vrijdag 18 mei 2012

Ik wil niet meer!

Hemelvaartsdag verliep gezellig en rustig. We zijn rond een uur of twee gaan gourmetten. Dat vind ik altijd een hele onderneming, maar het was absoluut de moeite waard. Dat het me spanning opleverde merkte ik daarna. Ondanks het 'geen zorgen voor de dag van morgen' had ik me, onbewust? toch zorgen gemaakt. Niet alle dagen verlopen hier nu eenmaal makkelijk, eenvoudig en gezellig. Meestal is het overleven...
Ondanks een stevige migraine-aanval, die ik voelde aankomen, negeerde ik dat en ging met de drie kinderen skeeleren. Rob bleef met manlief thuis. Heerlijk, al gaat het nog steeds niet zo snel, het ging al heel wat beter dan de vorige keer. Blijven oefenen dus...

De migraine was daarna helaas niet over en ik dook al vroeg het bed in. Vanochtend werd ik zonder wakker maar ik was zó geradbraakt. Kwam dat door de migraine? Wel nee.
Vandaag was ik alleen thuis, maar wel met v ier kinderen. Dat geeft me zo'n druk, dat ik bijvoorbaat de dag al niet zie zitten. Ik heb het al eens eerder gehad en ben er eens op gaan letten en ja hoor, het is gewoon zo. Ik sta werkelijk doodmoe op en kan helemaal niets verdragen. Dan voel ik me zielig en alleen, met de kinderen. Ook vanochtend was het weer zo. En heel stiekem vroeg ik me af: is er dan niemand die even belt, die even vraagt hoe het gaat? Is er dan niemand die Rob een dagje wil hebben? Of alle vier?
Ik trek me steeds meer terug. Ik word steeds meer kort-af tegen de kids en onderhand gewoon onverdraagzaam . Rob hangt aan me, alsof ik zijn alles ben. En dat is zo. Maar ik wíl nú níet!! Ga weg, ga weg!!! Een hele aversie van gevoelens tegen het joch steken de kop op en ik voel me zó gemeen. Maar het lukt niet anders. Vandaag even niet. Net als die andere dagen waarop jullie allemaal thuis zijn en papa niet.

Rond een uur of tien moet ik even naar de winkel, we moeten toch wat eten hè. Rob wil mee, maar nee, dat gaat niet gebeuren. Ik snauw hem af.
-Hierblijven!
Gemenerd, denk ik op de fiets en ik spreek mijn ik vermanend toe.
Dan opeens, alsof het ingefluisterd wordt,  weet ik het: ik ben niet alleen. Ook al voelt dat zo, ook al zie ik dat zo, het ís niet zo! Dommerd! Weet je nog? Gisteren hemelvaartsdag. Je hebt een Voorbidder, weet je nog, een Hogepriester die met je mee wil leven!
Al fietsend, winkelend en weer terug fietsend wordt het me weer helemaal duidelijk. Voer ik een gesprekje en vertel alles wat me dwars zit. Al weet ik eigenlijk niet echt wat dat is... Dat helpt wel!
Maar het is echt niet zo dat ik thuis dan weer de vrolijke, opgewekte en blije moeder was. Maar met dat de dag verstrijkt, met dat de kinderen zich rustig en lief gaan gedragen, gaat de vermoeidheid weg.
De beloofde pannenkoeken komen op tafel. Dat was een beloning die ze echt hadden verdiend. Nog steeds ben ik erg moe, maar nu meer de gewone vermoeidheid, zo van: wat heb ik vandaag hard gewerkt. Euh...wel twee dagen geloof ik. Die intense spanningsmoeheid is nu weg. Maar ja, de dag is dan ook al zo goed als om. Maar toch.
Als cadeautje voor mezelf ben ik op de fiets gesprongen zodra manlief z'n bord leeg had. Even weg, even naar de winkel, mijn winkel, de boekhandel.
Heerlijk...even alleen. Vreemd mens ben ik toch, ik was de hele dag toch al alleen??? Snappen jullie me nog? Ik niet!

10 opmerkingen:

  1. IK snap je heel goed!wat een mooi stukje, en mooi om te lezen dat ik niet de enige ben die het zo ervaart! Talitha
    Groetjes en bedankt

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nou, ik heb maar twee meiden, van 1.5 en van 3.5, en ik voel me zelfs weleens (lees: regelmatig) zo... En dan snap ik niet hoe andere moeders het met meer kinderen doen... Knap van je dat je tot de conclusie kwam dat je niet alleen bent... En dat je het jezelf niet verwijt dat je een wat korter lontje hebt. ik heb geleerd dat je je emotie niet teveel hoeft te verbergen (mama is ook een mens), en dat je eerlijk zegt (op een positieve manier) hoe en wat naar je kids toe. Het is belangrijker wat je doet ná het gebeurde omdat dat zeg maar een beschermlaagje legt over het gebeurde. En je hebt 'alleen' en 'alleen'...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Begrijp helemaal wat je bedoelt ! sommige dagen zijn gewoon...pffft...
    wat mooi om te ontdekken niet alleen te zijn !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fijn dat het skeeleren weer een stukje beter gaat. Ik doe het je niet na!!

    Ik herken je compleet. Ik snap mezelf ook geregeld niet (door alle drukte en het laveren van alle kidstoestanden), maar dan is alles me gewoon te veel en daar kan niemand iets aan doen, het ís gewoon zo. En meestal moet je daar zelf een weg in vinden. Het fietstochtje van jou was een goede manier om rustig na te denken en te voelen en weten dat je niet alleen bent en dat je het kunt.

    Mooi geschreven en je doet het ontzettend goed, hoor. Niet vergeten!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ongemerkt leun je toch zo op je man. Heel herkenbaar. Ik heb ook met vallen en opstaan moeten leren om het alleen te doen. Omdat Farmer achter is op de drukste gezinstijden, omdat hij in drukke perioden gewoon genoeg heeft aan al zijn werk. En 't valt me de ene dag ook makkelijker dan de andere. Zelfs positief blijven is dan moeilijk... Wat mooi als je jezelf dan laat opvoeden door het Woord.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik snap je heel goed. Met "normale" kinderen heb ik het al, en kinderen die extra aandacht vragen dat is natuurlijk gewoon heel hard werken. Hoe lief je ze ook vindt, soms heb je even tijd nodig om bij te tanken. Dat is heel normaal. Je bent volgens mij een supermoeder als ik je blogs zo een beetje lees.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank je wel voor dit inkijkje. Ik voel je wel aan denk ik. Laten we veel meer omhoogkijken. Het is de enige manier om het vol te houden.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Herkenbaar. Heb zelf geen kinderen (meer). Maar 'ik wil soms ook niet meer'.. vermoeid van de pijn. Dat gevoel kennen wel allemaal van tijd tot tijd denk ik. Wat Jedidja voorstelt is het beste: Omhoogkijken! Of Gods Vaderlijke armen om je heen voelen..

    BeantwoordenVerwijderen
  9. ik begrijp je volkomen,ik maak hier hetzelfde mee,ik zie ook heel vaak tegen de dag op ik ben ook heeeeel erg moe ik zie ook tegen zo,n dag op als ik alle 8 de kids thuis ben en ik ben ook dan altijd alleen ook met eten enzo echt heel zwaar.ik kan haast niet bidden ik vind het zo moeilijk op het moment,als ik wil bidden overvalt mij zo,n moeheid .

    ppfff sorry voor dit geklaag.

    gr yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Herkenbaar, ik kan er ook wel tegenop zien om hele dagen alleen thuis te zijn met een stel erg 'levendige' (positief uitgedrukt, haha) kinderen, zeker als het geen mooi weer is en ik het er al van zie komen dat ik uit mijn ideeën raak om ze bezig te houden en ze elke keer uit elkaar moet halen... Het helpt inderdaad wanneer ik me realiseer dat ik een Voorbidder, een Hogepriester heb! Dat geeft de juiste instelling, het juiste perspectief ook op de situatie. Niet dat alles dan ineens perfect gaat, en kost nog steeds strijd, maar het helpt om van binnen rust te krijgen. Sterkte daar, ik denk dat het deels te vergelijken is, deels ook weer hélemaal niet omdat iedereen zulke verschillende kinderen heeft... Die allemaal op hun eigen wijze aandacht en zorg nodig hebben. En die kinderen hebben natuurlijk moeders die allemaal hun eigen talenten maar ook menselijke zwakheden hebben :) Wens je veel wijsheid en kracht toe!

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's