Doel gemist

Zo'n week als ik beschreef in het vorige blogje, is natuurlijk één keer leuk. Maar moet je niet elke week doen.
Zondag klapte ik in, zoals ik al verwachtte. Dan zit je wat meer stil en opeens: zó moe.
Logisch, dus gaf ik er maar lekker aan toe.

Tijdens stille tijd las ik het volgende:
Als je te druk bent om te bidden, ben je drukker dan God van je vraagt.

Zwijgend knik ik. Zo is het.
Was ik te druk voor stille tijd vorige week?
Nee, dat viel wel mee: ik las uit de Bijbel en het bijbehorende boekje en ik was doorlopend in gebed.
Maar in mijn hoofd was ik zo druk bezig met allerlei dingen die me bezig hielden, doordat ik zoveel wilde/moest doen, dat stille tijd geen werkelijke stille tijd werd.
Begrijp je wat ik bedoel?

Stil worden is een kunst op zich. Stilte om me heen, ik vind het heerlijk. Maar het lukt me vaak niet m'n denken tot stilstand tebrengen. Zo stil te worden dat het ook stil wordt in mijn hersenpan en hart. Moeilijk vind ik dat!

De opmerking hierboven zette me weer stil bij het feit dat ik vorige week te druk was. Te druk om echt stil te worden voor God en met Hem. En als ik terug kijk weet ik dat het niet goed voor me was, zó druk te zijn. Na deze energiepiek, die ook heel leuk was, heb ik weer ervaren hoe heerlijk het is niet veel te moeten of te doen, veel tijd met God te besteden en Hem te laten spreken in mijn leven. Zodat mijn leven echt tot het doel komt: een leven tot Zijn eer.
Wat heb ik dát gemist. Ik heb dat doel gemist. En het zal nog heel vaak missen...