-Ah nee hè.... Zucht
-Zie je nu wel, ik zei het toch?
-Dat hebben wij weer!
Mijn hersenpan slaat haast op hol, wat nu?
Dacht ik alles zó mooi voor elkaar te hebben... en het ging echt goed. Maar helaas...
We staan voor de winkel voor pasfoto's. En over een kwartier moeten we naar het gemeentehuis voor een nieuwe ID voor zowel Rob als Geert. Dat kan alleen nog maar op afspraak aangevraagd worden, dus er is tijdsdruk.
Van te voren vroeg Geert of ik wel een afspraak had gemaakt bij de fotoshop.
Maar nee, dat is niet nodig. Ze zijn altijd open als het gemeentehuis ook open is. En pasfoto's zijn zo gemaakt. Verder ben ik goed voorbereid. Ik ben zelfs langs de shop gefietst om te kijken of ze er nog zijn. En ja hoor, hun bestaan is gegarandeerd...
Het bordje hangt op 'Gesloten'. Een briefje eronder waarom en wanneer ze wel open zijn. Vandaag niet meer. En ik kan niet anders dan met mijn man mee zuchten: Dat hebben wij weer. Zó goed voorbereid, maar toch...
Gelukkig is deze winkel niet de enige dus we grijpen onze fiets, sjezen door het centrum en maken de verplichte foto's. We betalen het dubbele, of eigenlijk krijgen we de helft van wat we anders hadden gekregen, en racen terug. Gelukkig houdt het gemeentehuis rekening met telaatkomers: na twintig minuten gaan ze er van uit dat je niet meer komt. Maar die deur voor ons sluiten, was niet nodig!
Daar zitten we dan, met z'n vieren. ID-kaart Rob, ID-kaart Geert. Pasfoto Rob, pasfoto Geert. Handtekening Rob, handtekening Geert.We maken grapjes over en weer en zijn ondanks alle poespas er om heen zijn we weer helemaal blij met elkaar. Tot ik me opeens iets bedenk:
-Wil je onze ID kaart niet zien?
- Nee hoor, zegt de baliemedewerkster, ze zijn boven de 12... En ze kijkt een beetje nukkig.
Manlief rolt met zijn oogjes en lacht lief naar me. 'Sorry', fluister ik hem toe, niet goed gelezen...
Ik dacht toch echt dat we allebei mee moesten.
Eenmaal weer buiten vraagt Geert:
-Leren ambtenaren ook dat ze niet om mogen gaan met humor of zo? Net als voetballers leren hoe om te gaan met interviews?
Wat zal ik zeggen? Ze was jong? Einde van de dag? Geen gevoel voor humor? Of gewoon ongesteld? (zou Rob zeggen).
Blij dat wij in elk geval de humor van alles inzagen. Dat helpt in het echte leven. In het leven van pijn en moeite, van afscheid en verandering.
-Kom jongens, we halen nog even een broodje kebab!
Ook daar moeten ze om lachen. En zeggen geen nee!
Eetsmakelijk boys, jullie deden het fantastisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!