Ver(f)voer

'k Wilde eigenlijk iets heel anders bloggen vandaag, maar dat gaat in de wacht.

Zojuist kreeg ik een reactie op mijn mail.

Ik had gisteren een mailtje verstuurd naar de zorgboerderij van Rob om te vragen of ze voor vervoer konden zorgen.

Krijg ik als reactie terug:

Hoi Aline,

-welke kleur?

He??? Wat bedoelt ze?? Snel scrol ik naar beneden en lees de door mij verstuurde mail nog eens goed na. Had ik eerder moeten doen. Vóór het verzenden. Want wát had ik in de haast van het moment getypt?? Dit:

 Willen jullie Rob verf voeren zaterdag?

Alweer een sponsorlijst

Hoera! Geert mag afzwemmen!! Wat is dat een heerlijk nieuws. De brief kwam en daaraan zag je al: yes, het is zover! Er zit dan onder andere een extra brief bij de normale doorgangsbrief aan, met een kaartje om eventueel tegeltjes te bestellen.
Deze keer zat er nog een extra kaart bij. Een sponsorkaart.

Badmeester Ruud gaat meedoen met een hardloopwedstrijd, De Roparun. Van Parijs naar Rotterdam. Estafette, wel te verstaan...Actie van Team Amazing. Doel? Zorg voor mensen met kanker. Goed doel dus, dat wel.

En hoe bereik je makkelijker de meeste mensen, dan bij het diplomazwemmen?

Geert is dolenthousiast. Wij minder.

Gelukkig bestaat de lijst maar uit vijf lijntjes: er kunnen vijf mensen aanmelden om te sponsoren. Maar ja...

Willeke is pas nog de hele buurt doorgestruind om geld te verzamelen voor Zip your lip. En dan zou nu alweer een kind van ons komen? Terwijl tussendoor hier ook al weer kinderen aan de deur zijn geweest? Soms word ik er een beetje zat van. Maar...
Ik weet de oplossing!
We vullen gewoon allemaal één euro in: papa, mama, Willeke, Jorike en Rob. Tada! Lijstje vol.
Maar nee, Geert wil eigenlijk toch heel graag de deur uit.
-Nou vooruit zeg ik, je mag alleen naar die ene familie daar. En ik vertel hem: weet je nog dat ik die jongen daar vorige week heb gesponsord? Geert grijnst. Of hij dat nog weet!
Het joch zou van mij 75 cent per rondje krijgen. Link natuurlijk he. Want het kereltje liep er 18. Reken maar uit: dertien euro vijftig was ik kwijt.
-Nou Geert, zeg ik zachtjes en samenzwerend: jij mag daar wat geld terughalen.
Geert pakt het heel serieus op.

Als de betreffende dame hem twee euro geeft, reageert hij verontwaardigd.

-Mama heeft N wel dertien vijftig gegeven, hoor!
Ooo, toen ik het hoorde kwam het schaamrood me op de kaken...
-Zo mam, zegt hij glunderend als hij weer thuis is:
-Vier euro heb ik gekregen!

Breien, werken en rusten op zondag

Ik ben een beetje aan het klieren geweest met mijn reacties. Wel door middel van een wachtwoord, of niet. Maar zodra ik de rectificatie uitzet, valt het hele internet belabbert uiteen. Dus toch maar weer aan.

Welkom nieuwe volger: waardevol mens zijn, ik wens je veel leesplezier!

Wat een weertje he. Hoewel 's morgens nog fris, ik had het echt koud met de zomerjas, verbrandde ik gisterenmiddag mijn knieën. Gelukkig zijn ze nu al weer lekker bruin.
Wat ik toen deed? Nou-ou, het kost me best wat moeite dat te vertellen.
Ik zat lui in de stoel, in de zon, met mijn breiwerk. En nu moet je niet al te hard gaan lachen, als ik je zeg dat ik me een beetje gewetensbezwaard voelde. En telkens weer drong de vraag zich aan me op: mag ik breien op zondag??? Vooral toen ik een stel steken er per ongeluk af liet gaan: zondagswerk is niet sterk!
Vroeger mochten we best wat op zondag: schrijven, knutselen, buiten spelen, maar achter. Maar we mochten niet handwerken.
Eenmaal getrouwd kwamen man en ik overeen dat ik wel ging borduren op zondag. (Ja-ah, dat heb ik ook nog gedaan!)  En nu lag manlief op bed en ik ging breien. Kon niet even overleggen ofzo. Maar ik had er vooral plezier in en voelde me niet schuldig. Samen met dat mijn geweten wel een beetje sprak, vreemd he.

Dan komt Rob eraan lopen.

-Zo-o, mamsjelief, ben je lekker aan het breien? vraagt hij me met zijn schattige intonatie.

En dan heel zachtjes:

-Mag ik in de tuin werken?
-Tuurlijk mag jij in de tuin werken kerel, doe maar lekker.
-Maar, vindt de Heere dat ook goed?
-Ja hoor,de Heere vindt het erg fijn als jij lief speelt.

Zo zie je maar, werken in de tuin is voor hem een echte vorm van werken, terwijl wij het gewoon spelen noemen. Hij is pas tien, toch!

Weer wat later, als Rob klaar is met aarzelend in de tuin spelen, (ik had hem dus niet overtuigd,) komt ie er weer aan.

-Mamsjelief, ik heb nog niet gerust vandaag.

-Nou, als je lekker rusten wilt, ga je toch even lekker ergens liggen?

-Nee, ik wil niet rusten, maar ja, het is toch rustdag vandaag??

Ai! Zo zwart-wit he. En zo moeilijk uit te leggen, wat met rustdag wordt bedoelt aan dit jochie met autisme. Maar toch, hij leeft in elk geval strakker als zijn mamsjelief! Maar of-t-ie daar nu blij mee was?

Insteken, omslaan, doorhalen en...

... af laten gaan!!!
Vreemd dat zo'n rijtje je hele leven bij je blijft. Op het moment dat je het nodig hebt komt het gewoon weer boven borrelen.
Nodig? Jij dit rijtje nodig???
Ja, ik hoor je denken. En mensen die mij kennen moeten nu echt gaan zitten, anders vallen ze geheid om.
Ik ben immers helemaal geen creamens wat betreft handwerk! Dat weet iedereen en ik bovenal.

Maarrrr....de tijd wil ook wat. En dus doe ik mee met de mode: ik ga breien.
Nicht gebeld.
- Zeg hoor es, vrijdag kom ik een bakkie doen he. En ik neem breispul mee. Wil jij het me leren????
Volgende stap is naar de markt
- Zeg meneer, ik ga breien, maar ik weet niet hoe. Wat heb ik nodig???
Ik val voor een nieuwe kleur. Tuurlijk, als je mee wilt doen, moet je het goed en vooruitstrevend doen!
En ik val voor een schitterende zomerkleur, waarbij nicht een beetje bedenkelijk kijkt.
-Veel te moeilijk joh, voor je.
-Ach zeg ik, nu ik het rijtje weer weet is het toch geen probleem?
Trouwens, ze zeggen dat op www dit ook stapje voor stapje beschreven staat.
Ik ben helemaal niet bang dat dit niet gaat lukken. Ik ben vol vertrouwen.
Want zeg nou zelf: ik ben toch al best wel ver??

Zo, nu alleen nog tijd, energie en zin. Nou, die laatste twee zitten elkaar niet in de weg: als ik zin heb, is de energie er ook altijd wel. Maar tijd he. Hoe krijg ik dat? Wacht eens...wat doe ik hier eigenlijk ?

Wegwezen hier! Stoel buiten, zon in en breinaalden onder de oksels! Da-ag, allemaal een fijn weekend!

Over vasten en een fietssleutel

Willeke is inmiddels weer goed bijgekomen van het vasten met Zip your lip.

Ze heeft het volgehouden, dat wist ik ook wel, maar ze had het zwaar. De laatste uren deed haar hele lijf zeer: de spierpijn en hoofdpijn waren erger dan de honger. Daarbij was ze ontzettend moe. Niet heel gauw zal ze dit weer vrijwillig gaan doen. Maar gelukkig was er na half zes een broodje hamburger, die ze wijselijk eerst zonder hamburger heeft opgegeten. En daarna was er gebak en lekkers in overvloed, omdat ik mijn verjaardag vierde. Alles werd netjes door haar maag geaccepteerd en na een goeie nacht lekker slapen was ze weer helemaal het vrouwtje!

Maandagavond de fietssleutel gevonden. (zie vorige blog.)
-Kom eens, zei manlief geheimzinnig, kom eens bij mij zitten...Uiteraard maak ik eerst mijn werk af, ik ben aan het eten koken. Daar kan ik niet zomaar bij weglopen. Ook niet voor mijn man. Maar oh! Hij lacht zo geheimzinnig!
Toch wel benieuwd plof ik naast hem neer op de bank.
-Je hebt toch zeker niet de fietssleutel gevonden he?
Man grijnst.
Hij begint me allerlei opdrachten te geven. Nou moet je weten, dat is niet zijn dagelijkse manier van doen! :-)
-Kijk eens recht voor je! Ik doe het, nieuwsgierig.
-Kijk eens naar Willeke's knie. Ik doe het, verbaasd:
-Heeft ze een nieuwe broek aan of zo?
Manlief zucht. Kennelijk doe ik iets helemaal verkeerd.
-Kijk maar gewoon wat dichterbij dan.
En ja hoor, daar staat-ie! De fietssleutel! In het mooie door Rob zelfgemaakte bloemstukje.
Ik vlieg manlief om de nek en bevestig:
-Ik wist wel dat jíj hem zou vinden!
Hij lag onder de verwarming, aan de andere kant van de kamer. Daar waar Geert helemaal niet geweest was. Maar ja, hij was best boos, dus misschien had hij hem weggegooid? Hoe zal dat ding daar anders komen??
Geert zelf is overigens blij, maar niet onder de indruk. Bij mij achterop was ook wel best. En lopen? Ach, dan spring je toch gewoon bij vriendjes achterop?! Dus of hij hiervan geleerd heeft???

Sleutel weg

Maandagmorgen.

Het grote werk wacht.
Nee, nu geen folders invouwen.
Maar de tijd die overblijft wordt heus wel ingevuld.
Vandaag wil ik boven aan het werk. Ruimen, stoffen, zuigen.

Ach, het zijn maar vier kamers.

Dit was mijn planning. Maarrrrr...

Vanmorgen in alle vroegte al alles op z'n kop gehad. Geert is zijn fietssleutel kwijt.

En dat wisten we al vanaf zaterdag. Maar ja, meneertje is zó makkelijk.

Zoeken??

Zaterdag heeft hij heerlijk buiten gespeeld met zijn neefjes. Het ging super. De vele zon maakte hen lief voor elkaar, denk ik.

Toen ik riep om te komen eten was Geert dan ook behoorlijk verbolgen. Hoewel zijn neefjes ook geroepen werden, kwam hij gestoord binnen en smeet zijn spullen ergens in een hoekje.

Na het eten pakte hij diezelfde spullen weer om verder te gaan met het grote werk van kleine mannen.

Maar...dan barst totaal onvoorzien en helemaal plotseling de grote bom.

WAAR IS MIJN FIETSSLEUTEL!!!????

-Du-uh, heb ik met jóu fiets gefietst? Heb ik jou spullen opgeruimd? Nee dus. Je kunt zelf gaan zoeken, boos mannetje.

Zóeken??? ZOEKEN????? Ben je helemaal gek gewordsen. Ik ga niet zóeken! Ik neem de step wel.
Ik waarschuw Geert van harte. Want wéét wat dat maandagmorgen betekent, hè.

Wat betekent dat op een vroege stralende maandagmorgen dan?
Een zoekende moeder en een afwachtend kind.
Uiteindelijk geef ik op. Als het je dan niets kan schelen, dan zul je het merken ook.
Ik plant hem achterop mijn fiets, voor mijn verjaardag kreeg ik er één met trapondersteuning, waardoor ik hem nu wel aankan.
-En hoe kom je terug naar huis? vraag ik Geert.
-Nou-ou, je kunt me toch gewoon komen halen?
Ik sta versteld over zoveel gemakzucht. En beslis.
-Nee hoor, je komt maar lopen. Ik wacht op  je bij ons gewone wachtpunt, daar waar je de weg over moet steken.
Ongelovig kijkt Geert me aan. Echt? Meent ze dat nou.
Ja echt. Misschien dat hij dan morgen de sleutel gevonden heeft.
Ik ga nu de kamers boven doen. Daar ligt de sleutel niet, dat weet ik zeker. Maar ik ben wel benieuwd waar hij dan wél gevonden wordt. En door wie...

Wachten, Wachten en nog eens Wachten

Woensdag 14 maart: mijn verjaardag. De dag waarop ik, 38 jaar geleden geboren werd. Een dag te vroeg, volgens mijn moeder. Maar dat is logisch, want ik heb een voorkeur voor even getallen,. Die vind ik gewoon veel mooier. Dus de 15e was geen optie en de 16e, ja, dat was zo sneu voor al die wachtende mensen he... Dus is het de 14e geworden. Maar... ik vier het de 16e. Toch wel dit jaar. De familie heeft toch allang door dat ik er al ben, dus niemand wacht meer op me, hooguit op een lekker stuk taart. En wacht maar, die komt!

Woensdag 14 maart: biddag. In de christelijke gemeentes is het deze dag ook biddag. En omdat ik als christen probeer te leven, gaat de kerkdienst ook voor mij op. Samen met de kinderen, die vrij waren van school op Rob na, gingen wij naar de dienst. Die stond in het teken van een gelijkenis over een onrechtvaardige rechter. Een weduwe kwam bij hem om recht te krijgen, maar daar had hij totaal geen oren naar. Maar de weduwe bleef komen en uiteindelijk werd die rechter dat zó zat, dat hij bij zichzelf concludeerde: het is beter deze vrouw haar zin te geven, anders word ik helemaal stapeldol.
Een les voor elke christen: volhouden met bidden. In het perspectief dat je weet, dat eens alles zal veranderen: Jezus komt terug! Bidden in dat perspectief geeft perspectief! Dan is het wachten anders, vol vertrouwen wachten op Zijn belofte: Zijn komst!
Nou zeg, dat is wel anders wachten dan wachten op de geboorte van je dochter. Of..misschien ook niet. 't Is allebei wachten op nieuw leven, leven zonder hoofdletter en Leven met hoofdletter. Snap je 't nog?

14 maart: vastendag breekt aan

Vanaf stipt 17.30 uur begon Willeke haar vastenavontuur. Een periode van 50 (!) uren niet eten en drinken, uitgezonderd water en thee. De voorbereidingen waren al volop aanwezig: Willeke is zo'n beetje iedereen die ze kent langs gegaan en heeft hiermee exact 300 euro opgehaald voor de arme kindjes.

Deze actie, georganiseerd door World Vision, heeft de mooie naam Zip Your Lip. De school geeft zich op, zodat leerlingen van alle klassen mee kunnen doen. Er zijn dan, om de jongelui wat bezig te houden en af te leiden van eten, diverse actie's op school. Momenteel is er een concert van LEV, geloof ik en morgenmiddag kunnen ze meedoen aan een kookworkshop.(!) Du-uh... daar gaat ze dus niet aan beginnen. Koken als je toch niet eten mag!

Vannacht mag ze ook op school blijven slapen, maar ook daar doet dochterlief niet aan. Gelukkig niet! Niet eten en dan ook weinig slapen lijkt me funest...
Want eigenlijk houd ik mijn hart vast. Vijftig uur! VIJFTIG!!! Weet je, dat is van woensdagmiddag tot vrijdagmuiddag he. Zo lang! Maar dochterlief had dit al een paar jaar in het hoofd, want die 50 uren zijn  alleen weggelegd voor de bovenbouwers. De rest mag 'maar' 24 uur... Dus nu, het laatste jaar VO, moet en zal ze mee doen!  En wat begin je dan als ouders?? Hoewel ik haar natuurlijk ook heeeel dapper vind! Doe het maar eens na!! Maar toch...
Stiekem toch bouillion getrokken. En nu maar wachten. Wachten op vrijdagmiddag 17.30 uur. Dan is het voorbij. Dan krijgen ze een maaltijd op school. Wat ze eten gaan? Een hamburger. Hè! Ja echt, een hamburger. Met veel saus bij. En een beetje sla. Dat is vragen om problemen mensen. Kotsproblemen.
Waar wachten jullie eigenlijk op?!

Even terug naar biddag. Bid je wel eens? Bid dan maar extra voor al die vastende jongelui, die op deze manier hun steentje bijdragen aan een betere wereld. Met het perspectief van een betere Toekomst. Daar wachten  we op!

Juf verkocht

Rob heeft vorige week een nieuwsbegrip, soort begrijpend lezen, behandeld op school, welke ging over het staken. Zonet vertelde hij dit, waarop Geert belangstellend vroeg:
-Wat staakten ze dan?
-Nou-ou, eh, het ging over eh.  (stilte).....(zucht).
-Nou-ou, eh het ging over, eh...er stond ook autisme!
Ik help Rob een beetje.
-Er stond vast ook iets over passend onderwijs en bezuinigingen he.
-Jaaah!!, juicht Rob. Eindelijk het goede woord gevonden: bezuinigingen.
En hij verklaart opeens soepel:
-Want ze willen niet dat de juf verkocht wordt.
Dan verkopen ze juf M aan een anders school, klinkt het verdrietig en een beetje dramatisch.
-En misschien meester M ook wel. En dat is helemaal niet leuk!

Toch jammer, dat de school de kinderen vertelt over dit onderwerp. Lijkt me dat het alleen maar onrust en boosheid geeft. Of zie ik dat verkeerd?

We beginnen met een aardbei!

-Ma-am?
Geschrokken kijk ik op.
-Geert! Wat is er?
Daar staat-ie. In de deuropening. In z'n ondergoed. Terwijl hij allang had moeten slapen.
-Het gaat niet goed met mij hoor, klinkt een zacht stemmetje. Ik heb zo'n buikpijn!
Ik leg hem op de bank. Hij ziet spierwit en voelt zich echt goed ziek.
Ik voel zijn buik. Daar ergens rond de navel, daar doet het vreselijk veel pijn.
Gek is dat, alleen daar. Niet zijn maag, niet zijn darmen, nee alleen daar.
En dan is het geschreeuw niet van de lucht, zo'n pijn heeft hij. Alleen daar.
Wij op zoek naar informatie. Wat kan dit zijn? Ik geef hem ook een paracetamolletje, een zetpil, in de hoop dat de pijn wat zakt. Anders, als het lang duurt, moeten we toch even de Huisartsenpost bellen.

Terwijl ik op deze zondagavond Rob op bed leg blijft papa bij Geert. En terwijl ik voorlees van Joep, die zo veel ondeugende dingen doet, geeft Geert een emmer vol spul over.

Als ik weer beneden kom is hij er een stuk beter aan toe. Hij ziet er beter uit en heeft alweer praatjes. Ik krijg het hele verhaal in geuren en kleuren te horen. Geuren ja...en kleuren ook, tot in details.

-Een halve emmer vol mam, zoveel heb ik getuft.

En manlief vult aan.

-Allemaal brokstukken en ik kwam zelfs een halve aarbei tegen...

Nog niet zo heel erg huisvrouwachtig had papa de emmer leeggegoten in de gootsteen! Hoe kreeg-ie dát bedacht??

Ikzelf begin zowat te kotsen bij dat idee. Bléééhhhh...
-Daar waar ik morgen weer de sla in was?? En alle brokjes die opgevangen werden door de stop?
-Ja, die halve aardbei en stukjes vlees. Die heb ik netjes in de bruine kliko gegooid. Heerlijk toch he, zo'n geordende man!
Maar dan, ze hadden eht over een aardbei.
Een halve aardbei????
-Geert, wanneer heb jij een aardbei op?! roep ik verbaasd uit.
-Vanmorgen, klinkt het timide, toen jullie nog sliepen.
Nou, dan zal dat de boosdoener wel zijn geweest. Een aardbei op de nuchtere maag! Die is vast verkeerd gevallen en heeft al het andere eten tegengehouden.
Wat-ie deze zondag nog meer op heeft? Vijf plakken cake, in de kerk, koek en chips bij oma en opa, eierkoek in plaats van brood, beetje soep, 3 kipvleugeltjes, of nog niet eens misschien. En ijs. Is het een wonder dat-ie aardbei op de bodem bleef liggen???
(Ik voeg dit later bij, sorry, vergeten, maar er was absoluut geen sprake van griep. Gewoon vergeten op te voeden vandaag!)

Opgelucht dat hem geen ernstige ziekte is overkomen en weer helemaal in orde gaat Geert weer naar bed.
En slapen we allemaal gerust en lekker. A;l droom ik wel over stukjes kip met stukjes aarbei, waarin ik de sla moet wassen...

Afkikken

-Echt mevrouw, uw zoon moet hier met onmiddelijke ingang mee stoppen. Het spijt me, maar hij is echt verslaafd!

Langzaam kruipt het schaamrood me op de kaken. Verslaafd??? Mijn zoon???

Toen ik vrijdag bij de apotheek was om medicijnen voor Geert te halen nam ik direct maar even de kans waar.

-Mijn andere zoon, mevrouw, zo begon ik, terwijl ik de oogdruppels in mijn tas stopte, mijn andere zoon blijft maar verkouden. Al sinds november ofzo krijgt hij neusspray. U weet wel, die gewone van Kruidvat en zo. Maar graag wil ik iets sterkers, want het helpt helemaal niets.

Zorgelijk kijkt de dame me aan.

-Bedoelt u de neusspray met Xylometazolinehydrochloride? (dit woord heb ik even gecopieerd...poehhh)

Mijn oren klapperen.

-Ja...eh...zou maar zo kunnen ja, het begint wel met een x geloof ik. Ik blijf een beetje vaag. En rood. En heel verlegen.

-Mevrouw! Deze spray mag je maar één week achter elkaar gebruiken! U moet toch echt beter de bijsluiter lezen! Ze roept nog niet helemaal. Gelukkig. Ik zak toch al haast door de grond  van schaamte. Wat een sukkel van een moeder ben ik toch ook. Dit had ik echt moeten weten!

Beleefd bedank ik de dame en geef aan dat ik  mijn zoon zeker van zijn verslaving af ga helpen.

-En anders naar de huisarts gaan hoor! Braaf knik ik. Tuurlijk. Ik wil immers alles doen om Rob gezond te houden!

Eenmaal thuis vertel ik het hem.

-Rob, je bent verslaafd.

-He! Rob kijkt me aan. Donkere ogen, gefronsde wenkbrauwen peilen mijn woorden.

Ik leg uit hoe het zit.

-Ooooh. Dus... (hij denkt diep na)  Mijn neus begeerd neusdruppels en nu is hij verslaafd.

Net als wanneer je lichaam wijn begeerd, dan ben je alcoholverslaafd, he mam.

Het wordt nog een hele klus. 's Nachts ligt hij wakker van een benauwde neus. De slijmvliezen worden dikker, waadoor je neusspray gaat begeren  voor de noodzakelijke verlichting.

Maar we blijven sterk! We doen het niet! Na twee nachten merken we al een beetje reslutaat. En nu? Nu heeft hij het er niet meer over.

Maar ik weet het nog drommels goed. Hoe kun je nu zóóóó sullig zijn, om gewoon door te gaan met die spray. Ik weet wel hoe het komt. Het is de weg van de minste weerstand: geen strijd, geen gezeur bij het bed of in de nacht, geen benauwd neusje, geen verdrietige jongen. Kom op man, als jij nog neusspray nodig hebt, dan doen we dat toch gewoon! Zo makkelijk was ik. Maar dat is voorbij!
Vechten gaan we! Tegen elke verslaving. Welke de volgende wordt? Hoestdrank misschien? Kan vast wel!

Annemieke, welkom! Ben al even op je blog wezen kijken, ziet er goed uit! Veel lees- en schrijfplezier

Laatste keer!

Juni 2008. Willeke begint een folderwijk.
Maar al dat invouwen!! Van soms 4, soms 10, soms 15 maar heel af en toe ook 24 folders...
Samenvoegen voor 350 huizen, reken maar uit! Hoeveel folders gaan er door je hand?

Willeke trok dat niet, samen met school. Want de folders komen op maandagochtend en moeten eigenlijk dinsdag, maar officieel woensdag in de bus liggen.
Dus ik ben er aan gaan begonnen.
Echter, mijn rug protesteerde natuurlijk, afgelopen zomer, waardoor het weer voornamelijk op haar bordje ligt.

Maar!!!! Vandaag is het de laatste keer!!!!!!!!! Joehoe!!!!!!!!
Vanaf volgende week komen de folders in paketten aan. Alleen nog maar bezorgen. Geweldig!
Alleen, er is één maar. Het loonstrookje.
Dat ziet er vanaf volgende week ook anders uit. We hebben het uitgerekend: ong. 35 euro wordt het per maand. Tegenover de 80 tot 120 per maand nu. Nou Willeke, weet je hoeveel ik voor je hebt gevouwen?
Weet je hoeveel ik heb verdiend? Wel iets meer als die vijf euro per keer, meen ik...
Reken maar, hoeveel liefde mama geeft!

Ha-a-a-atsie

Zo, nu nog even Geert ophalen en dan is de dag weer haast voorbij.
Zojuist heb ik een tien kilo zak aardappelen gekocht. Daar liep ik zomaar tegenaan, tegen die aanbieding. Voor nog geen vier euro. Heerlijk! Want ik had ze nodig.
In de verte zie ik Geert al lopen. Op zijn trui. Waarom ook niet: 't is maart!
Groen geblokt hoofd, door de capuchon die hij dan wel weer op heeft.

Als we naar huis fietsen begint het:

Ha-a-a-atsie!!! ..... Ha-a-a-atsie!!! ..... Ha-a-a-atsie!!!

En nog eens. En weer. En nog een keer. Geert kan haast niet meer fietsen.

Zo zeg, reageer ik, jij wordt verkouden, zeker!

Maar als ik hem eens goed aan kijk, weet ik het opeens: hooikoorts! O nee! Arm joch!

Rode ogen die, naar hij zegt ook vreselijk jeuken. Ja, heel herkenbaar, dat doen de mijne nu ook al de hele week. Al niesend en hoestend, met een stem zo schor als een kraai komt Geert uiteindelijk toch thuis.
Ik bel direct de huisarts. Het is vijf voor vijf. Kan nog net.
Na viereneenhalve minuut in de wacht te hebben gehangen, krijg ik de assistent. Ze is niet blij met mij. Dat merk ik aan haar snelle praten. Maar vooruit, na te luisteren en na overleg kan ik voor half zes nog medicijnen halen.
Uiteraard had ik vertelt van het niezen. Van de schorre stem. Van de jeukogen.

Maar de assistent heeft in haar haast, denk ik, alleen de ogen onthouden. Of de huisarts vond alleen de ogen belangrijk...

Bij de apotheek krijg ik één potje in handen geduwd. Alleen oogdruppels... Jammer, want volgens mij zijn pilletjes tegen allergie, hooikoorts ook noodzakelijk.

Gelukkig neemt Geert de oogdruppels enthousiast aan. Hij druppelt zelf en bemerkt gelijk verkoeling.

-Mmm, lekker koud, zegt-ie.

Alsof- tie aan een ijsje likt...

Zijn de pollen alleen hier in ons dorp, of hebben jullie ook al last?