Overnachten bij Van der Valk? Dat had ik nog nooit gedaan. Fletcher wel, dat was niet zo heel prettig. Nu dan maar wat anders. In verband met zijn steengoede ontbijten, hier in Veenendaal, kozen we nu voor Van der Valk, maar wel wat verder weg. Een half uurtje rijden wilde Rob. En hij mocht het zeggen, het is zijn feestje. Hij is geslaagd.
Het werd Leusden-Amersfoort. De simpelste kamer kozen we. Maar omdat het schoonmaken nog niet klaar was, kregen we de iets duurdere. Dat betekent: thee en koffie op de kamer. Enne... over de kamer gesproken, wat een plaatje. Lekker huiselijk,compleet en ruim. We zijn deze dagen niets te kort gekomen.
De controle doorstond de kamer goed. Alles was schoon en fris en zelfs de geur sprak Rob aan.
-Hier kan ik wel slapen denk ik, zo zei hij. Gelukkig maar.
Rob wilde graag zwemmen. Dat kan in Leusden heel goed, bij Octopus. Het koelde lekker af, eventjes, want de auto gaf 47 graden Celcius aan. Dat is niet niks, zeker niet als je daar niet goed tegen kan, zoals onze Rob. Even lekker zwemmen is dan een welkome afleiding. Maar met drie kwartier had Rob het wel gezien. Misschien was het toch een beetje te druk voor hem. In elk geval wilde hij graag terug naar het hotel. Daar lekker relaxen op het bed, spelen met de afstandsbediening en ondertussen kijken wat er allemaal op dat grote breedbeeldscherm gebeurd. Onder het genot van de airco las ik ondertussen lekker mijn boek.
En dan uit eten. We kozen voor Reyna Be, een wereldgerechten/tapasrestaurant wat eerder ook in Veenendaal zat en waar we echt fan van waren met z'n allen. Gelukkig heeft Amersfoort hem nog wel en we genieten voluit van de sfeer, het eten en drinken en de warmte. Weinig airco maakte het voor Rob soms best lastig, maar hij zorgde goed voor zichzelf en at enorm veel. Hij dronk ook goed maar toen ik later samen met hem urenlang wakker lag, bedacht ik dat het misschien niet alleen het nieuwe, andere, de muggen en de warmte was... Volgende keer beter nadenken. Aan het einde van een lange, pittige nacht, hij viel om half vijf in slaap, concludeerden we dat we de volgende keer oordopjes meenemen en het eigen kussen. Dat zou het slapen eventueel wat kunnen vergemakkelijken. En niet meer zo veel icetea drinken graag, zucht ik er achteraan...
Na een stevig ontbijt eindigen we ons uitje bij het Mondriaanhuis in Amersfoort binnenstad. Het is maar een kwartiertje rijden. We parkeren in de Koestraat, overdekt! Dat scheelt een hoop zon op de auto en even later lopen we, gewapend met geopende paraplu, tien minuutjes door deze mooie stad. Het Mondriaanhuis zelf, daar doen we wat langer over. Rob is nog erg moe en sleept zichzelf van kamer naar kamer. Toch geniet hij ook enorm en is best geïnteresseerd. Normaal is een museum het laatste waar ik aan denk met hem, maar omdat hij graag hokjes en vakjes schildert, leek me dit wel wat. En dat klopt.
Als ik hem tenslotte nog vraag of hij zin heeft in koffie, beaamt hij dit vol enthousiasme. Kan ik me wel indenken ja, na zo'n wakkere nacht. Het stuk appeltaart gaat er ook nog wel in en de dame die ons helpt (vrijwilliger van het Mondriaanhuis) verwend hem met lekker veel slagroom.
Geïnteresseerd bekijkt ze de foto's van zijn schilderijen op zijn mobiel. Wat een leuk moment!
Dan opeens zegt Rob:
- Mevrouw, u mag de rest van deze appeltaart wel aan iemand anders geven. Ik zit zo vol, ik kan het echt niet meer op. Niet weggooien hoor, dat is zonde, geef het maar aan de volgende klant.
Ik kijk naar het afgegeten stuk taart en de slagroom die al aan het smelten is. Ik geef de dame een glimlach en laat de rest aan haar over. Ze lost het mooi op - het komt wel goed met dit gebak, laat dat maar aan mij over - en tevreden gaan Rob en ik in de auto richting Veenendaal.
- En, pols ik als we bijna thuis zijn, vond je het leuk? Ja! Rob heeft genoten. Alleen die nacht hè, "dat was echt voor mijn verdriet".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!