Zingen in de nacht

Wat een prachtige zondag hebben we achter de rug hè. Heerlijk! Ik heb ervan genoten!!
Behalve vannnacht dan. Het heen en weer lopen van de kinders en het om en om liggen en dan nog geen juiste slaaphouding vinden was minder fijn. Om nog maar van het 'in het zweet uws mans zwemmen' te zwijgen...

De jongens waren rustig en lief gisteren. Verrassend, want de dag voordat ze weer naar school mogen verloopt meestal hectischer. Misschien kwam het door de overheerlijke en reusachtig gezellige bbq met de familie zaterdagavond? Allemaal nog een beetje moe? Verslagen door de hitte? In elk geval, tot een uur of acht 's avonds ging het prettig.
Maar toen...
Ik kwam uit de kerk en ren de trap op, hopend dat Geert slaapt en tegelijkertijd verlangend naar een nachtzoen. Geert is nog klaarwakker. Ik moet zelfs nog voorlezen, zo blijkt.
-Toen ik u aan hoorde komen  heb ik papa naar beneden gestuurd! Wel ja...
Ik lees voor, het dagboekje, het voorleesboekje, we bidden samen en dan komt de langverwachte afscheidskus. Denk ik.
Maar nee. Er komen tranen. levensgrote, dikke olifantentranen. En Geert stamelt:
-Ik wil  niet naar schoo-ool...
Ach ja, het is altijd weer spannend: andere juf, negen nieuwe kinderen. Nu dus een heel grote klas (29!) en in het andere gebouw. Pal naast die vorige, maar toch. Een ander gebouw, een ander plein...HELPPPP!!!
Ik stel hem gerust en kan hem toch met een tevreden gevoel achterlaten op de snikhete zolderkamer met een temperatuur van 30.9 graden! Arm joch...

Tegen negen uur krijg ik Rob eindelijk naar bed. Hij wilde niet en ik kan me dat wel voorstellen, maar toch. - Het blijft heus warm, dus je kunt beter gaan slapen.

Uiteindelijk stamp-tie naar boven en als ik op zijn kamer kom voor het dagelijks avondritueel smijt hij me er zo weer uit.
-WEGWEZEEEEEN!!!!
Time-out nodig zeker en dus ga ik weer.
Even later komt hij terug. Nee hè, ook hier dikke tranen. Echte ook. Olifanten genoeg hier, krokodillen niet aanwezig...
-Ma-am-ma, ik wil niet naar school, ik wil bij jou blijven. Ik weet niet hoe ik thuis kom. Ik weet niet waar ik zit op school. Ik weet niks!!

Klopt. Gelukkig is de juf bekend en de meeste kinderen ook. Maar dat de taxichauffeur niet, net als andere jaren, contact heeft opgenomen is inderdaad erg vervelend. Ik troost hem en zeg dat het allemaal goed komt. Ik breng hem toch zeker zelf de klas in!

Rob laat zich echter niet zo makkelijk overtuigen als Geert. Om 23 uur staat hij voor de zeoveelste keer bij me. En nee, ik wil hem echt niet bij me in bed. Veel te warm! Ik stel voor om voor hem wat liedjes te zingen in zijn eigen bed. Hij in bed, ik ernaast. Hij is daarmee best tevreden en ik hoop dat hij in slaap valt zodra hij mijn stem hoort.

Dus daar zit ik dan. Naast het bed. Bij gebrek aan beter op een omgekeerde prullenbak..duh-uh...

En ik zing: je hoeft niet bang te zijn, (snap dat nou!). De Heere zegent jou, psalm 84 en psalm 17. Psalm 150 en 146. Maar hij blijft huilen. Ondanks  het 'Grote God wij loven u...' Ik probeer het gebedje: ik ga slapen ik ben moe. Maar nee. Ik kan niet slapen, ben wel moe...

Dan na drie kwartier zingen lijkt het alsof hij slaapt. Ik krijg nog een nachtzoen van het bijna vertrokken jochie en plof dan eindelijk m'n eigen bed in.

Rob loopt toch nog tot één uur heen en weer. En Geert komt zo rond het middennachtelijk uur, inderdaad, ik lig dan net, aanstrompelen. Hem leg ik op een dekbedje op de grond: lekker koel.

Eindelijk lijken we allemaal te slapen... Tot Geert bij me kruipt.
-Ik heb het koud, bibbert hij...
Vreemd, waarom heb ik daar geen last van? Manlief schuift een eindje op en daar lig ik dan. Tussen twee manspersonen in. Echt niets aan! Weet je hoe dát zweet? Ik weet het niet. Ik sliep!

Vanmiddag kwamen de jongens reuze enthousiast uit school. Wat een opluchting, wat een gebedsverhoring. Na zo'n nacht kwamen de meest gekke scenario's bij me op, maar het ging dus allemaal goed!