Hehe, heerlijk. De keukenkastjes zijn schoon! Twee keer per jaar is dat echt wel een vereiste. Maar ik vind het altijd zo'n klus! Gelukkig zit het er nu op. En het aanblik is fantastisch! Als ik tenminste de kastjes open zet!

En...we hebben vakantie geboekt. Als alles goed blijft gaan hopen we al op 1 juli te vertrekken naar Weert. Een Roompotpark. Nee, helaas, de zee zat er even niet in. Dat wilde ik graag. Maar het lijkt er op dat het weer momenteel zo stabiel blijft als dat het nu is: fris en regen. Nou, daarover gaan we dus even niet mopperen, over regen. Dat is zo hard nodig! Dus nu hebben we een park gevonden met veel activiteiten op het terrein. Zwembad, klimmuur enzo. En bij mooi weer kunnen we waterfietsen en nog tig andere dingen ondernemen. We hebben voor een week geboekt. Dit vanwege de tweede stroom vakantiegangers.

Vorig jaar liepen we daar nogal tegenaan. De eerste week was heel rustig op het park, de tweede week stroomde het vol. Prima natuurlijk, iedereen mag op vakantie, maar voor Rob werd het toen te druk. Hij wilde bijvoorbeeld helemaal niet meer naar het zwembad. Dus nu een weekje. Wie weet gaan we later in de vakantie nog eens een paar dagen, richting zee dan, dat wel.
Dus eigenlijk is het wel heel prima, dat die keukenkastjes klaar zijn. Hoef ik alleen nog maar de ramen en de rest bijhouden voor ik op vakantie mag. Mmm, nu al zin in!

Gisteren naar de 'nacht van het gebed' geweest. Dat gaat uit van 'Open Doors' en er wordt dan een nacht lang gebeden voor vervolgde christenen in landen als Afganisthan, Noord-Korea en zo. Hoewel mijn energiebron niet heel vol meer was, ik ben maar even geweest, was het heel indrukwekkend om samen met zoveel mensen uit onze stad samen te bidden voor medegelovigen. Broeders en zusters, hoewel we ze zelf niet kennen. Mooi is het dat kerkmuren dan wegvallen en enkel gebed overblijft. Het uithoudingsvermogen van Willeke was beduidend langer, zij kwam pas om drie uur thuis. Moe, maar enthousiast door iets te doen, bidden, voor anderen. Want ja, het lijkt niet veel wat we doen, maar gebed is wel het machtigste wapen tegen de vervolgers van de mensen daar.

Komende week gaat deze dame vasten. Vasten van de pc. Dus geen blogjes van me, maar wel een tal van andere activiteiten als verjaardagen, schoonmaken op school, vakantieboodschapjes, zwemvierdaagse (nee, ik doe niet mee, maar toch...). Maar vooral: het is zondag in onze gemeente Heilig Avondmaal. Daar wil ik niet naar toe racen. Zodoende. Mis me gerust, maarschrijf ook lekker door. Ik lees jullie schrijfsels volgende week wel weer!

Autisme en zwemmen (slot)

Wie mijn verhaaltjes een beetje volgt is misschien wel benieuwd naar het vervolg van de zwemlessen. Er is niet heel veel meer te vertellen. Tenminste...Als je rekent dat het zwemmen verder behoorlijk goed verliep en Rob steeds met heel kleine stapjes vooruitging.

Maar toen, toen kwam het moment van het zwemmen met kleren aan. Want ja, dat moet ook voor een diploma. Wat gek! Waarom?
Rob begreep het allemaal nog niet zo. Dus legden we het keer op keer uit.

Wat is dit gek en spannend!

-Stel je voor dat je in de sloot rijdt. Dan ben je toch ook niet in je blootje?

Dat geeft hilarische denkbeelden en keer op keer wilde Rob het antwoord horen. En vertelde hij het ter verklaring aan andere mensen die hem belangstellend vroegen: Zwem je al met kleren aan?
-Ja-ah, want...en dan kwam het hele ratteplan.

Maar Rob heeft een gloeiende hekel aan korte mouwen. Nu ook, zo in de zomer, het is lang of geen mouwen, maar kort is volledig taboe. Elk jaar is dit een strijd.

Terug naar de zwemles. Zwemmen met kleren, oke daarvan was hij nu overtuigd. Maar met korte mouwen?

Voor de zekerheid nam ik ook een shirt met lange mouwen mee.
-Maar luister Rob, met lange mouwen is het veel lastiger zwemmen dan met korte, hoor.
-Waarom dan?
-Omdat je dan eigenlijk meer kleren aan hebt.
En ook de zwemjuf, dank aan haar stellige optreden, gaf Rob te kennen:

-Korte mouwen. Waarom zouden we moeilijker doen dan nodig is?

En dan de waterschoentjes. Ook dit is een vraag. Waarom moet dit?
-Omdat je ook niet zonder schoeneen fiets. En weet je nog? Stel je voor dat je de sloot in fietst.
-Ja maar, dan heb ik toch geen WATERschoenen aan?? Waarom moet ik dan geen gewonen schoenen aan?

Wat zit de wereld toch moeilijk in elkaar! Wat kunnen juffen moeilijk denken! En vooral, waarom doen moeders altijd zo moeilijk??

Want: wakker worden, kleren aan (schoenen aan!), fietsen, kleren uit (schoenen uit!), zwembroek aan, kleren aan (schoenen aan!),  kleren uit (schoenen uit!), afdrogen, kleren aan (schoenen aan!),  fietsen naar school.




 

Tjonge, waar zijn we nu de hele tijd mee bezig????

Maar het resultaat mag er zijn, dat lees je hier en zie je hiernaast! 

En weet je welk hulpmiddel de leukste was? Linkerschoen rechts en rechterschoen links. Alleen dan lukte het vissestaartje. Eh,vissestaartje? Waarom heet dat zo???

Foto's van de vierdaagse en een egel

 Hier nog de laatste foto's van de avond4daagse

Eindelijk even de benen  strekken

Wachten op de medaille

Heerlijk,  een snoepje

Resultaat van Rob, voor de tweede keer meegelopen

Zojuist vonden we een egeltje in onze blokhut. Na het vastgelegd te hebben is het beestje voorzichtig naar buiten gedragen. De meiden voerden hem een vlieg... Hopelijk overleeft hij het avontuur, en ons...

Oren die horen

Nu de avondvierdaagse zojuist zijn finish bereikte herinner ik me een voorval van vorig jaar. Rob liep toen ook mee, maar gedeeltelijk. De laatste avond, donderdag deed hij helemaal, evenals de woensdag. De dinsdag werd een probeeravond voor de helft. En...hij onderging al die drukte op een rustige manier. Hij genoot er van met zijn klasgenootjes te lopen. Maar op die laatste donderdagavond gebeurde er iets, wat ik al snel daarna heb toevertrouwd aan papier. Zodat jullie er nu ook van kunnen genieten:

Donderdagavond. Al heel de avond liep Rob mee, in de grote optocht van de avond4daagse. Elk jaar weer een heel festijn, maar nu voor ons extra gaaf, omdat het boven alle verwachting in zo is dat Rob deze grote drukte aan kan. En dat voor een zak snoeperwtjes…

Als het defilé begint krijgt hij al wat snoep wat hem de beginnende vermoeidheid direct doet vergeten. We lopen langzaam maar zeker door en..hij doet het hartstikke goed!

Ter hoogte van een supermarkt, midden in het centrum staan we weer stil. Veel lawaai om ons heen: gillende kinderen, roepende ouders, gefluit en getoeter, muziekkorpsen en heel veel gepraat. Rob kijkt om zich heen, dan kijkt hij omhoog en z’n gezicht straalt. Vol verwachting blijft hij om zich heen kijken, van hoog naar laag, van links naar rechts.

-Rob, wat zie je, wat is er? vraag ik. Maar ik krijg geen reactie, wij zijn helemaal uit zijn beleving verdwenen, hij is er nog, helemaal in z’n eentje te midden van duizenden mensen..

Twee minuten is hij helemaal in trans en niet bereikbaar. Dan opeens zie ik z’n blik weer terug komen en zegt hij, nog steeds stralend:

-Ik hoor een luchtballon!!!

-Nee, joh, zeg ik, dat kan toch niet, je hoort zoveel met al die mensen.

We lopen door. Een meter of 10 verder kijkt Rob weer enthousiast naar boven.

Vol verrukking roept hij:

-Jaaaa, een luchtballon!!!!!!!!!!!!  En warempel, heel ver boven ons is er een.

-Mama, kijk het is een A3-Topdeuren-de Gelderluchtballon!

Ik prijs hem voor z’n goede oren en ogen, want in de verte zie ik een grote stip, waarvan ik weet dat het luchtballon is, maar lezen wat er op staat, nee. Hij ook niet hoor, hij herkent ze gewoon aan kleur en logo! Het maakte de avond4daagse er nog een stuk leuker op.

Dus bedankt, piloot!

                                                                 

Nieuwe week: nieuwe actie!

Nadat de rest van de week uitzonderlijk rustig is verlopen begon deze week de avondvierdaagse.
Dat kost energie en organisatievermogen. Gelukkig heb ik van dat laatste wel wat meegekregen, zodat het allemaal goed verloopt, al zeg ik het zelf. Vooral de maandag en woensdag zijn vol, omdat Geert dan ook naar zwemles moet. En omdat het hele gezin meeloopt is 'de boel een beetje aan kant hebben' ook wel handig. Dus eten koken tussen de middag (zij die er niet zijn krijgen uit de magnetron) en vroeg eten 's avonds. Zodat er afgewassen en gestofzuigd kan worden na die tijd.

Mandagavond in de regen

En dan aan de wandel. Het meeste zit er al op voor we beginnen...:-): het is altijd ontzettend druk, zodat we ver voor vertrekpunt al van de fiets af moeten. En maandag begonnen we al behoorlijk nat. Maar dat drukt de pret helemaal niet: we hebben het steeds erg gezellig. We lopen mee met de school van Rob, startnummer 18, dat betekent 18.18 uur vertrekken.

Mar dinsdagavond was er ijs!
Dank je wel, juffen!!

Al bij de eerste bocht schalt de muziek ons tegemoet. Een of ander populair liedje over vrij-zijn. Ja, dat zijn we! We lopen hier temidden van de 'rust', midden in het centrum van deze stad en temidden van gillende en joelende jongelui. We lopen vrij, ieder is vrij mee te doen, toch. We lopen vrij: de verplichte route. Niet afwijken dus! Zo vrij als een vogel in een kooitje. Maar ook dat maakt ons niets. We lopen keurig de route die beschreven is en zijn de organisatie vooral dankbaar dat ze de route zo prachtig hebben bedacht.

Dus, na twee avonden lopen gaan we stug en enthousiast door! Met als doel de medaille natuurlijk: voor mij de 17e alweer... Uitslover?? Wel nee, gewoon fanatiek!

Van gesprek naar doel...naar rust(?)

Wat een week, wat een week, zuchtte ik toen ik de agenda bekeek.

Zondagmiddag wierp ik een blik in de volgestouwde weekplanner, eigenlijk vooral om te beverstigen wat ik allemaal al wel wist. Het stond volledig in mijn hoofd. En ja, het stond ook in de agenda.

Maandagmorgen gesprek bij Eleos, over een van onze kinderen. En hoewel het een goed gesprek was vind ik die gesprekken altijd zo ontzettend heftig. Ik kom meestal geradbraakt terug. Omdat manlief de auto nodig had ging ik met de bus, dat was dan wel weer relaxed. Hoef je, vooral na zo'n gesprek, niet op te letten tijdens het rijden enzo. Nadeel is dan wel weer dat thuis de hele boel nog staat te wachten, inclusief kinderen en hun activiteiten. 's Avonds heb ik het er maar van genomen en ben ik  aquarobic gaan doen in ons plaatselijke zwembad. Heerlijk! Tijd voor mezelf! Al mijn gedachten en hersenspinsels verdwenen als sneeuw voor de zon.

Dinsdagmorgen deed ik mijn vrijwilligerstaak in de bibliotheek van de kerk. Nou ja, dat is dan wel weer erg leuk. Geen zware gesprekken, geen intensief gedoe, maar wel lekker bezig en de mensen weer blij met hun 'nieuwe' boeken. De dinsdagmiddag daaraansluitend had ik een gesprek met Boddaert, de naschoolse opvang van Rob. Daar zit je dan, met pedagoog, gezinsbegeleider en kinderpsycholoog rond de tafel te praten over je kind. Het fijne van dit intensieve gesprek was dat men uitgaat van welk doel is gehaald. Dus: je hoort vooral de dingen die goed gaan en zelfs dingen die niet meer nodig zijn.

Stel je voor: sinds Rob op Boddaert is eet hij netjes zijn eten. Ook thuis proeft hij het tegenwoordig en moet ik extra aardappelen schillen, want o ja, Rob eet thuis. Terwijl hij voor Boddaert er zelfs nog nooit een had willen proeven! Kijk, dit doel: 'het leren eten' is nu verdwenen. Dat er nieuwe doelen bij komen zul je begrijpen, maar daarmee haalden we gelukkig niet alleen maar negatief gedrag naar boven.

Op het moment dat ik daar zat te kletsen met al die -ogen, hield Rob zijn allereerste spreekbeurt. Weet je hoe spannend dat is voor ouders? Vooral als ze hem zelf gemaakt hebben en het kindjelief het wel gelooft? School werkt niet met cijfers, het gaat vooral om het 'jezelf durven presenteren'. En gelukkig dat is heel goed gegaan.

Maar we zijn nog niet klaar met dinsdag, want 's avonds stond de bespreking op school op het programma.

Dus karde, carde, ik terug naar school die avond, voor de derde keer deze dag. Deze keer wel met de auto, want mijn knieen vinden al dat getrap niet meer zo fantastisch. School werkt met hulpplannen. De doelen worden opgezet en, omdat dit de laatste bespreking was, werden de doelen besproken. En dan merken we dat er in het afgelopen schooljaar weer keihard is gewerkt. Hoewel  niet alles over rozen gaat, (zal gaan) was de juf toch vooral optimistisch gestemd. Maar ja, wat wil je: Vandaag was de schoolreis. Daar had ze natuurlijk onwijs veel zin in.

Vanmorgen dus, na de zwemles Rob uitgezwaaid. Geert ging totaal onverwacht mee. Zijn school had de hekken gesloten gelaten vanmorgen. Iets wat mij was ontgaan...

En vanmiddag hebben we straatspeeldag. Daar doe ik dus niet aan mee, maar Geert wel. Dat betekent rust in huis. Rust voor mama.

Dat mag wel, toch? Na die energievretende gesprekken? Ik ga er maar van genieten. Nu direct. Want zometeen mag ik Rob weer ophalen. En o ja, Geert moet naar zwemles en...

Daar gaan we weer...