Terwijl Rob me opgelucht aankijkt, liggend op de bank met zijn voeten omhoog, is zijn zus Willeke zich aan het voorbereiden op de meest stressvolle stap die je kunt nemen, aldus onze statistieken. Zij gaat verhuizen. Het is dus een wat volle week. Enerzijds kan ik geen kant op, nou ja, bijna niet dan, omdat Rob helemaal geen kant op kan. Anderzijds zijn anderen heel druk met schilderen, opknappen, opruimen en inpakken. Enerzijds vind ik dat wel lekker, gewoon een beetje thuis bezig zijn, de dingen doen die de afgelopen tijd zijn blijven liggen. Anderzijds had ik beloofd te helpen met klussen, waar Rob nu een voetje voor steekt.
Wetend dat ik vast nog heel erg veel kan gaan doen in het huis van onze dochter, kan ik ook heerlijk ontspannen in het thuis moeten zijn voor Rob.
Het is maandagmiddag 1 juli, een uur of vier. Oma komt even kijken bij de patiënt, drinkt koffie mee en overhandigt Rob een lekker cadeautje. Nu is onze zoon geen mannetje wat de hele dag kan stil liggen, dus ik had hem een bak vol schroeven gegeven.
-Hier, ga die maar even sorteren.
Per slot van rekening had hij ze zelf bij elkaar op één grote hoop gegooid, dus een koekje van eigen deeg zeg maar. Leerde hij direct dat sorteren minder snel gaat dan bij elkaar gooien ;)
Opeens begint het: Pijn. Oei, de verdoving uitgewerkt, zo denken we. Toch ben ik verbaasd. Rob heeft nog nooit napijn gehad van een behandeling. Het recept met veertig paracetamol en 15 diclofenac heb ik dus gewoon recept gelaten. Een klein beetje voorraad heb ik zelf nog wel.
Omdat de gekregen paracetamol van het ziekenhuis nog werkt geef ik hem nu toch maar zo'n andere, sterkere pil. Hij heeft echt enorm veel pijn!
-Weet je, opper ik, misschien ook even die huissokken uit doen. Dat zit zo warm om al dat verband. Twee prachtige roze voeten komen te voorschijn, met ontsmettingsmiddel doen ze niet zo zuinig. Veel wit verband ontneemt het zicht op de tenen.
-Waar doet het pijn, Rob? Rob wijst naar zijn kleine teen. Verbaasd kijk ik naar zijn voet. Raar. Die teen is helemaal niet geopereerd, ze hebben er niet eens aangezeten. Opeens zie ik het. Voorzichtig wip ik een stukje verband iets omhoog, van de teen af. Een fikse deuk in het teentje laat zien wat ik vermoedde: veel te strak. Helemaal bekneld.
Helaas, de diclofenac uitspugen is geen optie meer, maar of hij ooit de weg naar de pijn heeft kunnen vinden?
In elk geval is Rob degene die helemaal dubbel ligt. Ik moet het de hele week nog horen: Wat heb ik toch een domme mama! Ja duhuh...
Toch maar klussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!