zaterdag 2 mei 2015

Saai hier!

-Zo hé, jij bent geconcentreerd bezig!
Met een schok open ik mijn ogen.
-Man, ik schrik me wild!
De man naast me lacht.
-Lang geleden dat ik je sprak. Hoe is het thuis?

Ja-ah, daar vraagt-ie wat. Hoe is het thuis?
Deze man kent zo'n beetje alle vaste sportvrouwen (!) op de sportschool en maakt makkelijk contact. Hij weet van de ziekte van mijn man, zijn vraag zie ik dus alleen maar als meelevend.
En dus antwoord ik:
-Saai.

En zo is het.

Later vertelt mijn vriendin dat ik vast lijd aan PTSS.
Huh??
-Posttraumatisch stressstoornis.
O ja hoor... vast. En samen lachen we er om.

Maar 't is natuurlijk wel zo dat we hier al een hele, hele, hele lange periode altijd maar bezig zijn met zorgen, zorgen, zorgen. En dan bedoel ik niet eens zorgen voor. Maar gewoon: zorgen.
En nu zitten we in rustig vaarwater.
Manlief knapt goed op en doet het rustig aan. Hierin heb ik mijn balans wel weer gevonden, maar dat kostte erg veel tijd.
Willeke is het huis uit, dat gaf rust, maar ik begin haar nu steeds meer te missen: ze zorgde voor een stuk beweging in ons gezin, voor lachen en gek doen, voor enthousiasme en geklier.
Dat Rob weer thuis is, daar zijn we ook al weer aan gewend. En ook hij doet het heel erg goed, al blijven we voorlopig nog even opvoeden.. :)

-Dus ja, saai is het thuis. Rustig. Heel rustig...
-Nou geniet er van, zegt hij
-Ja, dat ga ik proberen, dat moet ik leren, denk ik. Ach, komt vast goed. Veel sportplezier verder.
-Jij ook!

Ik doe mijn ogen weer dicht en... adem in... adem uit...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's