig agressief jongetje. Eh...jongeman kan ik wel zeggen. Z'n zussen in lengte voorbij en mij bijna, kan ik niet meer van een jongetje spreken. En toch...hoe lang en breed hij ook is, diep van binnen is hij nog een jongetje. Sociale leeftijd is nu ongeveer zes jaar, in tegenstelling tot zijn 12 kalenderjaren. En dat is heel pittig. Voor hem. Voor ons.
Een kwartier heb ik tegen het raam staan praten, maar zonder resultaat. Rob is en blijft boos op me omdat ik hem wegstuur. Toch weet ik dat het nodig is. Om het met hem vol te houden en om het voor de andere kinderen vol te houden. Niemand heeft er wat aan als ik er bij neer val, toch?
Uiteindelijk laat ik hem gaan. Dag kerel, tot zo meteen. 'Hij komt heus wel terug Aline', spreek ik mezelf moed in. En dat deed hij. Want donker is toch wel heel eng. We laten onze boze jongen de schuur in, zodat hij tot zichzelf kan komen. Bijna een uur later ga ik naar hem toe met een kopje cafeïne-vrije koffie. Dat is wat hij graag lust en waarmee ik hem misschien zover kan krijgen naar binnen te komen. Het werkt, al praten we eerst nog een hele poos over waarom de boerderij nodig is. Pijnlijk gesprek ...
Na anderhalf uur komt Rob opeens naar me toe. Onze eigen lieve, vrolijke, rustige Rob.
"Mam, hand! gebied hij. "Sorry!" Ik ben super trots op hem, dat hij dit zomaar doet, uit zichzelf. Dat is nog nooit gebeurd!
Vanmorgen kwam de boerderij hem ophalen. Rob is spullen nog aan het verzamelen.
"Dan gaat de tijd sneller. Dan is het half één en dan denk ik dat het pas half elf is. Want, en het klinkt heel terneergeslagen, over 81 uur mag ik pas weer thuis komen."
Auw
Auw, niet leuk voor je. H. is er ook heen. Voor twee dagen. Op de fiets door de storm. Hij had er zoveel zin in. Nu even naar het dorp. Wat een rust ...
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is niet leuk. Maar wel fijn dat hij uit zichzelf sorry zei.
BeantwoordenVerwijderenHemel, wat is deze column pijnlijk herkenbaar. Tot en met de laatste auw toe.
BeantwoordenVerwijderen