vrijdag 25 januari 2013

Paniek paniek: Rob is weg

Zoals altijd op zondag, gingen we ook nu weer naar de aangepaste dienst. Rob en ik.
Zoals altijd schuifelt Rob zo snel als mogelijk is de kerk uit, zodra dat is toegestaan. Tussen al de mensen door beweegt hij zich razendsnel en komt als één van de eersten buiten.
Zoals altijd gaat hij zich verstoppen voor me. Hij loopt dan een paar rondjes kerk, of hij kruipt in een van de vele hoekjes of openingtjes die het oude gebouw rijk is.
Zoals de laatste tijd maak ik me dus geen zorgen.
-Waar is je zoon nu? vraagt een vrouw me.
-Ooohh, die zit verstopt. Komt er zo luid gillend aanlopen. Komt helemaal goed.
Laconiek klinken mijn woorden en zij is gerustgesteld.
Het duurt vandaag even voor iedereen de jas, sjaal, handschoenen en muts op heeft...

Eindelijk ben ik buiten. Ik haal de fiets van het slot en wacht. Maar er komt niemand. Ik rijd een rondje kerk, maar zie niets, ook geen kind met donkere jas en felrode wintermuts. Na vier rondjes zie ik nog steeds niet wat ik zoek en besluit ik richting huis te rijden. Ik spiek bij de MacD naar binnen, maar zie daar niets anders dan wat medewerkers. Een minuut of wat fiets ik bij de kerk weg, maar nergens is Rob te vinden. Ik word nu toch wel heel erg ongerust. Spiedend kijk ik in het rond, angstvallig stop ik bij verschillende kleine straatjes. Niets. Helemaal niets. Dan maar weer terug, wie weet zit hij nog steeds verstopt, hij zou bebebevriezen! Misschien is hij de kerk weer binnen gegaan?

Ik zet de fiets weer op het slot en loop de kerk in. Daar is mijn broer. Hij had deze ochtend dienst als koster. M'n schoonzus is nog ijverig aan het ruimen. Als ik haar zie is het of een fontein openbreekt. Tranen stromen over mijn wangen en hikkend en snikkend vertel ik dat Rob weg is.
-Is hij hier niet???
Nee, hij is er niet. Niet gezien ook.
Maar, m'n schoonzus weet het goedgemaakt:
-Ik ga wel wat rondjes met de auto rijden, terwijl je broer hier blijft. Ga jij nu maar helemaal naar huis, misschien staat hij daar wel te wachten.

Onderweg naar huis breek ik m'n hoofd over alles wat Rob zou kunnen doen. Hoe denkt hij? Wat doet hij? We zouden naar opa en oma gaan, de rest van ons gezin is daar al. Maar dat is zo een half uur lopen, dát zou hij toch niet doen?
Eenmaal thuis is er niemand te zien.
Ik baal als een stekker: mijn mobiel is leeg. Al drie weken... Dat dat stomme ding ooit nog eens handig zou kunnen zijn...
Ik bel met de huistelefoon naar mijn broer. Hij is wel mobiel! Geen kind in de kerk, geen kind thuis. Ik doorzoek de buurt, terwijl manlief inmiddels ook gaat zoeken en mijn schoonzus ook nog steeds ijverig bezig is. Maar niets...

De wanhoop grijpt me naar de keel! Wat móet ik???  Ik doorzoek de buurt alsof het leven er van afhangt. En is dat neit zo?? En fiets daarna zonder resultaat terug nar de kerk.
De kerkdeur zit op slot. Dan opeens overvalt me een gevoel van grote opluchting. Dan is hij terecht! Anders zou broer toch wel standby in de kerk zijn gebleven?
In een keer fiets ik door naar mijn ouderlijk huis. Nog voor ik binnen ben zie ik hem zitten voor het raam: Rob!

Opgelucht jank ik de boel bij elkaar, in de badkamer en tijdens een stevige omhelzing van mijn ouders. Stiekem droog ik mijn tranen af, zodat de kinderen niet ook overstuur raken.
Dan loop ik naar Rob.
-Kom eens, vraag ik hem.
Hij loopt van de bank en omhelst me stevig.
Zijn onschuldig gezicht laat zien dat hij totaal niet begrijpt waar het overgaat, waar we ons druk over maken.
- Ik ben toch al groot? Ik ben elf jaar. Ik kan toch best alleen naar opa en oma lopen?
Ik kan alleen maar zeggen dat hij gelijk heeft: hij is groot, hij kan het. Soms denk ik dat het nog een kind is wat helemaal begeleidt moet worden met zijn eerste stapjes. maar Rob is me daarin vooruit gegroeid. Harder dan ik als moeder groeide...
Wel vertel ik hem met klem dat hij zoiets eerst moet overleggen. Áls je dan groot ben, moet je het ook goed doen!


Rob als judoka
We praten er nog over, ook met man, broer en schoonzus. De mobieltjes van de anderen waren steeds in gesprek. Iedereen belde iedereen. Rob nam een totaal onlogische weg. Culturele route laten we maar zeggen. En doordat ik geen mobieltje bij me had, zochten ze allemaal ook nog naar mij...
Domdomdom.
Rob geeft zijn oom en tante, op mijn advies, netjes een hand:
-Sorry dat jullie me moesten zoeken.

Griezelig koud ben ik inmiddels. Een blik op de klok leert me dat ik minstens vijfitg minuten buiten ben geweest.Gelukkig is de houtkachel aan en staat de koffie klaar. Maar de liefde van ons gezin verwarmt me het allermeest. De knuffels en de lieve geruststellende woordjes geven meer warmte als wat ook. Dankbaakheid welt in me op. Ik moet loslaten ja, ik weet het maar al te goed. Ook Rob loslaten, ondanks zijn beperking. God houdt hem vast. God zorgt. Op ons prikbord thuis hangt een 'visje" met daarop de ware woorden:
'Geen paniek, Jezus leeft'.
Had ik dat nu maar bedacht, die ochtend, dan was ik vast niet zo koud geworden...

6 opmerkingen:

  1. ppfff dat was even schrikken zeg,oook dan gaan je gedachten overal heen he,dan denk je gelijk dat er heel iets ergs is gebeurd,gelukkig heeft God voor hem gezorgt,gelukkig maar

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O, arme jij! Hij heeft toch wel van die onverwachte dingen hè? Knuffeltje voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een heel herkenbare gebeurtenis. Ik ben ooit Junior kwijt geweest bij het ophalen van de meisjes op school. Samen met de juffen zochten we een half uur. Om vervolgens toch maar de fiets te pakken en naar huis te gaan. En toen we het eerste straatje uit waren stond ie daar. "Je komt hier toch altijd langs?" zei ie met een heel onschuldig gezicht. Pfff wat is dat dan een lang half uur zeg! Gelukkig liep het voor jullie ook allemaal goed af. En niet in paniek raken... we zijn maar mensen, níet? Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. owww ik leef helemaal met je mmee en idd het is zo 'geen paniek, Jezus leeft!' gelukkig maar...maar toch..moeders...:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat kunnen ze dan toch totaal onschuldig reageren hè, zich van geen kwaad bewust. Zoon is ooit een keer naar vriendje gegaan en veeeeeel te laat terug gekomen via andere route en moe geworden onderweg, dus uitgerust in bushokje. Ik zocht heel ergens anders en belde na 3 uur toch maar de politie(het was inmiddels donker)Terwijl ik ze aan de lijn had kwam hij doodleuk binnenwandelen. Ik kan nog de opluchting voelen van dat moment.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh,lijkt me vreselijk zo'n ervaring van je kind kwijt zijn! Hopelijk gebeurt dat niet al te vaak.
    Goed weekend gewenst.

    Groet,Marga

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's