Onvoorstelbaar eigenlijk he, hoe kinderen je leven en jezelf kunnen veranderen.
Vroeger was ik maar een klein grijs muisje, die het liefst rustige dingen zat te doen. Brieven schrijven deed ik, elke zondag. Op den duur had ik wel zeven penvriendinnen. Tja, dat kom je tegenwoordig niet meer tegen...
Nemen we niet eens de tijd een brief te schrijven, laat staan minstens een week op antwoord te wachten.
Gelukkig, niet alleen ik veranderde...
Ook las ik veel, speelde gitaar en ministeckte (?). Uiteraard alleen als ik al mijn schoolwerk afhad, want leren vond (en vind) ik ontzettend leuk. Het ontbrak me echter aan een wat hoger IQ :-) zodat ik alles op alles zette voor de MAVO. Daar, op die MAVO, viel ik overigens niet op, misschien alleen omdat ik altijd een rok aan had. Daardoor werden we wel wat genegeerd, mijn vriendin en ik. Maar met een jaar of twee wisten we ons geaccepteerd!
En dan nu. Door de kinderen leerde ik voor mezelf op te komen, eigenlijk voor hun dus. Al een poosje niets van Bureau Jeugdzorg gehoord? Bellen dus! Dat is nu zo'n beetje wat ik nu doe...
Afgelopen woensdagavond gaf ik een presentatie over autisme. Speciaal voor ouders die een auticursus volgen op het Medisch Kleuter Dagverblijf waar Rob een aantal jaren geleden bivakkeerde. En waar we allemaal veel leerden. Dat ik dan jaren later deze ouders mag vertellen hoe het met onze zoon gaat, welke dingen we eigen hebben gemaakt en hoe we omgaan met leven met autisme, dat vind ik echt helemaal geweldig! Dat is het mooiste wat ik doen kan voor andere ouders. Heerlijk! Wat geniet ik daarvan.
Had je me dat vroeger vertelt, dan was ik vast gillend weggerend. Of misschien wel stiekem achter de bank gekropen.
Zie je, dat is nu een positieve insteek van kinderen met wat zorgen: soms wordt je er sterker van.
Niet altijd. Dinsdagochtend was een hele andere tijd. Toen kon ik m'n hoofd maar net boven de zorgen uitkrijgen. Of, werd dat voor me gedaan. Door elke keer maar weer terug te vallen op een psalmvers uit de preek van zondag, bij ons in de kerk: "Uit diepte van ellende". (psalm 130)
Wat voelde ik me toen beroerd, juist ook door de zorgen.
Toen was ik weer even het kleine meisje, wat het liefst op mijn kamer zat..
Maar al stofzuigend en (door de tranen heen) zingend kwam ik bij een andere psalm (146): "Prijs de Heer' met bijde galmen". Dat ik dat toen, en nog steeds kon doen, was niet eigen kracht.
Tja, wat eigenlijk wel?
Wat doet me dit plezier om te lezen! Naak(nader) tot God en Hij zal tot u naken...
BeantwoordenVerwijderenHerken zoveel in je stukje, over je ontwikkeling enzo. Heb zelf geen kind met autisme, maar als ik je stukjes lees, denk ik dat je het heel goed doet!
Ik heb zoveel problemen op dit moment met reageren dat ik hoop dat het nu wel lukt.
BeantwoordenVerwijderenWat is dit herkenbaar zeg.. ik las een klein stukje voor aan mijn man en daar liepen de tranen over zijn wangen van herkenning. Gelukkig lopen we nooit alleen. Ik had het van de week op het blog van de heren gezet.( als het goed is kan je er weer bij account was geblokt.)
Hoe mooi, maar zeker ook moeilijk, lijkt het me een autistisch kind te mogen groot brengen. Wat is het dan fijn om ook in die zin wat voor andere ouders te mogen betekenen. Wat een rijkdom als we mogen geloven dat God ons de kracht geeft!
BeantwoordenVerwijderenTja wat groei al niet met je doet. Ja ik ben het helemaal met je eens dat kinderen je leven, maar ook jezelf kunnen veranderen.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je de zorgen van dinsdag het hoofd hebt kunnen bieden. Delen met die Ene is een ware geruststelling.
Psalm 130 nieuwe berijming. Heb je die ook wel eens gehoord? Ik vind hem prachtig en ik denk jij ook!
Wat een herkenbaar stukje schreef je weer
BeantwoordenVerwijderenhoop dat je morgen ook weer een gezegende zondag mag hebben
ZO herkenbaar! Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop je morgen te spreken!
BeantwoordenVerwijderenxxx